Λίγο πριν πετάξει για Παρίσι, η Αθηνά Μαυρογιάννη ανοίγει το δικό της βιβλίο εµπειριών και µέσα από ένα παιχνίδι συνειρµών καταλήγει στο δικό της προσωπικό story of success.
Της Νατάσας Αλεξάνδρου
Θα µπορούσε άνετα να πολιτογραφηθεί Γαλλίδα. Γεννήθηκε, σπούδασε, και πριν από ένα χρόνο µετακόµισε µόνιµα σε µια από τις µεγαλύτερες µητροπόλεις της µόδας. Το Παρίσι την έκανε να αφοµοιωθεί και να γίνει ένα µε την κουλτούρα και την νοοτροπία των ανθρώπων της. Η νεαρή δικηγόρος και κόρη του υποψήφιου για την προεδρία της ∆ηµοκρατίας Ανδρέα Μαυρογιάννη, το τελευταίο διάστηµα ζει το τρίπτυχο των αποστάσεων σε όλο του το µεγαλείο, αφού προσπαθεί να ισορροπεί προσωπική, επαγγελµατική και οικογενειακή ζωή, µηδενίζοντας τις αποστάσεις.
Σε πετυχαίνω λίγο πριν αναχωρήσεις για Παρίσι. Πόσο συχνά έρχεσαι Κύπρο από το Παρίσι και πώς νιώθεις για όλη αυτήν την «αλλαγή» στις ζωές σας;
Τελευταίως έρχοµαι κάθε δύο βδοµάδες περίπου και µένω για αρκετές µέρες. Σε αυτήν την προσπάθεια του µπαµπά αποφασίσαµε µε τον αδελφό µου, ο οποίος µένει Βουδαπέστη µε τη σύζυγό του, να κάνουµε εναλλάξ ταξίδια για να είµαστε δίπλα του αλλά µε τρόπο που να σεβόµαστε και τις δικές µας επαγγελµατικές υποχρεώσεις. Οµολογώ πως δεν είναι κάτι εντελώς καινούριο για µας. Προφανώς είναι µια νέα πρόκληση να διεκδικείς την προεδρία της ∆ηµοκρατίας αλλά είµαστε συνηθισµένοι ο µπαµπάς µας να προσπαθεί κάτι τεράστιο για τον τόπο του. Μπορεί τα προηγούµενα χρόνια ο κόσµος να µην γνώριζε όλα όσα έχει κάνει ο µπαµπάς µας, αλλά τον έζησα να δουλεύει πολύ και στα Ηνωµένα Έθνη και σε θέσεις πολύ ψηλές για κάποιον ο οποίος προέρχεται από µια µικρή χώρα. Στη διεθνή κοινότητα είναι πολύ γνωστός.
Πώς αντιµετωπίζει όλο αυτό το ξαφνικό κύµα δηµοσιότητας;
Περίµενα πολύ χειρότερα τα πράγµατα γιατί είµαι και λίγο επιφυλακτική, όµως από τον καιρό που ξεκίνησε την εκστρατεία και ανακοίνωσε αυτή του την απόφαση όλα βαίνουν πολύ οµαλά και ο κόσµος είναι πολύ καλός ακόµη και αν δεν συµφωνεί µαζί µας. Ο κόσµος βγάζει µια πολύ θετική ενέργεια και βλέπει µια ελπίδα ότι πάµε κάπου καλύτερα. Γενικά αυτό χρειάζεται ο κόσµος από έναν ηγέτη, να του δίνει ελπίδα. Ο µπαµπάς µου είναι πολύ χαµηλών τόνων και όποιος τον γνωρίζει το διαπιστώνει αυτό. Είναι άνθρωπος ντόµπρος και ό,τι έχει να σου πει θα στο πει στα ίσια. Και πραγµατικά θέλει µέσα από την καρδιά του κάτι καλό για τον τόπο. Είναι 40 χρόνια που αγωνίζεται για την Κύπρο και για το µέλλον της και προσπαθεί να δει πώς θα κάνει τα πράγµατα καλύτερα, πάντα όµως στα παρασκήνια και όχι στην πρώτη γραµµή της δηµοσιότητας.
Συναντάτε πολύ κόσµο, τι είναι αυτό που κρατάς από την επαφή σας µαζί του;
Ο κόσµος είναι ειλικρινής και πολύ δεκτικός. Πάνω κάτω κάνει τα ίδια παράπονα, για τις χαµηλές συντάξεις των ηλικιωµένων, για την ακρίβεια, τα ενοίκια, τις τιµές των καυσίµων, τα προβλήµατα στην παιδεία. Αυτά δεν έχουν σχέση ούτε µε το πού µένεις ούτε µε τι ασχολείσαι. Είναι θέµατα που µας επηρεάζουν όλους.
Έβλεπες στον µακρινό ορίζοντα ότι κάποια στιγµή θα µπορούσε να διεκδικήσει την προεδρία;
Γνωστοί µας, πάνω στην κουβέντα, πολλές φορές το έλεγαν και πάντα ήταν λίγο διστακτικός, γιατί ο χαρακτήρας του είναι να µην είναι µπροστά. Θα έλεγα ότι ο µπαµπάς µου είναι πολύ κάλος µάνατζερ - όχι απλά αυτός που κάνει σωστά τη δουλειά του, αλλά αυτός που ξέρει να διαλέγει και να δηµιουργεί δυνατές οµάδες όπου ο καθένας βγάζει τον καλύτερο του εαυτό. Νοµίζω ότι τώρα είναι µια λογική εξέλιξη για τον ίδιο. Κάποια στιγµή ήρθε η ώρα να το συζητήσουµε κι εµείς στο σπίτι, απλά πριν καταλήξει στην τελική του απόφαση είχε έγνοια για το πόσο θα µας επηρέαζε αν το έκανε.
Πώς αντέδρασες για την απόφασή του να διεκδικήσει την προεδρία;
Να σας πω την αλήθεια, ήµουν λίγο διστακτική γιατί εγώ είµαι αυτή που τον «προστατεύω» από τον καιρό που χάσαµε τη µάµµα µου. Νιώθω τεράστια ευθύνη στο να είναι καλά ο µπαµπάς µου. Σκεφτόµουν πώς θα ήταν να µπαίναµε σε αυτή τη διαδικασία αλλά και πόσο θα αλλάζε η καθηµερινότητά µας.
Θα έβλεπες τον εαυτό σου να ασχολείται µε την πολιτική;
Η πολιτική σαν λέξη δεν µε ελκύει, αλλά όταν βλέπω κάτι που δεν µου αρέσει στην κοινωνία και υπάρχει τρόπος για να βοηθήσω, γιατί όχι; Θεωρώ ότι αν ασχοληθείς µε την πολιτική πρέπει να βάζεις την κοινωνία και τη χώρα σου πάνω από τον εαυτό σου και το προσωπικό σου συµφέρον.
Τι σε ενοχλεί στην Κύπρο;
Ότι δεχόµαστε και ανεχόµαστε κάποια πράγµατα που δεν θα έπρεπε. Θα έπρεπε να είµαστε πιο αυστηροί µε τους πολιτικούς µας, πιο αυστηροί µε όσα γίνονται γύρω µας και δεν µας αρέσουν και να αντιδρούµε λέγοντας «Τhis is not Cyprus». Όχι «Τhis is Cyprus», αφού ξέρουµε όλοι ότι δεν είναι αυτό που θέλουµε. Θεωρώ ότι έπρεπε να θυµώνουµε λίγο παραπάνω.
Ο µπαµπάς αρέσκεται στις προκλήσεις… εσύ;
Νοµίζω πως του έχω µοιάσει σε αυτό, ναι. Πριν από λίγο καιρό έλεγα ότι θα ήθελα να είµαι κάπου σταθερά σε ένα τόπο, να έχω τη δουλειά µου, την ηρεµία µου και µετά κάπως αποφάσισα πριν από ένα χρόνο να τολµήσω µαζί µε τον σύντροφό µου και να µετακοµίσω Παρίσι.
Πως πήρες την απόφαση να µετακοµίσεις στο Παρίσι;
Με τον σύντροφό µου γνωριστήκαµε στο Παρίσι, εκεί ξεκινήσαµε να βγαίνουµε και όταν επιστρέψαµε Κύπρο ζούσαµε µια πολύ ωραία καθηµερινότητα. ∆ούλευα Λεµεσό και µετά Λευκωσία σε δικηγορικά γραφεία, ο ίδιος Λεµεσό, και ξαφνικά είπαµε να τολµήσουµε τώρα που είµαστε νέοι να κάνουµε µια αλλαγή και να µετακοµίσουµε στο Παρίσι για λίγο καιρό. Στην Κύπρο κάποτε νιώθω ότι έχουµε µια τάση να βιαζόµαστε να πάµε στο τελευταίο στάδιο - στα πιο ωραία της ζωής - που είναι η οικογένεια και ο γάµος, που ναι σίγουρα είναι κάτι που θα θέλαµε στο µέλλον, όµως όχι τώρα. Μετακοµίσαµε πριν από ένα χρόνο. Εγώ δουλεύω εκεί ως εσωτερική σύµβουλος σε µια εταιρία παιχνιδιών και το απολαµβάνω ιδιαίτερα. Έχουν µια αµερικάνικη νοοτροπία, όπου µπορείς να πάρεις τον υπολογιστή σου και να δουλέψεις οπουδήποτε. Έχουν γιόγκα κάθε πρωί σε ειδικό χώρο, όλοι όσοι εργάζονται είναι νεαροί και γενικότερα είναι πολύ ωραίο το περιβάλλον και µε πολλή θετική ενέργεια. Και ναι, αξίζει τον κόπο που το ζω, αλλά σίγουρα κάποια στιγµή θέλω ο τελικός προορισµός να είναι η Κύπρος. Την οικογένειά µου θα ήθελα να την κάνω στην Κύπρο και ελπίζω µέχρι τότε που θα είµαστε έτοιµοι να έρθουµε πίσω να έχουν γίνει βήµατα µπροστά, ειδικά στους τοµείς της παιδείας.
Τι είναι αυτό που σε ελκύει στο Παρίσι;
Τα πάντα, η αύρα, η κουλτούρα. Εκεί γεννήθηκα και µεγάλωσα κάποια χρόνια και επέστρεψα αργότερα ως φοιτήτρια. Απολαµβάνω να κάνω βόλτες, να πηγαίνω σε µουσεία και σε µπαλέτα. Θεωρώ ότι τα περισσότερα ερεθίσµατα τα έχω υιοθετήσει από τη γαλλική κουλτούρα. Κάτι που απολαµβάνουµε µε τον σύντροφό µου να κάνουµε είναι να πηγαίνουµε σε ωραία εστιατόρια και να δοκιµάζουµε πιάτα από διάφορους σεφ. Και επειδή ο σύντροφός µου είναι µάγειρας, έχουµε αυτό το πάθος να ενθουσιαζόµαστε κάθε φορά που βλέπουµε µπροστά µας ένα ενδιαφέρον πιάτο. Από τα αγαπηµένα µας στο Παρίσι είναι το εστιατόριο Μαυροµµάτης.
Έχει τύχει να επισκεφθείς τον σύντροφό σου στο εστιατόριο που εργάζεται ως σεφ;
∆ουλεύει σε πολύ γνωστό ξενοδοχείο στο Παρίσι. Όχι δεν έτυχε να πάω ακόµη, αλλά για να καταλάβεις πόσο διάσηµο εστιατόριο είναι, πριν από λίγες µέρες που ήταν η Εβδοµάδα Μόδας του Παρισιού πήγαν εκεί για φαγητό η GiGi Hadid µε τον Leonardo Di Caprio και η Bella Hadid, και ήρθε και µου τα έλεγε …. (γέλια).
Στην Κύπρο ποια εστιατόρια σας αρέσουν;
Έχει ωραία εστιατόρια στην Κύπρο και χρόνο µε τον χρόνο αναβαθµίζονται και γίνονται όλο και καλύτερα. Στη Λευκωσία ξεχωρίζω σαν εµπειρία το Tokayo, γιατί κάθε πιάτο είναι σαν έργο τέχνης. Για µένα πιο ωραίες γεύσεις είναι οι µεσογειακές, η ελληνική κουζίνα και η λιβανέζικη, γιατί έχουµε καλές πρώτες ύλες. ∆εν είναι όπως τη γαλλική που κάνεις χίλιες τέχνες και στο τέλος µπορεί να χάνεται το προϊόν. Και οι παραδοσιακές κυπριακές γεύσεις, µιας και διατηρούµε στη Λεµεσό οικογενειακή ψησταριά εδώ και χρόνια.
Ποια εικόνα των παιδικών σου χρόνων σου έρχεται πρώτη στο µυαλό;
Πολλά τα κεφάλαια στη ζωή µας που διαφοροποιούνταν, λόγω και της δουλειάς του µπαµπά µου που αλλάζαµε χώρες, αλλά µε θυµάµαι στην ηλικία των 10 και τον αδελφό µου τον ∆ιοµήδη στα 13, να φτάνουµε στη Νέα Υόρκη µέσα στον ενθουσιασµό και να τρέχουµε στο διαµέρισµα για το ποιος θα προλάβει πρώτος να πάρει το καλύτερο δωµάτιο.
Δεν σας φόβιζε που αναγκαζόσασταν να αλλάζετε χώρα;
Ναι, είναι αρκετά δύσκολο, όµως όταν είσαι µέσα σε αυτό το σύστηµα πας σε συγκεκριµένα σχολεία που τα περισσότερα παιδιά είναι το ίδιο, οπόταν ζούσαµε µαζί τους τις ίδιες εµπειρίες. Έχω φίλες που έτυχε να ζήσουµε στα ίδια σπίτια σε διαφορετική χρονική περίοδο.
Πόσες χώρες άλλαξες λόγω του µπαµπά;
Βασικά την εφηβεία µου την πέρασα στη Νέα Υόρκη. Γεννήθηκα Γαλλία, µετά από 3 µήνες επιστρέψαµε Κύπρο και µετά όταν έγινα 3, πήρε την πρώτη του µετάθεση ο µπαµπάς µου στην Ιρλανδία όπου µείναµε δύο χρόνια και ξεκίνησα εκεί σχολείο. Μετά, τα επόµενα 3 χρόνια, πήγαµε στο Παρίσι, επιστρέψαµε ένα χρόνο Κύπρο και ακολούθως, όταν ήµουν 10, µετακοµίσαµε για άλλα 5 χρόνια στη Νέα Υόρκη και µετά δύο χρόνια στις Βρυξέλλες. Ακολούθως βρέθηκα στην Αγγλία για το πτυχίο µου και στη συνέχεια επέστρεψα Παρίσι για µάστερ.
Ποια θεωρείς τη δυσκολότερη περίοδο της ζωής σου;
Αναµφίβολα την περίοδο µε τον χαµό της µαµάς µου, το 2014, όταν ήµουν είκοσι ενός. Η µαµά µου είχε εµφανίσει καρκίνο του µαστού όταν ήµουν 9 και είχε κάνει διπλή µαστεκτοµή. Για αρκετά χρόνια ήταν µια χαρά αλλά δυστυχώς έκανε µετάσταση χρόνια αργότερα. Πάντα µε θυµάµαι να είµαι δίπλα της είτε στο ογκολογικό είτε στις Βρυξέλλες που µετέβαινε για θεραπείες. Σπούδαζα τότε και έπαιρνα το τρένο για να είµαι µαζί της. Θυµάµαι να βλέπουµε µαζί ταινίες στο νοσοκοµείο, να κάνουµε χαβαλέ για να ελαφρύνουµε το κλίµα και να συζητάµε ώρες για τα πάντα. Πάντα η µαµµά µας ήταν δίπλα µας. Στα πάντα, ήταν η καλύτερη µου φίλη… ποτέ δεν θυµάµαι να συγκρούστηκα µαζί της. Ακόµα και οι φίλες µου ερχόντουσαν στο σπίτι µας για να συζητήσουν µε τη µαµµά µου. Πολλές φορές σκέφτοµαι πως όλα όσα είµαι τα οφείλω σε αυτήν.
Ποια συµβουλή σου έχει δώσει και την τηρείς;
Η µάµµα µου έλεγε «Να ζεις για το σήµερα» και το εννοούσε. Το αύριο κανένας δεν το ξέρει. Προσπαθώ να την τηρώ.
Μετά την περιπέτεια της µαµάς πόσο ευαισθητοποιηµένη είσαι σε θέµατα καρκίνου;
Λόγω της µαµάς έχω αποκτήσει πολλές γνώσεις για το τι πρέπει να κάνεις και πώς πρέπει να προσέχεις. Την θυµάµαι κάθε Οκτώβρη που «έντυνε» το σπίτι στα ροζ και έκανε πολλές εκδηλώσεις. Προσπαθώ και ‘γω κάθε Οκτώβρη να οργανώνω ένα δείπνο στο σπίτι, όπου µαζεύονται οι φίλες µου και συζητάµε και αυτά τα θέµατα. Συµµετέχω και στην πορεία µε τις ροζ φιγούρες και γενικά είµαι πολύ ευαίσθητη σε θέµατα καρκίνου. Απλά πάντα υπάρχει ένας κόµπος στο στοµάχι. ∆εν είναι εύκολο να φέρνω στη µνήµη µου στιγµές µαζί της. Ειδικά τις τελευταίες.
Τι θυµάσαι να κάνει η µαµά σου πριν «φύγει»;
Κάποια στιγµή χάσαµε από γηρατειά τη σκυλίτσα µας και αποφασίσαµε ότι δεν θέλαµε να πάρουµε άλλο σκύλο. Η µαµά µου όταν ήταν προς το τέλος - επειδή µεσολάβησε αρκετός χρόνος που γνωρίζαµε όλοι ότι πήγαινε προς το τέλος και είχαµε πολύ ανοικτές συζητήσεις γι’ αυτά τα θέµατα - αποφάσισε από µόνη της ότι όταν φύγει δεν θέλει να είναι µόνος του ο µπαµπάς µου. Ήταν ξεκάθαρη ότι θα έπρεπε να αποκτήσουµε σκυλάκι για να το παίρνει βόλτα, να υπάρχει ρουτίνα. Έτσι µια µέρα εµφανίστηκε µε ένα σκυλάκι και έµεινε µαζί µας από τότε.
Ήταν ένα από τα πολλά πράγµατα που είχε προβλέψει πριν φύγει.
Πώς αντέδρασες όταν ο µπαµπάς σου ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να προχωρήσει τη ζωή του µε µια άλλη γυναίκα;
Επειδή έζησα τον µπαµπά µου σε πολύ δύσκολες στιγµές ένιωθα τεράστια ευθύνη να τον προσέχω και να τον προστατεύω. Μόλις ήρθε η Λίνα στη ζωή µας ένιωσα ανακούφιση που βρέθηκε ένα άτοµο που τον νοιάζεται. Έχουν µια πολύ όµορφη και απλή σχέση ο καθένας κάνει αυτά που αγαπά και µετά συναντιούνται και περνούν όµορφα. Και αυτό ήταν κάτι που είχαν συζητήσει µε τη µαµά µου όταν ήταν εν ζωή. Ήταν πολύ σηµαντικό για µας ο µπαµπάς µου να είναι καλά και να µπορεί να προχωρήσει µε τη ζωή του. Είναι σηµαντικό και γι’ αυτόν να έχει µια βάση, έναν υποστηρικτή, για να µπορεί να κάνει όλα όσα θέλει, όπως και κάνει τώρα. Είναι σηµαντικό να ξέρεις ότι έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο να σε στηρίζει και να σε παροτρύνει να κυνηγάς τους στόχους σου. Ουσιαστικά την γνωρίσαµε µε τον αδελφό και τον µπαµπά µου την ίδια µέρα, στο ίδιο τραπέζι, σε ένα δείπνο που ήµασταν όλοι καλεσµένοι. Και εκεί έγινε η αρχή µιας πολύ όµορφης σχέσης.
Τι σου χαρίζει ο έρωτας;
Η σχέση που έχω µου δηµιουργεί µια ηρεµία. Νιώθω ότι έχω έναν θερµό υποστηρικτή σε ό,τι αποφασίσω να κάνω - ακόµη και µε αυτήν την τρελή ζωή που κάνω τελευταίως.
Φαντάζεσαι τον εαυτό σου νυφούλα;
Όταν είσαι σε σχέση αυτός είναι ο τελικός προορισµός. Κοίτα, το πάρτι και τον γάµο όχι τόσο. ∆εν είµαι πολύ του να πέφτει απάνω µου η προσοχή. Θα µου άρεσε όµως η ιδέα να πάµε στο δηµαρχείο και µετά να πάµε για φαγητό µε την οικογένειά µας.
Επιµέλεια Φωτογράφησης: Νατάσα Αλεξάνδρου Styling: Ριάνα Στυλιανού Φωτογραφίες: ∆ιονύσης Σιρανίδης
Μακιγιάζ: Μαίρη Μυριανθοπούλου
