Είναι το σήμα κατατεθέν ορισμένων εκ των σπουδαιότερων παικταράδων στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Είναι συνώνυμο της κλάσης και της φινέτσας, είναι αυτό που «περικλείει όλα όσα μας ενθουσιάζουν στο ποδόσφαιρο» που λέει κι ο Ρίτσαρντ Γουίλιαμς*. Είναι η φανέλα με το «10» που δεν λέει να βρει έναν κάτοχο σταθερό, να της δώσει την αξία που της πρέπει και να στεριώσει στην ΑΕΛ, μη αφήνοντας κάποιον άλλο να τη πάρει και να τη βάλει στο ντουλάπι του για λίγους μήνες και φτου κι απ’ την αρχή.
Από τον Φεβρουάριο του 2014, όταν ο Ορλάντο Σα πακέταρε κι αναχώρησε για Πολωνία, τη φανέλα με το «10» δεν τη φόρεσε κανείς που να μπόρεσε να συνδυάσει δύο πράγματα: Το να την τιμήσει αναλόγως και να επιβιώσει στην ομάδα παραπάνω από έναν χρόνο. Αφού ταλαιπωρήθηκε στις πλάτες των Μπαρσέλος, Σταύρου και Σαβανέ, κατέληξε στον Γκαμπιονέτα που έδειξε κάτι τις αλλά κι αυτός δίχως μεγάλη σταθερότητα και χωρίς, βεβαίως, να μείνει στην ομάδα πέραν του ενός εξαμήνου. Η «Ιθάκη» της θα μπορούσε ν’ άκουγε στο όνομα Άλεξ Ντα Σίλβα, έλα όμως που ο Βραζιλιάνος ήρθε στην ΑΕΛ όταν ήταν πια υπερήλικας ποδοσφαιρικά, έναν χρόνο πριν βγει στη σύνταξη.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο περασμένο καλοκαίρι, όταν χέρι με χέρι ξέπεσε και στου Γκεβόργκ Γκαζαριάν τα χέρια. Πολλά έχουν δει τα μάτια του ΑΕΛίστα και με βάση αυτά πάντα πρέπει να κρατά μικρό καλάθι, όμως η αλήθεια είναι ότι τόσο το βιογραφικό του Αρμένιου, όσο και οι πρώτες του συστάσεις στο γήπεδο, τους είχαν ζεστάνει όλους. Η ιστορία, ωστόσο, επαναλαμβάνεται. Ο Γκαζαριάν τελικά δεν πρόσφερε σχεδόν τίποτα, μόλις βρεθεί ο τρόπος θα την κάνει γι’ άλλες πολιτείες κι η φανέλα με το «10» θα μείνει και πάλι ορφανή, περιμένοντας τον επόμενο...
*Βρετανός συντάκτης της Guardian και συγγραφέας. Η ατάκα είναι από το βιβλίο «The Prefect 10», θέμα του οποίου τα είναι τα 11 σπουδαία 10άρια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου από τη δεκαετία του ’50 κι έπειτα.
