Ανάμεσα στις δύο πτήσεις, αυτήν που τον έφερε στην Κύπρο κι αυτή για την Πολωνία, είχαν μεσολαβήσει σκάρτα δύο μερόνυχτα. Καλά-καλά δεν είχε χρόνο για να μάθει τα ονόματα των συμπαικτών του, ενώ από την τελευταία φορά που πάτησε χορτάρι για να παίξει σε επίσημο παιχνίδι, είχαν περάσει πεντέμιση μήνες.
Ε και; Σ’ ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια των τελευταίων ετών τόσο της νέας του ομάδας, όσο και του ιδίου, ο Έρνεστ Ασάντε μπήκε σαν έτοιμος από καιρό κι ο ρόλος του στην «άλωση» της Βαρσοβίας ήταν κομβικότατος.
Βλέποντας την ομάδα του να έχει ανάγκη από φρεσκάδα στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου, ο Χένινγκ Μπεργκ δεν δίστασε να διαλέξει τον Γκανέζο για να αντικαταστήσει στην πρώτη του αλλαγή τον Μαρίνο Τζιωνή, που είχε πολύ καλή παρουσία αλλά έδειξε να μένει από δυνάμεις. Κι η εμπιστοσύνη του προπονητή στον νεοφερμένο του εξτρέμ εξαργυρώθηκε, μέσα στα υπόλοιπα, με δύο ενέργειες του Ασάντε που καθόρισαν τη μοίρα του αγώνα.
Τα φρέσκα πόδια και το καθαρό μυαλό του Γκανέζου που είχε μπει στο ματς κάνα 20λεπτο προηγουμένως τον βοήθησαν να πιέσει όσο χρειαζόταν και προπαντός χωρίς να κάνει φάουλ τον σαφώς πιο καταπονημένο σε σώμα και ψυχή Μλαντένοβιτς, να του κλέψει την μπάλα και η πάσα του προς τον Ντούρις έφερε την ανατροπή του Σλοβάκου και το πέναλτι που άνοιξε τον δρόμο για την πρόκριση.
Τη δουλειά την τελείωσε λίγα λεπτά αργότερα, με το που βρήκε χώρο να «καλπάσει» από δεξιά. Δύο επαφές χρειάζονταν όλες κι όλες, μια για το κοντρόλ που του επέτρεψε να σπριντάρει για να διανύσει τα μέτρα που έπρεπε κι άλλη μία για τη σέντρα διαβήτη, μοιρογνωμόνιο ή οποιοδήποτε άλλο γεωμετρικό όργανο θες για το κεφάλι του Τιάγκο. Εκεί που τον έβγαλε, ο Βραζιλιάνος δεν μπορούσε να αστοχήσει.
Παρά τη μακρά αποχή του από την αγωνιστική δράση και το γεγονός ότι δεν μετρούσε παρά μόνο μερικές ώρες ως παίκτης της Ομόνοιας, ο Ασάντε χρειάστηκε λίγα λεπτά για να βάλει τη σφραγίδα του σε μια σπουδαία από κάθε άποψη και συνάμα ιστορική πρόκριση. Πού να προσαρμοστεί ακόμα...
