Οι ηγέτες του Αραβικού κόσμου συγκεντρώθηκαν στη Ντόχα και εξέφρασαν ανοιχτά, η αλήθεια είναι, την πλήρη στήριξή τους στο Κατάρ, το οποίο την περασμένη εβδομάδα δέχθηκε δέκα ισραηλινούς πυραύλους σε προάστιο της πρωτεύουσας του… Με το πέρας της συνόδου το ανακοινωθέν ήταν επίσης ενδεικτικό της στήριξης και χαρακτηρίζεται, πέρα από το εύρος, και από την αυστηρότητα. Στο δια ταύτα πάντως δεν περιλάμβανε το παραμικρό -συγκεκριμένα τουλάχιστον- ως απάντηση ή ως ενέργεια προς το Τελ Αβίβ…
Το συγκεκριμένο μακροσκελές ανακοινωθέν με τις ημέρες από την Σύνοδο να δίνουν χρόνο για αναλύσεις μοιάζει σήμερα περισσότερο με άσκηση ματαιότητας, παρά με κίνηση ουσίας. Ο τεράστιος πλούτος στις συγκεκριμένες χώρες αποδεικνύεται περίτρανα πως, δεδομένα, δεν έχει «μεταφραστεί» σε πραγματική-ουσιαστική ισχύ. Παρά τα σημαντικά βήματα που έχουν κάνει χώρες όπως το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, είτε αδυνατούν είτε δεν θέλουν να ασκήσουν πίεση στο Ισραήλ -και στον βασικό του υποστηρικτή, τις Ηνωμένες Πολιτείες- ώστε να τερματιστεί ο πόλεμος στη Γάζα.
Πόσα έχουν αλλάξει
Πριν από πενήντα δύο χρόνια, τον Οκτώβριο του 1973, οι υπουργοί Πετρελαίου των χωρών που αποτελούσαν τον Οργανισμό Αραβικών Εξαγωγικών Χωρών Πετρελαίου (OAPEC) συνεδρίασαν στο Κουβέιτ, ενώ μαινόταν ο πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ, τη Συρία και την Αίγυπτο, και ο κόσμος βρισκόταν στα πρόθυρα πυρηνικής αντιπαράθεσης μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης.
Στο Κουβέιτ, οι υπουργοί του OAPEC, υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, αποφάσισαν να μειώσουν την παραγωγή πετρελαίου και να επιβάλουν περιορισμούς στις εξαγωγές προς τις ΗΠΑ και άλλες χώρες, που στήριζαν το Ισραήλ και την πολεμική του προσπάθεια. Ήταν η απαρχή του αραβικού εμπάργκο πετρελαίου, που συνέβαλε -ήταν δομικό στοιχείο- στην ύφεση των δυτικών οικονομιών.
Ο πόλεμος, που ξεκίνησε στις 6 Οκτωβρίου 1973 με τον συντονισμένο αιφνιδιασμό της Αιγύπτου και της Συρίας κατά των ισραηλινών στρατευμάτων στο Σινά και στα Υψίπεδα του Γκολάν, έληξε μετά από 19 ημέρες. Το «όπλο του πετρελαίου» του OAPEC επιτάχυνε τις κινήσεις προς κατάπαυση του πυρός.
Σήμερα όμως, καθώς το Ισραήλ εντείνει την προέλασή του στη Γάζα και ο αριθμός των νεκρών αγγίζει τους 65.000 -σύμφωνα με τις παλαιστινιακές αρχές και χωρίς να είναι δυνατή οποιαδήποτε καταγραφή όσων αγνοούνται κάτω από τα χαλάσματα- και καθώς επιτροπή του ΟΗΕ αποφάνθηκε ότι διαπράττει γενοκτονία, πολλές από τις ίδιες χώρες που το 1973 επέβαλαν βαρύ τίμημα στις ΗΠΑ για τη στήριξή τους στο Ισραήλ, σήμερα παραμένουν -το λιγότερο- παθητικές.
Αποδεικνύεται εμπράγματα πως οι αραβικές κυβερνήσεις τον τελευταίο αιώνα δεν έχουν πετύχει πλήρη κυριαρχία, αλλά, αποδεδειγμένα, εξαρτώνται από ξένες δυνάμεις για την ευημερία, την προστασία και, σε πολλές περιπτώσεις, την ίδια τους την επιβίωση.
Κι όμως, ακόμη και αυτή η εξάρτηση δεν τις έχει προφυλάξει. Το 2022 για παράδειγμα οι ΗΠΑ αναγνώρισαν το Κατάρ ως «Μεγάλο Σύμμαχο εκτός ΝΑΤΟ», ενώ στη χώρα εδρεύει η μεγαλύτερη αμερικανική αεροπορική βάση στη Μέση Ανατολή κι όμως τα μαχητικά του Ισραήλ δεν ζήτησαν -όπως διατυμπανίζει το Τελ Αβίβ- ποτέ «άδεια» από τον Λευκό Οίκο για τα πρόσφατα χτυπήματα.
Στην καλύτερη περίπτωση, οι ηγεμόνες που συναντήθηκαν στη Ντόχα την περασμένη Δευτέρα λειτουργούν ως «ικέτες», βασιζόμενοι στις διαθέσεις ενός απρόβλεπτου Αμερικανού προέδρου για να παρέμβει στον Ισραηλινό πρωθυπουργό. «Περιμένουμε από τους στρατηγικούς μας εταίρους στις Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους στο Ισραήλ ώστε να σταματήσει αυτή η συμπεριφορά» ανέφερε ενδεικτικά η εφημερίδα Al Bayan του Ντουμπάι, επικαλούμενη τον Γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, Τζάσεμ Μοχάμεντ αλ-Μπουντάιουι. «Οι ΗΠΑ έχουν μοχλό πίεσης και επιρροή στο Ισραήλ και είναι καιρός να τον αξιοποιήσουν» καταλήγει το δημοσίευμα, επί της ουσίας σκιαγραφώντας την αδυναμία των χωρών της περιοχής να πιέσουν ή να διεκδικήσουν οι ίδιες.
Πηγή: Protothema
