Οι ταλαιπωρημένοι δρόμοι της προσφυγιάς εκείνο το πικρό καλοκαίρι, κι ύστερα από αρκετές περιπλανήσεις σε Πελέντρι και Λεμεσό, με έφεραν τον Σεπτέμβριο του 1974 να «βολεύομαι» με τους γονείς μου, σε δυο μισογκρεμισμένα δωμάτια στην Αγλαντζιά. Δεν είχα, δεν είχαμε τότε, επιλογές… «Πάλι καλά που βρέθηκε και τούτο», έλεγε η μάνα μου, ευχαριστώντας το Θεό και τους ανθρώπους που μας το παραχώρησαν…...
