Χρήστος Ζαβός
Μνήμη ελέφαντα πρέπει κανείς να διαθέτει για να θυμηθεί στόπερ… στόπερ. Και εγώ μπορώ να λέω ότι είμαι σεφ και μου αξίζει ένα Michelin, αλλά μετρώ με το χρονόμετρο για να φτιάξω μελάτο αντί για βραστό αυγό.
Μην αρχίσω τώρα να γράφω ονόματα για παίκτες που υπερασπίστηκαν το κέντρο της άμυνας τα τελευταία χρόνια, Παρασκευή βράδυ που είναι, θα σου χαλάσω το Σαββατοκύριακο. Να σου γράψω κανά Νασιμέντο και να τρέχεις σε μπυραρία για να παν τα φαρμάκια κάτω. Και «βάλε κανά ποτό του δίπλα», «να πεθάνει ο χάρος» και πάει το μεροκάματο. Όσα δούλεψες την εβδομάδα, να στα πάρει ο μπάρμαν. Και γιατί όλα αυτά;
Ο Λάρκου και οι συνεργάτες του, φρόντισαν έστω και εντός Σεπτεμβρίου να εξασφαλίσουν για την ομάδα τον πρέποντα αριθμό κεντρικών αμυντικών. Ποιος είναι αυτός; Τέσσερις.
Γιατί έχει χρόνια να πάρεις στόπερ. Η μνήμη μου δεν είναι ελέφαντα, ούτε καν χρυσόψαρου αλλά στο μυαλό μου έρχονται κάτι Ουίλιαμ Σοάρες, Ρομαρίκ, Γκουλόν, Ακουισταπάτσε… παίκτες για κατς και όχι για ποδόσφαιρο.
Υπήρξαν κάποιοι που ίσως ν’ αξίζαν. Ο Ρουνιέ για παράδειγμα που ήταν και ομορφόπαιδο ή ο Σερφά. Μη σου πω ότι ο καλύτερος απ’ όλους ήταν ο Βύντρα… και βγάλε με και τρελό.
Τελευταία φορά που θυμάμαι στόπερ μες στην Ομόνοια, που είχε τα κότσια να φοράει το τριφύλλι ήταν ο Αντράντε. Βράχος. Ή ο Καρυπίδης, εγκεφαλικός παίκτης καθοδηγητής στην άμυνα. Ακόμη και ο Βέντσελ μέχρι και αγαπημένος μου Πλετς.
Αυτός ντε, που δεν του έφταναν τα λεφτά που έβγαλε από το ποδόσφαιρο, μετέφερε δύο στρέμματα μαριχουάνα για να βγάλει το μεροκάματο. Και τώρα ο Βραζιλιάνος κάνει κουμάντο από το κελί 33. Δεν δέχθηκε το δικαστήριο ότι δύο στρέμματα, προοριζόταν για προσωπική χρήση. Άδικη δικαιοσύνη.
Ας αφήσουμε τον πανμέγιστο και ας μιλήσουμε για τους φετινούς. Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Εγώ δεν σου λέω ότι ήρθε ο Καναβάρο, ούτε και ο Μπαρέζι.
Από τα πρώτα όμως δύο παιγνίδια, διαπιστώσαμε ότι οι Λάγκ, και Λούφτνερ έχουν ένα δέσιμο. Και άμα τα στόπερ δένουν μεταξύ τους ακόμη και μέτριοι παίκτες να είναι δείχνουν πολύ καλύτεροι. Αυτό κυρίως είναι δουλειά της ομάδας, άρα και του προπονητή.
Με Δόξα και Σαλαμίνα η ομάδα έδειξε ότι δουλεύει πάνω σε αυτό. Γιατί άμα δεν υπάρχει συλλογική προσπάθεια, Κοτίν και Ντε Λίχτ να έχεις, θα μαζεύεις από το πλεκτό. Μη ξεχνάμε ότι ο Μπέργκ στη συγκεκριμένη θέση έκανε καριέρα. Στο Μάντσεστερ σαν τέτοιος δούλεψε, κάτι θα ξέρει περισσότερο.
Στην Ομόνοια φέτος οι στόπερ είναι αυτοί που πρέπει να είναι. Οι τελευταίοι στην άμυνα και όχι να στριφογυρίζουν από δω και από κει. Ζεϊμπεκιές και διάφορες χορευτικές φιγούρες μπροστά από τον πορτιέρο δεν έχουν ακόμη κάνει την εμφάνιση τους.
Ιδιαίτερα ο Τσέχος δείχνει να έχει τη σωστή κουλτούρα. Σοβαρός και μετρημένος. Σημαντικά στοιχεία για τη συγκεκριμένη θέση. Να καθοδηγεί τους συμπαίκτες του, να έχει άμεση επικοινωνία με τον Ουζόχο και να ελέγχει και τους αιθέρες.
Προσωπικά το έχω και ως θεωρία, άμα ο ένας εκ των δύο είναι ηγέτης τότε και ο άλλος ανεβαίνει. Παραδείγματα δεκάδες. Το καλύτερο που θυμάμαι για την Κύπρο είναι το δίδυμο της ΑΕΛ, Ουόν, Ντόσα. Μαζί του έμαθε μπάλα ο δεύτερος.
Ο Λάρκου και οι συνεργάτες του, φρόντισαν έστω και εντός Σεπτεμβρίου να εξασφαλίσουν για την ομάδα τον πρέποντα αριθμό κεντρικών αμυντικών. Ποιος είναι αυτός; Τέσσερις.
Πέραν δηλαδή των δύο, προστέθηκε ο Σλοβάκος, είναι και ο Κούσουλος και στην χειρότερη των περιπτώσεων θα πάει εκεί ο Κατελάρης. Στο χαρτί δηλαδή φαίνεται να είναι πλήρεις. Το βιογραφικό δε του Χουμποτσάν, δεν το έχουν και πολλοί παίκτες μες στο κυπριακό πρωτάθλημα.
Δεν είναι όμως θέμα ατόμων. Είναι αυτό που σου έγραψα και νωρίτερα. Άμα δεν βγαίνει δουλειά στο Ηλίας Πούλλος κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Άμα όμως έχεις ποιότητα και την ίδια ώρα δουλεύεις στη σωστή κατεύθυνση, τότε ίσως να ξεχάσεις τους Αντράντε και σε λίγα χρόνια να μιλάς για Λούφτνερ, Λάγκ ή Χουμποτσάν. Και Κούσουλο.
