Χρήστος Ζαβός
Η είδηση περί ζιβανίας… λειτουργεί ακριβώς όπως η ζιβανία για κάποιον που πίνει για να ξεχάσει. Που επιλέγει συνειδητά ή ασυνείδητα να πατήσει τα συναισθήματα του με το απόσταγμα πατημένων σταφυλιών, αποφεύγοντας να δει την πραγματικότητα ή να τεθεί αντιμέτωπος με τον ψυχικό του κόσμο.
Το ίδιο και η είδηση. Πιασάρικη απ’ όλες τις απόψεις, δεν ήθελε και να πολύ να τραβήξει την προσοχή των Μέσων που αυτομάτως την κατέστησαν ως το πιο σοβαρό θέμα του κυπριακού ποδοσφαίρου. Ασχολούμενοι με το αν κατάπιε ή όχι ζιβανία, ο πορτιέρο της Πέγειας επετεύχθη η συνήθης τακτική που μας οδηγεί κατευθείαν στην ελαφρότητα της πραγματικότητας.
Αντί δηλαδή να εστιάσουμε στον προβληματικό χώρο της Β’ κατηγορίας και τις διαχρονικές τσαπατσουλιές-λαμογιές της ΚΟΠ έτσι όπως δημιουργούνται μέσα από την διαπλοκή της με τα σωματεία και τους παράγοντες τους, συζητάμε αν το σφηνάκι συνοδεύτηκε με χοιρομέρι ή πήγε κάτω ξεροσφύρι.
Είναι πιο εύκολο να ασχοληθείς και να στήσεις στον τοίχο το μαλακισμένο ball- man που φτύνει τον τερματοφύλακα ωσάν και ευθύνεται για την κατάντια του, παρά να θέσεις ενώπιον των ευθυνών του τον όποιο υπεύθυνο ασφαλείας του γηπέδου, τον παρατηρητή που δεν εξασφάλισε την ασφάλεια των παικτών, την αστυνομία που βαράει εξάρες πάνω από το τάβλι ή τον ΚΟΑ η «κάρτα οπαδού» του οποίου χρησιμοποιείται μονάχα πια ως αξεσουάρ του κοκάκια.
Ποιο πολύ τους ενδιαφέρει να φέρουν στο προσκήνιο τους «αξύριστους» της 29ης Μαΐου, τους οποίους περιμένουν και πως και πως για να τους φορτώσουν με την πρώτη ευκαιρία τα προβλήματα της κυπριακής κοινωνίας και όχι μόνο του ποδοσφαίρου, παρά να καταλογίσουν ευθύνες στην ηγεσία της ΚΟΠ για την μη τήρηση των κανονισμών, για τη μη βιντεογράφηση όλων των παιγνιιδών ή ότι η προκήρυξη των πρωταθλημάτων έχει τόση αξία όσο το τελευταίο κωλόχαρτο κάτω από το νιπτήρα .
Αντί ως ΜΜΕ να ρίχνουμε τις δημοσιογραφικές μας πέτρες σ’ αυτούς που ασελγούν πάνω στο άθλημα, λειτουργώντας ταυτόχρονα εις βάρος των πολιτών της χώρας, χαριεντιζόμαστε γύρω από ένα θέμα μέσα από το οποίο οι άμεσα εμπλεκόμενοι, τοποθετώντας το στην πραγματική του διάσταση με κοινή ανακοίνωση, το κρίνουν μη σοβαρό.
Είναι πλέον πολλάκις αποδεδειγμένο ότι τούτη η κοινωνία ψάχνει συνεχώς τρόπους να αποφεύγει την ουσία. Ο καθένας ξεχωριστά ή και όλοι μαζί, αναζητούμε το μονοπάτι για να δραπετεύσουμε από την πραγματικότητα, τρομαγμένοι να την αντιμετωπίσουμε.
Πάντοτε επινοούμε ένας μηχανισμό, εντοπίζουμε ένα μέσο ή πίνουμε μια ζιβανία για να τραφεί η αυταπάτη μας, νομιζόμενοι ότι σωθήκαμε ή θα σωθούμε. Μόνο που δεν…
