Χρήστος Ζαβός
Αν είναι ένα από τα βασικότερα δικαιώματα που πρέπει κανείς ν’ αναγνωρίζει σ’ ένα Απολλωνίστα είναι ακριβώς το στάνταρ που διαθέτει ως οπαδός για τον επιθετικό κορυφής.
Από τον καιρό του Σπύρου Κυπριανού (που τον θυμήθηκα;), ίσως και παλαιότερα, τούτη η ομάδα έχει μια διαχρονική ευλογία. Να τελειώνει η ενδεκάδα της μ’ έναν φορ που τον βλέπεις και ξερογλείφεσαι. Μη σε πάω από τον καιρό του Πεσίροβιτς γιατί θα μας πάρουν τα κλάματα για το πώς περνάνε τα χρόνια και γαμώ το μεγαλώσαμε.
Είναι όμως ένα θέμα που δεν σηκώνει και πολύ κουβέντα ακόμη και αν έχεις γεννηθεί για να πολεμάς τον Απόλλωνα. Ο επιθετικός κορυφής τούτης της ομάδας είναι κάτι σαν έθιμο. Πως έχουν οι Βαυαροί την μπύρα, οι νότιο Ισπανοί τις ταυρομαχίες και οι Άγγλοι αριστοκράτες το κυνήγι της αλεπούς… ο Απόλλωνας έχει σέντερ φορ με κοχόνες.
Από χθες το βράδυ η ιστορία μας συνέστησε έναν ακόμη. Τσάρλινσον Μπένσοπ, ο Σοφρώνης ήδη τον λέει Τσάρλι όπως μας τον είπε στη συνέντευξη αμέσως μετά το ματς.
Να σου γράψω τώρα ότι είναι παικταράς και ξεχάσαμε τον Ζελάγια και τι παικτούρα είναι αυτός μάνα, μάνα μου, θα με πεις είτε μεθυσμένο, είτε ότι εγώ τον έφερα του Κονναφή για να τον κλείσει.
Από την άλλη όμως, τέτοιο ντεμπούτο ούτε η μάνα, ούτε ο πατέρας του παιδιού δεν θα το οραματιζόταν. Πρώτη εμφάνιση, πρώτο άγγιγμα, πρώτο γκολ… με το Θεό να μιλούσε τέτοιο χατίρι δεν θα του έκανε.
Και ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να κάνεις τέτοιο ντεμπούτο. Να είσαι δηλαδή επιθετικός και να σκοράρεις με το καλημέρα. Γαμάς και δέρνεις… με συγχωρείς και έχεις όλα τα δίκαια του κόσμου μαζί σου. Άρα στην ψυχολογία το παιδί είναι on fire.
Σωματικά όπως και ο Σοφρώνης ομολόγησε ο Ολλανδός έπαιξε γριπωμένος. Και αυτό δείχνει τον επαγγελματισμό του. Ότι δηλαδή μπήκε στο ματς και έβαλε τον εαυτό του κάτω από την ομάδα όπως κάνει ο κάθε σωστός επαγγελματίας.
Ως προς το αγωνιστικό του προφίλ, έδειξε ότι σκοράρει αφού στο πι και φι, εκμεταλλεύτηκε το λάθος του Μερκή και ανάμεσα στο αντίπαλο κεντρικό αμυντικό δίδυμο, το κάρφωσε.
Μοιάζει γομάρι, που πιέζει τους αμυντικούς, έχει μυϊκή δύναμη που τον βοηθά στις προσωπικές μονομαχίες, στο κεφάλι δεν έδειξε και πολλά, αλλά βγάζει μάτια ότι τη θέση του σέντερ φορ την γνωρίζει απ’ έξω και ανακατωτά.
Τώρα πως και αν καταφέρει να μπει στο πολυμελές Πάνθεον των επιθετικών του Απόλλωνα, αυτό θα το δείξει ο χρόνος.
Από χθες πάντως σπάζω το κεφάλι μου μήπως και μπορώ να τον συνδέσω με κάποιον από δαύτους.
Πεσίροβιτς με κάτω τις κάλτσες δεν είναι, το κρύο αίμα του Τσέποβιτς δεν το έχει, Ζουμπάρεφ στο ψηλό παιγνίδι ήταν μάνα, την τοποθέτηση του Σόσιν, το ένστικτο του Μρντάκοβιτς, τα νεύρα του Σαγκόι, την εκρηκτικότητα του Γκίε, την ευελιξία του Μάγκλιτσα, την ψυχρότητα του Ζελάγια… όλοι καταλήγουμε ότι στο σκαρί μοιάζει του Αγκόκο.
Αλλά δεν είναι ούτε και ο μακαρίτης καθότι ήταν πιο ντελικάτος και με τη μπάλα στα πόδια έμοιαζε με δεκάρι
Ο Μπένσοπ είναι από μόνος του ένας παίκτης ο οποίος διαθέτει τα ατομικά χαρακτηριστικά του και ευελπιστούν ότι θα δείξει και την ικανότητα του.
Η σπαζοκεφαλιά σχετικά αν θυμίζει κάποιον από τα παλιά, λύθηκε. Είναι από μόνος του μια κατηγορία.
Στο άλλο ερώτημα κατά πόσο μπορεί να εισέλθει στο γκρουπ των μεγάλων του παρελθόντος… κανείς δεν γνωρίζει, ο χρόνος θα το δείξει.
