Χρήστος Ζαβός
Δεν είναι απλά ένας παίκτης που τρέχει, τριπλάρει, αμύνεται ή σκοράρει. Είναι άδικο ή και υποκριτικό να τον περιορίσεις στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου ακριβώς γιατί η συμπεριφορά του έτσι όπως πηγάζει μέσα από την αυθεντικότητα του, προκαλεί όλων των ειδών τα συναισθήματα… από την αγάπη μέχρι το μίσος και την λατρεία έως την εχθρικότητα.
Τούτο το παιδί από την γείτονα χώρα, έχει προσδώσει ένα διαφορετικό χρώμα ή γεύση στο πρωτάθλημα μας… όπως κάνουν οι Άραβες με τα ξακουστά μπαχάρια στην μαγειρική τους.
Και το «φαγητό» Ουάρντα, γουστάρεις ή όχι, νιώθεις ότι σε αφορά κάθε φορά που σπάει τη μέση του αντιπάλου, που κουνιέται η αφάνα του, που χτυπιέται μπροστά στους διαιτητές, που σκοράρει ή που απειλεί την ομάδα σου.
Ο Ουάρντα ανήκει και σ’ αυτούς, που αναγάγουν τo ασήμαντο ως σημαντικό. Κατά κάποιο τρόπο ανήκει στον καθένα από μας, ανάλογα με την αλήθεια που κουβαλά ή τη μάσκα που φοράει
Θες, δεν θες, αγαπάς, δεν αγαπάς, θαυμάζεις δεν θαυμάζεις, ο Ουάρντα είναι κοντά ή μέσα σου, νομίζεις ότι σου ανήκει ή ότι είναι κάτι εντελώς ξένο με σένα.
Μόνο που αρχικά ο Ουάρντα ανήκει στην Ανόρθωση και στον προπονητή της Τιμούρ Κετσπάγια. Που του αξίζει μια βαθιά υπόκλιση αφού κατάφερε όχι μόνο να τον τιθασεύσει (όσο γίνεται), όχι μόνο να υπερκαλύψει το κενό του Οκριασβίλι αλλά να τον καθιερώσει ως τον καλύτερο μεσοεπιθετικό του πρωταθλήματος.
Ο Ουάρντα ανήκει στον κόσμο της Ανόρθωσης, καθότι ήδη προστέθηκε στο Πάνθεο των μεγάλων παικτών που υπηρέτησαν τον Φοίνικα, προσδίδοντας λάμψη στο φτωχό κυπριακό ποδόσφαιρο. Επί τούτου ο Αιγύπτιος ως μεγάλος παίκτης φρόντισε ν’ αναδείξει το μεγαλείο του κόσμου της ομάδας, που όχι μόνο δεν τον αναθεμάτισε χάνοντας το πέναλτι με τον Απόλλωνα αλλά φρόντισε να τον προστατεύσει, δείχνοντας μια ακόμη φορά την πίστη και εκτίμηση που έχουν οι Ανορθωσιάτες σε κάθε τι που θεωρούν πολύτιμο για την ομάδα τους.
Ο Ουάρντα ανήκει σ’ όλους όσους εξακολουθούν ν’ αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο ως παιγνίδι για ταλαντούχους, γητευτές της μπάλας Γιατί είτε με την πλάτη στον αντίπαλο ή κατά μέτωπο, είτε στη επιτόπια τρίπλα, είτε στο χώρο, ο «Χαπίπι» έχει προσφέρει αναρίθμητες στιγμές μαγείας σ’ ένα πρωτάθλημα που μοιάζει να συμμετέχουν περισσότεροι ξυλοκόποι παρά ποδοσφαιριστές.
Ο Ουάρντα ανήκει σ’ όλο τον κόσμο που ακόμη αναζητά τα συναισθήματα μέσα από ένα παιγνίδι. Σ’ αντίθεση με την πλειοψηφία των σύγχρονων παικτών που υιοθέτησαν την εργαλειοποίηση του παιγνιδιού, ο Άραβας κλαίει, γελά, χτυπιέται, τσακώνεται, υποδύεται, διαμαρτύρεται, αντιπαλεύεται. Όπως όλοι μας ανεξαιρέτως, μικρά παιδιά παίζοντας.
Ο Ουάρντα ανήκει και στο σάπιο κομμάτι της κοινωνίας, που δεν είναι δυστυχώς μικρό, μέσα από το οποίο οι άνθρωποι σκέφτονται ρατσιστικά ξορκίζοντας κάθε διαφορετικό. Την καταγωγή του, την θρησκεία, την εξωτερική του εμφάνιση, την συνολική συμπεριφορά του που δεν ταιριάζει με τα ήθη και την νοοτροπία της υπερσυντηρητικής κοινωνίας που φτιάξαμε.
Ο Ουάρντα ανήκει και σ' εκείνο το σαθρό σύνολο των συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη να νιώσουν ηθικά ανώτεροι και σημαντικότεροι από ένα παιδί που δεν ταιριάζει με τον γαμημένο καθωσπρεπισμό τους.
Ο Ουάρντα ανήκει και σ’ αυτούς, που αναγάγουν το ασήμαντο ως κεντρικό θέμα, βάζοντας κάτω από το χαλί τα πραγματικά σημαντικά.
Ο Ουάρντα είναι και δικός τους, είναι και δικός μας. Ανήκει κατά κάποιο τρόπο στον καθένα από μας, ανάλογα με την αλήθεια που κουβαλά ή τη μάσκα που φοράει.
Ο Ουάρντα στην τελική ανήκει στον εαυτό του και μόνο. Και μεγαλώνοντας δεν έχει παρά να προστατεύσει τον εαυτό του, αναγνωρίζοντας ότι ζει σ’ ένα περιβάλλον που όλοι νομίζουν ότι τους ανήκει. Είτε για να τον τιμωρούν, είτε να τον λατρεύουν, να τον αγαπούν, να τον μισούν, να τον χλευάζουν, να τον δικάζουν, να τον βρίζουν ή να τον θαυμάζουν.
