Χρήστος Ζαβός
Τείνει να εμπορευματοποιηθεί ο πόνος, η απόγνωση και η τραγικότητα της Ανόρθωσης.
Ο καθένας κάνει το κομμάτι του.
Οι δημοσιογράφοι αναμοχλεύουν διάφορα κλισέ περί του Φοίνικα και της Αμμοχώστου και αποθεώνονται.
Τα σάιτ εκθειάζουν το μεγαλείο του κόσμου και πιάνουν κλικς.
Η διοίκηση απεγνωσμένα πατά στην αγάπη των Ανορθωσιατών, προκειμένου ν’ ανέβει τον Γολγοθά ενώ ο κόσμος βρίσκει παρηγοριά στα βάσανα που βιώνει διαβάζοντας και ακούγοντας για τη μοναδικότητα του.
Χώρος για ουσιώδη συζήτηση, δεν φαίνεται να υπάρχει.
Τα πάντα έχουν καλυφθεί γύρω από ένα ατελείωτο μελό.
Δεν φτάνει κιόλας όλη αυτή η προσπάθεια που αποσκοπεί στην εύκολη συγκίνηση… ήρθε ο Κετσπάγια και όλο αυτό το δράμα το εξέλιξε σε μοιρολόι.
Ο άνθρωπος που κλήθηκε ν’ αλλάξει τα δεδομένα, προσθέτοντας κάτι θετικό σ’ όλη αυτή τη μαυρίλα, έγινε πιο αρνητικός από τον καθένα.
Τον έπιασε το «κολάνι» της απαισιοδοξίας, του αρνητισμού, της μεμψιμοιρίας και μαζί του, τείνει να συμπαρασύρει τους παίκτες και κάθε τι, που έχει να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι.
Βλέπεις τους παίκτες και δεν μπορούν να διαχωρίσουν το δεξί από τ’ αριστερό τους πόδι. Δεν προλαβαίνεις να συντονιστείς με το κανάλι για να δεις το ματς και ο δείκτης του σκορ, είναι στο +1.
Η Ανόρθωση ναι μεν έχει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, αλλά δεν έχει χειρότερο ρόστερ ούτε από την ΕΝΠ, ούτε από την Αραδίππου, τον Ολυμπιακό και την Χλώρακα.
Η εικόνα της όμως είναι τέτοια, που επιβεβαιώνει την αδυναμία, τόσο του προπονητή όσο και της διοίκησης, να δημιουργήσουν μια ανταγωνιστική ομάδα.
Η δικαιολογία του οικονομικού δεν είναι επαρκής και πρέπει σύντομα να πάψει να χρησιμοποιείται.
Ομοίως και το μοιρολόι, το οποίο μάλλον σφίγγει το «κολάνι» της απόγνωσης και της απελπισίας, παρά βοηθά στην προσπάθεια ν’ αναστηθεί η ομάδα.
Δεν υπήρξε άλλωστε, ποτέ χαρακτηριστικό των ανθρώπων που υπηρέτησαν την Ανόρθωση.
Η Ανόρθωση υπήρξε «μεγάλη» ως «Κυρία» ακόμη και όταν οι ομάδες της ήταν από μέτριες έως κακές.
Το μεγαλείο της ως «Κυρία» δεν ήταν ποτέ συνδεδεμένο με τους τίτλους και τις διακρίσεις, αλλά με την μοναδικότητα και την περηφάνια που κουβαλούσε ως σωματείο.
Πριν και μετά την προσφυγιά.
Περηφάνια, που οι υπόλοιποι ποδοσφαιρικοί λαοί του νησιού, αναρωτιόντουσαν από πού αντλείται.
Υπήρξε και πολύ φοβάμαι ότι πια είναι υπό απειλή, βασικό στοιχείο των ανθρώπων που έζησαν και μεγάλωσαν στο Βαρώσι.
Όσο όμως οι γενιές μεγαλώνουν και νομοτελειακά αποχωρούν από την ζωή, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, κάποια στοιχεία να εξαλείψουν. Και άμα δεν μεταδοθούν, ν’ αλλοιωθεί ο πυρήνας της κουλτούρας μιας ολόκληρης ομάδας.
Το μοιρολόι και το κλάμα, δεν ήταν ποτέ στοιχείο των Αμμοχωστιανών. Η υπερηφάνεια, αντιθέτως, θεμελιώδες.
Στην Ανόρθωση, 50 χρόνια μετά την προσφυγιά, διακυβεύονται πολλά.
Και δυστυχώς, δεν σχετίζονται αποκλειστικά με το αγωνιστικό, ούτε και το οικονομικό.
