Χρήστος Ζαβός
Το καλοκαίρι δικαίως μιλάγαμε για πρωτάθλημα αφού σχεδόν η ίδια ομάδα με τον ίδιο προπονητή το κυνήγησε το περσινό μέχρι τέλους. Και το πρωτάθλημα και το κύπελλο.
Να ήταν μόνο αυτό; Ο προγραμματισμός ήταν τόσο έγκαιρος που τσιμπιόσουνα να διαπιστώσεις αν όντως είναι ακόμη η ΑΕΛ ή άνοιξε νέο μαγαζί. Σωστό timing, ορθό στη θεωρία… μέσα του Ιούλη και το μεταγραφικό ρεπορτάζ είχε κλείσει. Η Λίβερπουλ του Κλοπ να ήταν και κάποια εκκρεμότητα θα είχε ο προγραμματισμός. Όχι στην ΑΕΛ, όλα ήταν πρίμα. Ακραίο;
Μπαίνει που λες η ομάδα στη σεζόν φουριόζα, αποκλείεται στο τσακ από Καραμπάχ αφού ντουμπλάρει τις νίκες της πάνω στους Αλβανούς και ξεκινά το πρωτάθλημα με μια τεσσάρα στην Πάφο. Λάβε υπόψη ότι στο 50’ ήταν 3-0 και με δύο γκολ του νέου στράικερ. Ξανά τσιμπιέσαι.
Δεν μπορεί, είναι όλα τόσα καλά για να είναι αληθινά. It’s too good, to be true που λεν και οι Άγγλοι. Και σ’ αυτό αποδείχθηκαν σοφοί οι κρυόκωλοι.
Ήταν όντως πολύ καλό για να είναι αληθινό. Λίγους μήνες μετά, τ’ όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη, ο ικανός Ντούσαν σε ανίκανος και η κατάκτηση του πρωταθλήματος, σε «ευτυχώς που υπάρχουν τα GPS η καλύτερα φέρτε του χάρτες που φυλάξαμε από τότες». Ακραίο;
Κάπου σ’ αυτό το σημείο, συνειδητοποιείς για χιλιοστή ή εκατομμυριοστή φορά, ότι η όποια αναφορά για την ΑΕΛ και τι μπορεί να κάνει ή μέχρι που μπορεί να φτάσει, θα πρέπει να συνοδεύεται μ’ εκείνα τα μικρά γράμματα που περιλαμβάνουν οι τράπεζες στις επιστολές τους και άμα δεν τα διαβάσεις, την έκατσες. Κάπως έτσι δηλαδή:
*Όταν μιλάς για την ΑΕΛ, λαμβάνετε υπόψη ότι είναι η ΑΕΛ και τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Είναι διαχρονικά αποδεδειγμένο ότι αυτή η ομάδα, είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο. Η όποια πρόβλεψη σας μοιάζει με μαλακία στο τετράγωνο γι’ αυτό καλό θα ήταν να το βουλώσετε. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση. Καλή συνέχεια… και άει στο διάολο.
Λαμβάνοντας πια υπόψη τα μικρά γράμματα και νοουμένου ότι η ιδιοσυγκρασία της ομάδας ορίζεται μέσα από ακραίες απόψεις, αποφάσεις, κινήσεις και συναισθήματα είναι δύσκολο πια να προσεγγίσουμε την κατάσταση και καλό θα ήταν απλά να παρακολουθήσουμε την πορεία της υπό τον Παντελίδη έως το τέλος χωρίς πολλά λόγια.
Ο οποίος Παντελίδης ήρθε και ορθώς δεν προχώρησε σε πολλές αλλαγές, αντιθέτως διατήρησε το 4-2-3-1 για να μην μπερδέψει παντελώς την ομάδα. Αλλαγές λίγες αφού στο ματς με τον Ολυμπιακό είδαμε τον Πελέ δεξιά, αντί αριστερά που ήταν υπό τον Κερκέζ, ο Ανδρέου πήγε αριστερά ενώ ο άξονας διαμορφωμένος με τους Ριέρα, Παπαφώτη και Νταβόρ δεν πολύ διέφερε απ’ αυτά που βλέπαμε. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η ελευθερία κινήσεων που είχε ο Τόρες μπαίνοντας στο παιγνίδι αφού κινήθηκε πολλές φορές από τον άξονα, αφήνοντας πίσω τη γραμμή την οποία υπηρετεί με προσήλωση όλα αυτά τα χρόνια στην ΑΕΛ.
Όπως και να έχει, ό,τι και να γίνει και ο Παντελίδης θα ζήσει, θέλοντας και μη με τις ακρότητες που υπάρχουν στην ομάδα. Και στη θεωρία και στην πράξη.
Θεωρητικά μιλώντας από το «πάμε ολόισια Β’ κατηγορία» πριν τον Ολυμπιακό πήγαμε στο «ξεκινάμε την αντεπίθεση για την εξάδα» μετά τον Ολυμπιακό, και από το «τι μας έφεραν τον Παντελίδη» στο «φάνηκε η δουλειά του Παντελίδη». Ακραίο;
Όσον αφορά την πράξη, ένας Μαζάν που δεν άρεσει σε κανένα βγάζει σέντρα πάνω στο πόδι του Τσέποβιτς ωσάν και μπήκε ο Μαρσέλο μέσα του, ο Τσέποβιτς σκοράρει δύο γκολ μετά από τρεις μήνες και η ομάδα εκεί που ξέχασε να πανηγυρίζει, βάζει τρία γκολ σ’ ένα ημίχρονο. Ακραίο;
Και τώρα πάει στο ΓΣΠ για να κοντράρει την Ομόνοια, ως αουτσάιντερ. Όχι ως διεκδικήτρια για να πούμε μετά σιγουριάς ότι θα χάσει. Αφού σου λέω, η θεωρία του «αχ ΑΕΛ μου» είναι διαχρονική και δεν έχει να κάνει μ’ αυτή τη φετινή σεζόν.
Έχει να κάνει με το dna. Τυχαία βρήκα ένα κείμενο που γράφτηκε πριν από δύο χρόνια διάβασε εδώ και θα δεις. Κάθε χρόνο τα ίδια.
Μην σου θυμίσω ένα ματς παλιό, που στην ομάδα γινόταν της πουτάνας, τσακωμοί, χαμός, φασαρίες και πήγαν και κέρδισαν μες στο ΓΣΠ λίγο πριν τα Χριστούγεννα με γκολ του Σερτζιάο. Ναι του Σερτζιάο που ήρθε σαν Φαν Μπάστεν από τη Δόξα του Καραβίδα και έφυγε σαν μια ακόμη πατάτα. Ακραίο;
Γι’ αυτό σου λέω ακρότητες. Στα πάντα και παντού. Άλλοι περίμεναν κλειδαμπαρωμένοι στα καταφύγια την Καρμέλ και ο πρόεδρος με κίτρινο γιλέκο (με σεβασμό). Ακραίο; Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
