Κοιτάζοντας κανείς τη βαθμολογία θα διερωτηθεί «γιατί τέτοια ανησυχία;». Όχι όμως και κοιτάζοντας την εικόνα Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού στο παρκέ. Ανεξάρτητα από αποτελέσματα, το πρόσωπο που παρουσιάζουν αμφότεροι είναι-λιγότερο ή περισσότερο-πολύ προβληματικό ως τώρα και απέχει πολύ από το επίπεδο που απαιτείται για να είναι πραγματικοί διεκδικητές της Ευρωλίγκας.
Και θαρρείς σαν ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας, οι «πράσινοι» έχουν σε υπερ-αφθονία αυτό που λείπει από τους «ερυθρόλευκους» και αντίστροφα. Και αντίστοιχα, στους μεν λείπει αυτό που έχουν σε υπερβάλλοντα βαθμό οι δε…
Δεν αρκεί το ταλέντο…
Ας συμφωνήσουμε σε κάτι: ο Παναθηναϊκός έχει αθροιστικά περισσότερο ταλέντο όχι μόνο από τη Μονακό, αλλά από κάθε άλλη ομάδα της Ευρωλίγκας. Η ιστορία όμως έχει διδάξει πως δεν κερδίζει η ομάδα που έχει τους πιο ποιοτικούς παίκτες, αλλά αυτούς που δημιουργούν το καλύτερο μείγμα. Και οι «πράσινοι» σε αυτό το κομμάτι υποφέρουν από το ξεκίνημα της σεζόν.
Η ισορροπία μεταξύ άμυνας κι επίθεσης είναι το ζητούμενο εδώ. Έχοντας πολλά γκαρντ που υστερούν σε μέγεθος και αμυντικό φίλτρο, αλλά και (τουλάχιστον αυτή τη στιγμή ελλείψει Λεσόρ και Χολμς) βαριά κορμιά στο «5», ο Παναθηναϊκός αιμορραγεί τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη ζώνη άμυνας. Αυτό αποτυπώνεται στο γεγονός ότι μετά από οκτώ αγωνιστικές έχει μόλις την 13η καλύτερη άμυνα στην Ευρωλίγκα με παθητικό 117,4 πόντους ανά 100 κατοχές. Με τον Γκραντ μακριά από τον καλό του εαυτό και τον Καλαϊτζάκη σε ελάχιστες… guest εμφανίσεις, οι «πράσινοι» είναι εξαιρετικά ευάλωτοι στην άμυνα με σχήματα που έχουν Σλούκα, Ναν ή/και Σορτς στην ίδια πεντάδα, ενώ τα αργά πόδια Γιούρτσεβεν και Μήτογλου αντί να καλύπτουν το πρόβλημα στην πίεση στην μπάλα το βάζουν σε μεγεθυντικό φακό.
Στην επίθεση δεν είναι πολύ καλύτερη η εικόνα. Το ατομικό ταλέντο περισσεύει, αλλά με τρία γκαρντ που θέλουν την μπάλα στα χέρια για να γίνουν επιδραστικά, η χημεία αναζητείται. Κάτι που δείχνει και το στατιστικό πως μόλις 61% των καλαθιών του έρχεται από ασίστ (δέκατη επίδοση στην Ευρωλίγκα) και το υπόλοιπο 39% είναι προϊόν προσωπικής φάσης. Ο Ναν προσφέρει σκορ χάρη στην τεράστια κλάση του, αλλά το overdribbling ενίοτε «παγώνει» τους συμπαίκτες του. Το μόλις 31,7% που έχουν στα τρίποντα οι «πράσινοι» είναι η προτελευταία επίδοση στην Ευρωλίγκα, αλλά δεν συμβαίνει γιατί παίκτες όπως οι παίκτες τους ξέχασαν να σουτάρουν, αλλά επειδή ως επί το πλείστο αναγκάζονται να πάρουν κακής ποιότητας προσπάθειες.
Ο Ολυμπιακός επιβίωσε στην κυνομαχία του ΣΕΦ αλλά η μεγάλη εικόνα είναι προβληματική. Ο κόσμος έφυγε από το γήπεδο όχι χαρούμενος αλλά απλώς ανακουφισμένος και σίγουρα ανήσυχος γι’ αυτό που είδε. Το γεγονός ότι την Τετάρτη απέναντι στη Μοναχό οι «ερυθρόλευκοι» υπέφεραν αμυντικά και την Παρασκευή απέναντι στην Χάποελ επιθετικά μαρτυρά πως κι εδώ το ζητούμενο είναι η ισορροπία, αλλά από την… ανάποδη σε σχέση με τον Παναθηναϊκό.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μοιάζει να προσπαθεί εις μάτην να «χωρέσει» στα ίδια σχήματα τον πιο φορμαρισμένο παίκτη του, τον Ντόρσεϊ, μαζί με τη μεγαλύτερη προσωπικότητα του ρόστερ, τον Φουρνιέ, που όμως είναι φανερά εκτός φόρμας. Και στα δύο παιχνίδια ο κόουτς του Ολυμπιακού έδινε την εντύπωση πως ήθελε να «κερδίσει» τον Γάλλο σούπερ σταρ ακόμη και με τίμημα το ίδιο το παιχνίδι. Όσο κι αν αυτός πάλεψε στην άμυνα, δεν μπορεί να εξηγηθεί πώς έμεινε στο παρκέ στα δύο αυτά ματς για 55:31 έχοντας συνολικά 5 πόντους με 2/18. Η εμμονή στον Γάλλο στέρησε ωφέλιμα λεπτά στο παρκέ στον Γουόρντ ή τον ΜακΚίσικ την Τετάρτη και τον Ντόρσεϊ την Παρασκευή, ενώ ο Παπανικολάου έπαιξε σε όλη τη διαβολοβδομάδα 56 δευτερόλεπτα.
Την ίδια ώρα, το πρόβλημα στο «1» παραμένει. Πιο... ωμή παραδοχή από τη στιγμή που ο κόουτς Μπαρτζώκας αποσύρει τους πλέι μέικερ του στην επίθεση που γίνεται το λάθος του Πίτερς δεν υπάρχει. Ο Ολυμπιακός διαθέτει τη λιγότερη ποιοτική στελέχωση σε πλέι μέικερ από τουλάχιστον τα 2/3 των ομάδων της Ευρωλίγκας, πόσω μάλλον σε σύγκριση με ανταγωνίστριες ομάδες όπως η Μονακό ή η Χάποελ. Γουόκαπ και Νιλικίνα είναι χρήσιμοι παίκτες για κάθε ρόστερ, αλλά μοιράζονται τις ίδιες αρετές και αδυναμίες, με κυριότερη από τις τελευταίες την περιορισμένη ικανότητά τους να απειλήσουν με την μπάλα στα χέρια. Μαζί έχουν ως τώρα στη διοργάνωση 6/25 τρίποντα παρότι εκτελούν μονίμως χωρίς αντίπαλο σε ακτίνα 2-3 μέτρων και είναι από τους λόγους που οι αποστάσεις χαλάνε και για τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να έχει το χειρότερο ποσοστό σε τρίποντα στην Ευρωλίγκα με το αποκαρδιωτικό 31,3%.
Είδαμε τους καλύτερους από κοντά και δεν είναι οι δικοί μας
Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός απέχουν πάρα πολύ από το επίπεδο απόδοσης που μπορεί να τους οδηγήσει όχι στην… κούπα, αλλά έστω και στο Final 4. Αυτή τη στιγμή οι ομάδες που πείθουν περισσότερο με την εικόνα τους είναι αυτές που είδαμε δια ζώσης αυτή την εβδομάδα: η Μονακό και η Χάποελ Τελ Αβίβ. Όχι επειδή διαθέτουν τα πιο ταλαντούχα ρόστερ, αλλά γιατί διαθέτουν ξεκάθαρη αγωνιστική κατεύθυνση και έχουν αυτό που λείπει περισσότερο από τους «αιώνιους»: ισορροπία μεταξύ άμυνας κι επίθεσης, διαθέτοντας μεν πριμαντόνες που διαπρέπουν με την μπάλα στα χέρια όπως ο Τζέιμς ή ο Μίτσιτς, αλλά και γιατί διαθέτουν «εργαλεία» που φέρνουν ισορροπία όπως ο Ντιάλο και ο Μπλόσομγκεϊμ για τους μεν ή ο Μάλκολμ και ο Γουέινραϊτ για τους δε. Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός φαίνεται ξεκάθαρα πως διαθέτει πρωταγωνιστές σε υπεραριθμία και «εργάτες» σε έλλειψη, ενώ ο Ολυμπιακός έχει περισσότερους ρολίστες και λιγότερους αρτίστες από όσους έχει ανάγκη.
Πηγή: Sport-fm.gr
