Εφραίμ Γεωργίου
Για ακόμη μια φορά στη φετινή χρονιά επεισόδια σημαδεύουν ένα αγώνα, φέρνοντας στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τη γύμνια της κοινωνίας αλλά και το γεγονός πως οι αρχές αδυνατούν να αντιμετωπίσουν ένα σοβαρό πρόβλημα που ταλανίζει χρόνια τώρα το νησί μας. Το παιχνίδι των ευθυνών έχει αρχίσει ξανά, ενώ έτσι για πρωτοτυπία υπάρχει σωρεία συσκέψεων μήπως βρεθεί η λύση.
Την ίδια ώρα όμως βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ σε ένα ημίμετρο. «Φρενάρουν» τα έκτροπα με απαγόρευση μετακίνησης φιλάθλων λεν ωσάν και με αυτό τον τρόπο θα λύσουμε ένα πρόβλημα που ταλανίζει την κοινωνία στην ολότητα της. Φταιν αυτοί οι λίγοι ουσιαστικά κι αν τους απαγορεύσουμε να πάνε στα γήπεδα, τότε δεν θα έχουμε βία. Τέλος καλό, όλα καλά.
Το θέμα της βίας όμως δεν εστιάζει μόνο στους λίγους που μπαίνουν σε ένα γήπεδο (ή στον περιβάλλοντα χώρο) και ξεκινούν τα επεισόδια. Αυτοί είναι οι γνωστοί – άγνωστοι και ξεκαθαρίζω πως δεν υπάρχει πρόθεση να ξεπλύνουμε κανέναν. Όμως το πρόβλημα της βίας είναι ευρύτερο και δεν μπορείς να το λύσεις αν δεν το τοποθετήσεις πρώτα στη σωστή του διάσταση.
Δεν γίνεται να αναλώνουμε φαιά ουσία χωρίς να υπάρξει αναφορά στο γεγονός πως «αόρατες δυνάμεις» φροντίζουν ώστε κάποιοι να δρουν χωρίς κανένα κώλυμα. Χωρίς να λογοδοτούν, χωρίς να έρχονται αντιμέτωποι με τις πράξεις τους, χωρίς να επηρεάζονται απ’ το γεγονός πως υπάρχουν νομοθεσίες και χωρίς να ιδρώνουν έστω και στο ελάχιστο.
Όταν δε η αστυνομία κρίνει παιχνίδια στα οποία «μυρίζει μπαρούτι» ως μέτριας επικινδυνότητας, μάλλον κάτι πάει στραβά. Δεν μπορεί Ομόνοια – ΑΠΟΕΛ να είναι μέτριας επικινδυνότητας έστω κι αν είναι αγώνας φούτσαλ. Το δε ζευγάρι ΑΠΟΕΛ – ΑΕΛ, που έχει ίσως το πιο «αμαρτωλό παρελθόν» στο ποδόσφαιρο μοιάζει ουτοπικό να μην έχει βαθμό υψηλό βαθμό επικινδυνότητας, ενώ σε ένα final four στο οποίο θα βρεθούν απέναντι οπαδοί του Απόλλωνα και της Ανόρθωσης, με την πιάτσα να βουίζει πως κάποιοι έχουν στο μυαλό τους μπάχαλα, οφείλεις να μην το κατατάξεις ως παιχνίδι μέτριας επικινδυνότητας
Δεν θα λυθεί ποτέ το πρόβλημα αν η προσέγγιση της κοινωνίας μοιάζει με την παροιμία «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι». Το γεγονός πως στο τραπέζι υπάρχει ακόμη η πρόταση για απαγόρευση μετακίνησης οπαδών, δείχνει πως μάλλον στραβά αρμενίζουμε. Σε μια άλλη, γειτονική μας χώρα που έπραξαν κάτι τέτοιο, είχαμε ως αποτέλεσμα να υπάρξει νεκρός σε αγώνα πετόσφαιρας γυναικών. Γιατί πολύ απλά επέλεξαν την ίδια προσέγγιση με αυτήν που πλέον συζητούμε.
Όσο αφήνουμε «αόρατες δυνάμεις» να το κουκουλώνουν, την αστυνομία να μην πράττει τα δέοντα και την Πολιτεία να σφυρίζει αδιάφορα και να μην λαμβάνει μέτρα ώστε να λύσει το πρόβλημα απ’ τη ρίζα του κακού, τότε θα θρηνήσουμε θύματα.
