Σε μία ολόκληρη σεζόν είναι κρυμμένοι. Δεν εμφανίζονται μαζικά και συχνά, εκτός κι αν είναι προς το συμφέρον τους ή πεθύμησαν την προβολή. Σπανίως ακούγεται η φωνή τους στα ραδιόφωνα και στους τηλεοπτικούς δέκτες «συνοδεία» της φάτσας τους.
Στις πλείστες περιπτώσεις, βάζουν άλλους μπροστά να βγαίνουν να μιλάνε και να γνωστοποιούν τις γεμάτες από υποκρισία και «κροκοδείλια δάκρυα» απόψεις, θέσεις και ισχυρισμούς των σωματείων τους κάθε φορά που τίθεται θέμα τροποποίησης καταστατικών και προκηρύξεων. Κι αυτοί που αναλαμβάνουν αυτόν τον ρόλο, παραμερίζουν το γεγονός πως καταντούν γραφικοί και κουραστικοί. Αντ’ αυτού γεμίζουν και τα στήθια τους από περηφάνια.
Κασέτα, κασέτα, κασέτα… Αποπροσανατολισμός ειν’ το αγαπημένο χόμπι τους. Όλοι αυτοί οι οποίοι κρύβονται το μεγαλύτερο διάστημα στο σκοτάδι και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μαγειρεύουν, σκέφτονται διάφορους τρόπους για να μην ξεμείνουν από συμφέροντα και γίνονται φιλαράκια κολλητά (το συμφέρον όλους τους ενώνει) με ισχυρούς παράγοντες άλλων σωματείων. Και σιγά-σιγά, αρχίζουν τις προσπάθειές τους ώστε να περάσει το δικό τους στις γενικές συνελεύσεις. Βρίσκουν και μερικούς συμμάχους από τις ομάδες του λεγόμενου «Big-6» και ξανά προς τα δικά τους «θέλω» τραβούν και μαζί... τραβάνε και το κυπριακό ποδόσφαιρο στο σκοτάδι. Να, για παράδειγμα έχει 2-3 ημέρες τώρα που διαπιστώνεται πως το αίτημα τους κινδυνεύει να... πέσει στο κενό και φανταστείτε το έκαναν; Ξεμύτισαν και αποφάσισαν να βγουν να μιλήσον δημόσια για να ισχυροποιήσουν τάχα τις απόψεις τους.
Και ξίνω το κεφάλι μου. Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει όλο αυτό; Ααα, την διακοπή στο περσινό πρωτάθλημα, από που άρχισε, πώς σχεδιάστηκε και που κατέληξε η περασμένη σεζόν. Έχω εμμονές; Ναι, διότι παραμένει αχώνευτο. Από δική μου άποψη και από αυτήν πολλών άλλων συναδέλφων, είτε που έμειναν χωρίς δουλειά, είτε που έσφιξαν τα δόντια και παρέμειναν στο συνάφι. Σε μία περίοδο -από την παύση του πρωταθλήματος έως την οριστική διακοπή του- όπου η στήριξή τους προς τα Μέσα απλώς και μόνο για να βγει η ρημάδα η δουλειά, ήταν ανύπαρκτη.
Αν έμοιαζαν με φαινόμενα της φύσης, θα είχαν τη μορφή κινούμενης άμμου ή δίνης. Εάν αυτή η μάστιγα με τις σχέσεις εξάρτησης (αναπόφευκτο κακό σε μία μικρή χώρα όπως η Κύπρος) σωματείων, ΚΟΠ και άλλων αθλητικών Αρχών δεν υπήρχε στη μέση, να είστε σίγουροι πως ανά καιρούς, διάφορα σωματεία εξ αιτίας τους δεν θα υπήρχαν σε κανέναν ποδοσφαιρικό χάρτη της βραχονησίδας μας. Και η φάτσα τους μαζί με τ’ όνομά τους θα χανόταν από κάθε είδους ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο και από τα μίντια και θα ξεχνιόνταν… σαν των βουνών το περσινό το χιόνι.
Είναι μια παρέα και μονάχοι ξεφτιλίζονται. Τουλάχιστον στα μάτια των πραγματικών φιλάθλων και όχι των κάφρων, αυτό συμβαίνει. Διότι εξαιτίας της αβύσσου στην οποία βρίσκεται η ψυχή του φανατικού οπαδού, όλοι αυτοί οι οποίοι κράζουν τις αντίπαλες ομάδες, εάν βρεθεί κι ο δικός τους σύλλογος βαθιά μέσα στο παρασκήνιο και επηρεάσει σημαντικές αποφάσεις (είτε το γνωρίζουν είτε όχι), κρύβονται στο καβούκι τους. Όταν τους συμφέρει να βγουν... βγαίνουν και σαν σύγχρονοι Όκαμ, ακονίζουν το ξυράφι τους και όταν δεν τους σερβίρουνε μόνο όσα οι ίδιοι θέλουν να διαβάζουν και να ακούνε, ξυραφίζουν αβέρτα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης οτιδήποτε δεν αφορά στην ομάδα τους.
Αυτοί ήμασταν, αυτοί είμαστε και τέτοιοι θα παραμείνουμε…
Υ.Γ.: Ο άλλος ενοχλημένος ρωτούσε τους δημοσιογράφους γιατί μας ενοχλεί το πρωτάθλημα των 14 ομάδων και «πατούσε» στο γεγονός πως παίζουν περισσότεροι Κύπριοι και εργοδοτούνται προπονητές, γυμναστές και τα λοιπά. Πρώτον, κανείς δεν πολεμάει το θεσμό με τις 14 ομάδες. Άμα δεν έχουμε στημένα -στοιχηματικά- παιχνίδια, χειραγωγημένα επειδή ο ένας «καίγεται» κι ο άλλος είναι βαθμολογικά αδιάφορος και «φιλικά» για να μείνει ο τάδε και να πέσει ο δείνα, δεν έχουμε κανένα μα κανένα πρόβλημα. Δεύτερον, προπονητές, γυμναστές, φυσιοθεραπευτές και διάφοροι άλλοι μπορούν να εργοδοτηθούν και στη Β’ Κατηγορία. Εξάλλου, οι πλείστοι έχουν άλλα κύρια επαγγέλματα.
