Εκτός από ορισμένα ΜΜΕ που ευλογούν τα γένια τους και κάνουν πάρτι για τα κλικ των τελευταίων ημερών φροντίζοντας μάλιστα να μας ενημερώσουν και για τα ποσοστά αναγνωσιμότητας τους (μην υπογράφετε ρε παιδιά τις ανακοινώσεις, έλεος), τις εικόνες πανικού σε ορισμένες υπεραγορές της Κύπρου, τις μάσκες και τα αντισηπτικά που εξαφανίζονται και φυσικά τα περιβόητα χαρτιά τουαλέτας, ο κορωνοϊός ξεδιπλώνει με μαεστρία και την αναισθησία μας.
Άνθρωποι οι οποίοι κοροϊδεύουν, επεμβαίνουν με τις πλάκες τους σε μία γραμμή η οποία έχει στηθεί για άκρως σοβαρό σκοπό με στόχο την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού (το 1420), άνθρωποι που έχουν έγνοια σε ποιο μπαράκι θα βγουν το βράδυ να τα πιουν και να τα σπάσουν, συμπολίτες μας που υποτιμούν τον κίνδυνο αγνοώντας ηθελημένα ή μη ότι οι ευάλωτες ομάδες πληθυσμού κινδυνεύουν. Ακόμη και για τα ταξίδια στο εξωτερικό, όλες αυτές τις ημέρες βλέπαμε ανθρώπους να ταξιδεύουν ενώ την ίδια στιγμή άλλοι τα ακύρωναν λόγω της ευθύνης που ένιωθαν προς τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και προς τον συνάνθρωπό τους.
Πολλές φορές νιώθουμε ότι κάτι δεν θα συμβεί σε εμάς. Είναι ανθρώπινο. Κι όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μας συμβεί.
Aυτό που ο καθένας από εμάς θα πρέπει να κάνει είναι ν’ ακολουθήσει τις οδηγίες των αρμοδίων ώστε να σταματήσει η εξάπλωση του ιού.
Κλείνουν τα σχολεία δεν σημαίνει τρέχω στο Mall. Πιστεύω σε θεωρίες συνωμοσίας και ότι ο κορωνοϊός είναι κατασκεύασμα, θεωρώ την όλη κατάσταση γελοία, δεν παίρνω σε μια γραμμή όπου την ίδια στιγμή ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει όντως πρόβλημα και έχει συμπτώματα ζητά βοήθεια και ενημέρωση, δεν γίνομαι η αιτία να μπλοκάρουν οι γραμμές για τα πιο ανούσια ερωτήματα, δεν ταξιδεύω γιατί θέλω να πάω στην Πάολα ντε και καλά, πλένω τα χέρια μου, φροντίζω τον εαυτό μου και τον διπλανό μου.
Έχουμε ευθύνη όχι μόνο προς τους εαυτούς μας αλλά και προς τους ηλικιωμένους, τους ανθρώπους με προβλήματα υγείας, τα παιδιά μας και όλους όσους δύναται να κινδυνέψουν σοβαρά.
Πόσο υπεύθυνοι είμαστε λοιπόν;
A.Θ
