Χρήστος Ζαβός
Οι αχαΐρευτοι δεν τους φτάνει το ομαδικό επιδόθηκαν και σε σόλο χορευτικά. Σε μια φάση στο πρώτο ημίχρονο είναι ο Σεχού και κάνει κάτι ελιγμούς ανάμεσα σε τρεις παίκτες που σου έδινε την εντύπωση ότι παρακολουθείς ντοκιμαντέρ για τους χορούς σε δημοτικό σχολείο στη Νιγηρία.
Κάτι τέτοια σόλο έκανε και ο Γκόμεθ στο χώρο του και ο Παπουλής που είναι γάτα στο πως αντιλαμβάνεται το κενό του αντιπάλου, ο Ασάντε που θέλει λάσο για να τον πιάσεις, εδώ μέχρι και ο αγαπημένος Κούσουλος, ο δικός μας «Ξανθόπουλος από τράκτορ (με σεβασμό το γράφω)… τείνει να γίνει μπαλαρίνα σε χορευτική σκήνη του Γιουρόπα Λίγκ. Για τον Λέζιακς, θα τα πούμε παρακάτω.
Γενικώς όλοι μαζί έμοιαζαν με ομάδα χορού. Και υψηλού επιπέδου. Απ’ αυτές τις παραστάσεις που σε καθηλώνουν γιατί σε ψυχολογική πίεση αποδίδουν σχεδόν στο άριστο. Όπως συμβαίνει στις μεγάλες σκηνές. Είναι άλλο πράγμα να αποδίδεις στο Ηρώδειο και άλλο στην «κουτσή Μαρία» που το juke box, είναι ακόμη με τις λίρες και δεν δέχεται ευρώ.
Μην θεωρείς ότι είναι εύκολο να παίζεις απέναντι στους βασικούς ανταγωνιστές που σε αμφισβήτησαν όσο κανείς άλλος, να έχεις 10 παιγνίδια ευρωπαϊκά περισσότερα στην πλάτη σου, οι δύο προπονητές να διατηρούν την αντιπαλότητα σε περοσπωικό επίπεδο που κρατάει από το περσινό πρωτάθλημα και στο 48’ να τους έχεις στο 3-0.
Με συγχωρείς, άμα αυτό δεν είναι υψηλού επιπέδου παράσταση, τότε καλή χώνεψη με τα μελομακάρονα.
Και δεν είναι πρώτη φορά που τους βλέπουμε έτσι. Τους είδαμε αρκετές φορές πέρσι, τους βλέπουμε έτσι τελευταίως και έχουμε διασκεδάσει ιδιαίτερα με τις κατεβασιές του Λέζιακς.
By the way, θα σου γράψω κάτι και να το βάλεις καλά στο μυαλό σου. Ο Λέζιακς δεν είναι σούπερμαν, ούτε o Μάικλ Τζόρνταν ούτε και τον έκλεψες από τη Γιουβέντους.
Είναι μεν παικταράς και σούπερ επαγγελματίας με υψηλό work ethic (επαγγελματική ηθική σε ελεύθερη μετάφρασή) είναι όμως η προσωποποίηση ενός μηχανισμού καλά στημένου, που κανείς προπονητής στην Α’ κατηγορία Κύπρου δεν κατάφερε να τον σταματήσει.
Και την «κίνηση Λέζιακς» την σπουδαιότερη στιγμή της χορευτικής παράστασης, δημιούργησε και προσπαθεί να τελειοποιήσει κάθε φορά ο σπουδαίος χορογράφος εκ Νορβηγίας, Χένινγκ Μπεργκ. Και το μεγαλύτερο του χαρτί σ’ αυτό το ενιαίο πακέτο κινήσεων δεν είναι ο Λέζιακς αλλά ο Τζόρντι Γκόμεθ. Άλλη φορά όμως τα λέμε επί τούτου.
Και αυτός ο τύπος, ο Νορβηγός εννοώ, που μας πήρε ενάμιση χρόνο να δούμε πως σκέφτεται και τι προσπαθεί να κάνει και ακόμη δεν έχουμε καταλάβει πλήρως , έχω την εντύπωση ότι προσπαθεί να επινοήσει ή καλύτερα να προσθέσει μια ακόμη κίνηση χορευτική μες στην ομάδα, την οποία ας ονομάσουμε «νορβηγικό ρολόι».
Η μέθοδος δηλαδή που στριφογυρίζουν οι τέσσερις προωθημένοι παίκτες ωσάν και είναι δείκτες ρολογιού σε πράσινο τοίχο
Από πέρσι προσπάθησε να το κάνει, ιδιαίτερα όταν ξεκινούσε με τον Κακουλλή ως φορ, αλλά φέτος με τον Ασάντε, τον Τζιωνή, τον Τιάγκο και τον Παπουλή, τέσσερις δηλαδή παίκτες που κινούνται άνετα από τα δεξιά, αριστερά και κάθετα… το «νορβηγικό ρολόι» μοιάζει εφεύρεση που τουλάχιστον μέχρι στιγμής κάνει σμπαράλια κάθε άμυνα που βρίσκεται απέναντι του.
Γρήγοροι παίκτες που ελίσσονται, εναλλάσσουν θέσεις και μπορεί να κτυπήσουν είτε από τα πλάγια, είτε από τον άξονα, σε οργανωμένη ή ανοικτή άμυνα, σε κλειστό ή ανοικτό χώρο. Υστερούν μεν, στον αέρα, αλλά ποτέ δεν έδωσε και πολλή σημασία ο Μπεργκ στις αερομαχίες. Τη μπάλα τη θέλει χάμω και άμα λάχει να χάνεται…
Δεν λέω ότι είναι άτρωτοι και ότι δεν χρειάζεται μεταγραφή παίκτη που βάζει την μπάλα στα δίχτυα… λέω ότι ο Μπεργκ προσπαθεί να τελειοποιήσει ένα ακόμη μηχανισμό- χορογραφία που οι αντίπαλες άμυνες μοιάζουν με νηπιαγωγούς που τρέχουν τους μπόμπιρες από πίσω μήπως και βάλουν τάξη.
Πόση ώρα να είσαι ο Σίντεφελντ ή ο Αραγιούρι ή ο στόπερ της Καρμιώτισσας και να τρέχεις τον ένα και τον άλλο που γυρίζουν σαν σβούρες ωσάν και είναι στην αυλή του νηπιαγωγείου και παίζουν νεροπόλεμο;
Τι να σου πω; Χορευτές, νηπιαγωγείο όπως θες δες το… ο τεράστιος πάντως χθες, το είπε «team spirit» και μάλλον έχει πάλι δίκαιο. Γιατί έχει δίκαιο; Γιατί ειναι ο Μπεργκ...
