Ανδρέας Βιολάρης
Το τελευταίο 48ωρο άκουσα και διάβασα πολλές απόψεις για την εμφάνιση και το αποτέλεσμα της Ομόνοιας στην «Αρένα». Όπως έγινε και μετά τους αγώνες με Αλκή (1-0) και Ένωση (1-0), οι απόψεις ήταν διιστάμενες, με μια μερίδα να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και μια άλλη να το βλέπει μισοάδειο. Ακριβώς το ίδιο σκηνικό είχαμε και μετά το ντέρμπι στην «Αρένα», το οποίο έφερε και την πρώτη ήττα στη σεζόν.
«Δεν με ικανοποιεί που παίζουμε καλά αλλά χάνουμε», δήλωσε χθες στον ΣΠΟΡ FM 95.0 ο Ανδρέας Κάντηλος, άποψη που μοιράζονται και αρκετοί άλλοι φίλοι της ομάδας. Η παλιά δόξα του «τριφυλλιού» σημείωσε ότι η Ομονοιάτες της γενιάς του ήταν αλλιώς μαθημένοι και πως καμία ήττα δεν μπορεί να αφήνει γλυκιά γεύση. Σαφώς και μια ομάδα του μεγέθους της Ομόνοιας δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένη μετά από ήττα. Μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί ενόχλησαν και οι δηλώσεις του Ολίβα, ο οποίος παρουσιάστηκε απόλυτα ικανοποιημένος με τους παίκτες του και χαρούμενος για την παρουσία της ομάδας του.
Από την άλλη όμως, ο κόσμος της Ομόνοιας οφείλει να δει και να αξιολογήσει τα δεδομένα στη σωστή τους διάσταση και να αποφασίσει σε ποια βάση πρέπει να κάνει τις συγκρίσεις. Να συγκρίνει τις φετινές εμφανίσεις και αποτελέσματα με την Ομόνοια της δεκαετίας του 80’ και του 90’ ή να τα συγκρίνει με την ομάδα των προηγουμένων χρόνων, η οποία κατέγραφε το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο; Πρέπει κάνει τις συγκρίσεις με την ομάδα η οποία διέσυρε το ΑΠΟΕΛ με 5-0 πριν από 30 χρόνια ή με την ομάδα η οποία ρεζιλεύτηκε τον περασμένο Δεκέμβρη στο «Αρένα» (5-0 από την ΑΕΚ);
Στα δικά μου μάτια τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Είτε αρέσει στον κόσμο του «τριφυλλιού» είτε όχι, τα τελευταία χρόνια η Ομόνοια έχει μικρύνει. Όπως έχω σημειώσει σε παλαιότερες αρθρογραφίες, προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι με το πέρασμα του χρόνου έχει αλλοιωθεί το DNA του συλλόγου και η Ομόνοια δεν διαθέτει την νοοτροπία νικητή που είχε στο παρελθόν.
Και αυτό είναι το πρώτο στοίχημα που έχουν ενώπιόν τους οι ιθύνοντες του ποδοσφαιρικού τμήματος. Οι Γκόμες και Ολίβα καλούνται να επαναφέρουν την νοοτροπία του νικητή. Οφείλουν να αλλάξουν και πάλι το DNA και να χτίσουν μια Ομόνοια η οποία θα αγωνίζεται με τον αέρα της μεγάλης ομάδας και την ετικέτα του φαβορί σε όλα τα παιχνίδια, ανεξάρτητα αντιπάλου και έδρας. Και η εμφάνιση -του πρώτου ημιχρόνου- στην «Αρένα» ήταν ένα μικρό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Ζητούμενο για τους «πράσινους» είναι να παρουσιάσουν ακόμα πιο ανταγωνιστικό πρόσωπο στα ντέρμπι, να αυξήσουν τα καλά τους διαστήματα και φυσικά να αρχίσουν κερδίζουν παιχνίδια όπως αυτό της περασμένης Δευτέρας στην «Αρένα» ή σαν αυτό που ακολουθεί με τον Απόλλωνα στο Τσίρειο.
Μέσα από αυτά τα ντέρμπι η Ομόνοια θα ξαναγίνει μεγάλη. Και πιθανόν να χρειαστεί να περάσουν ακόμα λίγα χρόνια για να επιτευχθεί αυτό. Δεν είναι καθόλου εύκολο, ακόμα και για ένα μεγάλο σύλλογο, να ξεκολλήσει από τον πάτο και να ξαναπατήσει στην κορυφή. Χρειάζεται πολλή δουλειά και χρόνος για να πάει από το 0 στο 10. Αντιλαμβανόμαστε πως είναι πολύ δύσκολο για τον απαιτητικό και ταλαιπωρημένο Ομονοιάτη να συνειδητοποιήσει και να χωνέψει τα πιο πάνω. Μοιάζει όμως να μην υπάρχει κι άλλος δρόμος προς την επιστροφή στην κορυφή. Θα χρειαστεί χρόνος και υπομονή, με την ευχή ότι το υπόλοιπο της σεζόν θα εξελιχθεί όπως το φαντάζονται οι ιθύνοντες του συλλόγου και πως το τέλος της θα βρει την Ομόνοια να κάνει επιτέλους το βήμα παραπάνω που εδώ και χρόνια προσπαθεί να κάνει, αλλά χωρίς επιτυχία.
