Χρήστος Ζαβός
«Παλαιότερα ομάδες όπως το Μαυροβούνιο σε τέτοιο επίπεδο ερχόντουσαν στην Κύπρο τους βάζαμε πέντε γκολ και γύρναγαν στην χώρα τους» μας μετέφερε ο συνομιλητής, γνώστης γενικότερα του κυπριακού ποδοσφαίρου και ειδικότερα των εθνικών ομάδων με αφορμή την ήττα της εθνική μας των U16 στο εντός έδρας παιγνίδι που έγινε στην Δερύνεια.
Ένα αποτέλεσμα εκατό τοις εκατό δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως καταστροφή. Από την άλλη όμως, ένα ακόμη αρνητικό αποτέλεσμα όπως αυτό με το Μαυροβούνιο έρχεται να ισχυροποιήσει πολύ περισσότερο την άποψη πολλών που ασχολούνται μ’ αυτό που λέμε εθνικές ομάδες και έχουν αηδιάσει με την προχειρότητα, τον ερασιτεχνισμό και την αναξιοκρατία που βασίζεται ο τρόπος λειτουργίας τους.
Η απουσία ενός πλάνου έχει ως αποτέλεσμα το οικοδόμημα των εθνικών μας ομάδων να μοιάζει με καφενείο, όπου οι αξιωματούχοι κόβουν και ράβουν ανάλογα με τα συμφέροντα τους.
Η απουσία ενός πλάνου και η χωρίς τεχνογνωσία καθοδήγηση, έχει ως αποτέλεσμα το οικοδόμημα των εθνικών μας ομάδων να μοιάζει με καφενείο παλαιάς εποχής, όπου οι παράγοντες- αξιωματούχοι κόβουν και ράβουν ανάλογα με τα προσωπικά και μόνο συμφέροντα τους.
Σε σημείο που μόλις πριν από λίγες μέρες αξιωματούχος της Ομοσπονδίας, το όνομα του οποίου βρίσκεται στην διάθεση μας απείλησε προπονητή σε περίπτωση που δεν του κάνει το χατίρι και καλέσει συγγενικό του πρόσωπο ότι θα απολυθεί. Η άρνηση του προπονητή να κάνει το χατίρι στον αξιωματούχο, βρήκε συμπαραστάτη από άλλο αξιωματούχο της ΚΟΠ ο οποίος απείλησε ότι σε περίπτωση που απολυθεί ο προπονητής τότε θα αποχωρήσει και ο ίδιος!!!
Ακριβώς το μπάχαλο που επικρατεί στο χώρο, έχει ως αποτέλεσμα η αναξιοκρατία να διαχέεται και στους αθλητές- ποδοσφαιριστές, καθότι οι κλήσεις στις εθνικές ομάδες γίνονται όχι απαραίτητα με κριτήρια αμιγώς αθλητικά.
Οι παρεμβάσεις των παραγόντων σε συνδυασμό με την έλλειψη εποπτείας στους Ομοσπονδιακούς προπονητές που έτσι και αλλιώς είναι εκτεθειμένοι- ευάλωτοι στις ορέξεις του καθενός δημιουργούν μια κατάσταση που μόνο βοηθητική δεν είναι σ’ αυτό που λέμε ανάδειξη παικτών βασισμένη σε υγιείς βάσεις.
Επί τούτου, τίθεται και το ερώτημα κατά πόσο υπάρχει πλάνο από την Ομοσπονδία και εάν ο τεχνικός διευθυντής Σάββας Κωνσταντίνου λειτουργεί ωσάν να είναι ο προστάτης του οικοδομήματος και της φιλοσοφίας (εάν υπάρχει), που έχει εκπονηθεί. Λίγο πολύ, το ίδιο ισχύει και με τον προϊστάμενο του Μιχάλη Ππεκρή που ηγείται της επιτροπής Εθνικών ομάδων.
Περαιτέρω εξηγήσεις θα πρέπει να ζητηθούν και από τα τρία μεγάλα κεφάλια της Ομοσπονδίας, τον γενικό διευθυντή Ανθούλλη Μυλωνά, τον αναπληρωτή πρόεδρο Χάρη Λοϊζίδη και τον πρόεδρο Γιώργο Κούμα.
Ενδεχομένως θα έπρεπε να δώσουν απαντήσεις στο κατά πόσο η συνεχής απαξίωση της εθνικής μας των ανδρών συσχετίζεται γενικότερα και με τις υπόλοιπες εθνικές ομάδες ή αν απλά αποτελεί εξαίρεση.
Θα ήταν επίσης φρόνιμο και σωστό να μας αναλύσουν το πλάνο που έχει εκπονηθεί για τις εθνικές ομάδες, πως εφαρμόζεται και ποιοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό; Παρεμβαίνουν ή όχι, παράγοντες στο έργο των προπονητών, με ποια κριτήρια προσλαμβάνονται, πως αυτοί προστατεύονται από την Ομοσπονδία και ποιος είναι τελικώς ο ρόλος του τεχνικού διευθυντή στο όλο οικοδόμημα;
Καλό θα ήταν επίσης, να λάβουν υπόψη, ας είναι και για πρώτη φορά, το γενικό αίσθημα που επικρατεί ανάμεσα στον κόσμο και τους φίλαθλους που δεν πολύ- απέχει από την πλήρη απαξίωση των εθνικών ομάδων… από την αντρών έως και την μικρότερη σε ηλικία.
Στην τελική, η εικόνα ως έχει, ανταποκρίνεται ή όχι στις φιλοδοξίες τους; Η απλά τους βρίσκει ικανοποιημένους όλο αυτό που δημιούργησαν τα τελευταία 20 χρόνια που βρίσκονται στις επάλξεις ελέγχοντας το χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου;
