Χρήστος Ζαβός
Δεν είμαι απ’ αυτούς που ισχυρίζονται και λένε ότι το «ξύλο βγήκε από τον παράδεισο»… και τους αρέσει κιόλας που τις τρώνε για να βάλουν μυαλό.
Όπως τα χτήνη. Έτσι και αλλιώς απ’ ότι είδαμε κιόλας τούτο του Σαββατοκύριακο, το κτηνώδες είναι στη ζωή μας. Η Κύπρος έχει γεμίσει από άτομα που συνειδησιακά πατούν εκεί που πάταγαν οι δεινόσαυροι, πριν από εκατομμύρια χρόνια.
Από την άλλη όμως, η ζωή είναι τέτοια που άμα δεν πονέσεις, δεν κτυπήσεις, δεν φας χαστούκια (στη μεταφορική έννοια) δύσκολα θα μάθεις. Εν ολίγοις, πρέπει να φας τα μούτρα σου, για να καταλάβεις που πατάς και που πηγαίνεις.
Κάτι τέτοιο έγινε με την Ομόνοια το Σάββατο. Πέρασε τη σήραγγα και έφαγε τα μούτρα της. Εσύ βρίζεις, κτυπιέσαι, ψάχνεις υπεύθυνους και τα χώνεις μες στα Face Book.
Να με συγχωρέσεις, έχω τις ενστάσεις μου. Το τέλος του κόσμου δεν ήρθε. Και να στο πω και λίγο ποιητικά. Άμα δεν περάσεις από Κύκλωπες δεν θα φτάσεις στην Ιθάκη ποτέ. Να στο πω λαϊκά… άμα δεν φας χαστούκι δεν μαθαίνεις.
Εγώ σου λέω, ότι είναι καλό. Έχουν να μάθουν και οι παίκτες, κυρίως ο προπονητής αλλά και ο κόσμος. Καλά το είπε ο Ανδρέας… «δηλαδή, να κάνουμε 32 νίκες;».
Η μόνη μαλακία είναι ότι χάνεις βαθμούς. Και η φετινή Ομόνοια δείχνει να μην έχει τέτοια πολυτέλεια. Έχει στόχο και η ίδια η ομάδα ανέβασε τον πήχη. Νομίζω όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό, δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περαιτέρω.
Ας επικεντρωθούμε στο θετικό κομμάτι. Ο προπονητής μάλλον θα καταλάβει ότι τέτοιου είδους αλλαγές δεν γίνονται. Οκ, είχε θέματα τραυματισμών στ’ άκρα. Και ο Εζρά και ο Τζίμης και φυσικά και ο Μποτεάγκ αντιμετώπιζαν θεματάκια με την υγεία τους. Επέλεξε να παίξει τον ισραηλινό και να πάει τον Τιάγκο στην άκρη. Και κάπου εκεί «σκοτώνει» τον Βραζιλιάνο ο οποίος ήταν ωσεί παρόν μες στο γήπεδο και ταυτόχρονα αφαιρεί από την ομάδα ένα σπουδαίο δεκάρι όπως ήταν στα πρώτα τέσσερα ματς o Βραζιλιάνος.
Και καλά τον πάει στ’ άκρα γιατί είχαν θέματα οι άλλοι. Το 4-2-3-1 γιατί το αλλάζει, βάζοντας τον Μικού δίπλα από τον Ματ; Θα μπορούσε να πάει ο Ορτέγκα μπροστά των Γκόμεθ και Κούσουλου και τίποτα να μην άλλαζε.
Το σκέφτηκε όμως αλλιώς. Ο μοναδικός λόγος που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι μάλλον ήθελε ν’ αντιπαρατάξει ψηλά κορμιά απέναντι στα θηρία που έχει η Πάφος πίσω. Και να κτυπήσει στις στημένες φάσεις. Και ομολογουμένως το έκανε γιατί η Ομόνοια πέραν της φάσης του γκολ, οι υπόλοιπες φάσεις που έκανε ήταν από στημένα.
Την ίδια όμως ώρα, η Ομόνοια έχασε την ταχύτητα με τη μπάλα, επιθετικά ήταν μονοδιάστατη και γενικώς δεν είχε εκείνο το πλάτος που μας έδειξε στα πρώτα ματς.
Πες ότι όλα αυτά διορθώνονται. Αυτό που δείχνει να μη φτιάχνεται και δεν διορθώνεται είναι γενικώς η αμυντική συμπεριφορά. Και δεν είναι από τα’ άκρα που παρεμπιπτόντως να πούμε ότι είναι πέρα για πέρα ποιοτικά. Ο δε Λέζιακς είναι παικτούρα και δημιουργεί το γκολ, ο δε Μαυρίας επίσης είναι παικτούρα και τα βάζει με τον Σακό και με επιτυχία κιόλας.
Το θέμα είναι τα στόπερ. Ιδιαίτερα ο Λούφτνερ δεν λέει ν’ ανέβει και όλα αυτό προκαλεί ανασφάλεια σε όλους. Να μου πεις είναι ο Χούμποτσαν… όλο τον ακούμε και δεν τον βλέπουμε να γίνεται ηγέτης μες στην άμυνα. Ίσως στο Παπαδόπουλος. Γιατί η Ανόρθωση εκεί δεν αστειεύεται. Τον πνίγει τον αντίπαλο και άμα τα στόπερ του πελαγοδρομούν, τότε αποχωρεί με τριάρα.
Όπως και να έχει. Οι οπαδοί του τύπου δεν κάνει αυτός και είναι άχρηστος ο προπονητής είναι απλά όπως οι «καρακάξες» της Λάρνακας. Ο προπονητής είναι ίσως ο καλύτερος της φετινής σεζόν, η ομάδα βγάζει υγεία και σεβασμό και πολλοί από τους παίκτες αποδεικνύουν ότι συμπορεύονται με τα στάνταρ της Ομόνοιας.
Ψυχραιμία θέλει και υπομονή. Να καταλάβουν δηλαδή ότι στήριξη χρειάζεται και όχι εξυπνάδες που αποδεδειγμένα κάνουν κακό στο σύνολο.
Γενικώς, είναι αυτό που σου έγραψα πιο πάνω. Ο αγώνας με την Πάφο είναι ένα καλό μάθημα. Όχι για τις «καρακάξες» που μάλλον δεν μαθαίνουν με τίποτα, αλλά για τους παίκτες, τον προπονητή και τον κόσμο που καταλάβει και διαθέτει στοιχειώδη λογική. Η μόνη μαλακία είναι οι τρεις βαθμοί…
