Η επίσημη ανάλυση του Formula1.com «ξαναγράφει» τους πίνακες της ιστορίας, φέρνοντας νέους πρωταθλητές, ανατρέποντας ονόματα-θρύλους και δικαιώνοντας καθυστερημένα τους Ντέιμον Χιλ και Έντι Ιρβάιν, ενώ “χαρίζει” τον τίτλο του 1976 στον Νίκι Λάουντα και όχι στον Τζέιμς Χαντ.
Οι δέκα πρώτοι κάθε αγώνα παίρνουν βαθμούς: 25–18–15–12–10–8–6–4–2–1, ενώ καταργήθηκε ο επιπλέον βαθμός για ταχύτερο γύρο. Οι αγώνες Sprint δίνουν επίσης βαθμούς στους οκτώ πρώτους (8–7–6–5–4–3–2–1).
Το σημερινό μοντέλο επιβραβεύει περισσότερο τη συνέπεια και λιγότερο τις μεμονωμένες νίκες.
Στις πρώτες δεκαετίες, μόνο οι πέντε πρώτοι βαθμολογούνταν (1950–1959), έξι από το 1960, οκτώ από το 2003, ενώ το 2010 θεσπίστηκε για πρώτη φορά το σύστημα των 25 βαθμών.
Η ομάδα δεδομένων της Formula 1 υπολόγισε εκ νέου όλα τα πρωταθλήματα μόνο με βάση τους κανονικούς αγώνες (όχι Sprints), εφαρμόζοντας το σύστημα του 2025 σε κάθε σεζόν από το 1950 ως σήμερα.
Από τους 34 παγκόσμιους πρωταθλητές που έχουν υπάρξει στην ιστορία, ο αριθμός θα έπεφτε στους 33.
Αλέν Προστ, από τέσσερις σε επτά τίτλους
Ο Γάλλος “καθηγητής” θα ήταν ο μεγάλος κερδισμένος. Με το σύστημα του 2025, ο Προστ θα είχε κατακτήσει επτά πρωταθλήματα αντί για τέσσερα, προσθέτοντας τις χρονιές 1983, 1984 και 1988 στις πραγματικές του επιτυχίες (1985, 1986, 1989, 1993).
Το 1983, θα κέρδιζε τον Νέλσον Πικέ στα ίσα, αλλά με περισσότερες νίκες.
Το 1984, θα ξεπερνούσε τον Νίκι Λάουντα κατά 17 βαθμούς (αντί να χάσει με διαφορά μισού βαθμού).
Το 1988, θα έπαιρνε τον τίτλο από τον Άιρτον Σένα με 301 βαθμούς έναντι 275.
Το συμπέρασμα; Αν η McLaren, η Renault και η Ferrari έπαιζαν με τους σημερινούς κανονισμούς, ο Αλέν Πρόστ θα θεωρούνταν ο πιο επιτυχημένος οδηγός όλων των εποχών.
Γκράχαμ και Ντέιμον Χιλ, οικογενειακή δικαίωση
Ο Γκράχαμ Χιλ θα είχε τρεις τίτλους αντί για δύο, προσθέτοντας το 1964 (θα κέρδιζε τον Τζον Σέρτιζ με 7 βαθμούς). Ο Ντέιμον Χιλ θα είχε δύο τίτλους, θα κέρδιζε και το 1994 απέναντι στον Μίχαελ Σουμάχερ με 252 έναντι 236 βαθμών, χάρη στη σταθερότητα στους τερματισμούς.
Έντι Ιρβάιν, ο μοναδικός μη πρωταθλητής που θα στεφόταν
Ο Ιρλανδός της Ferrari θα είχε κερδίσει το πρωτάθλημα του 1999 έναντι του Μίκα Χάκινεν της McLaren, με διαφορά 21 βαθμών, αντί να το χάσει για δύο. Το σύστημα του 2025 θα τον ευνοούσε χάρη στη σταθερότητα και την αξιοποίηση των εγκαταλείψεων του αντιπάλου του.
Ποιοι θα είχαν χάσει τίτλους
Ο Τζον Σέρτιζ (1964) θα έχανε από τον Γκράχαμ Χιλ.
Ο Τζέιμς Χαντ (1976) θα έχανε από τον Νίκι Λάουντα, ο οποίος θα αναδεικνυόταν πρωταθλητής με διαφορά δύο βαθμών, παρότι στην πραγματικότητα αποσύρθηκε από τον τελευταίο αγώνα στην Ιαπωνία λόγω καταιγίδας.
Ο Ζακ Βιλνέβ (1997) θα έχανε τον τίτλο του από τον Μίχαελ Σουμάχερ με 229–222, αν και ο Γερμανός είχε διαγραφεί τότε από τη βαθμολογία λόγω της διάσημης σύγκρουσης στη Χερέθ.
Με βάση αυτούς τους υπολογισμούς, ο Σουμάχερ θα είχε έξι τίτλους αντί για επτά, αφού θα έχανε το 1994 από τον Ντέιμον Χιλ.
Ποιοι θα διατηρούσαν το σερί τους
Ο Μίχαελ Σουμάχερ εξακολουθεί να κατέχει το ρεκόρ των πέντε συνεχόμενων τίτλων (2000–2004), που δεν αλλάζει, αλλά ο Αλέν Προστ, με βάση το νέο σύστημα, θα είχε τέσσερις σερί τίτλους (1983–1986), ενώ ο Νίκι Λάουντα θα είχε τρεις (1975, 1976, 1977).
Οι σερί επιτυχίες των Σεμπάστιαν Φέτελ (2010–2013), Λιούις Χάμιλτον (2017–2020) και Μαξ Φερστάπεν (2021–2024) παραμένουν αναλλοίωτες, όπως και το τετραπλό του Χουάν Μανουέλ Φάντζιο (1954–1957).
Η ανάλυση του Formula1.com δείχνει ξεκάθαρα ότι, με το σύστημα του 2025, η συνέπεια και η ψυχραιμία θα είχαν μεγαλύτερη αξία από τη «φωτιά» της ταχύτητας. Κάποιοι χαμένοι της ιστορίας θα έβλεπαν τα ονόματά τους σε περισσότερα τρόπαια, ενώ οι παλιοί βασιλιάδες ίσως να είχαν λιγότερα.
Αυτό που δεν αλλάζει ποτέ; Η μαγεία της Formula 1, που συνεχίζει να μας θυμίζει ότι ακόμη και οι αριθμοί έχουν ψυχή.
Πηγή: Sdna.gr
