Χρήστος Ζαβός
Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, δεν είναι ταινία, μήτε λογοτεχνικό βιβλίο, είναι πραγματικότητα, είναι γεγονός και γράφτηκε στην ιστορία. Και όταν μιλάμε για ιστορία και Ομόνοια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τότε μιλάμε για πόνο, καημό, χαμένη περηφάνεια, απωθημένα και καμιά φορά ντροπή.
Μόνο που η ιστορία επιφύλασσε το έτος 2020, ένα σπουδαίο σενάριο. Σενάριο βγαλμένο από το μυαλό του κάθε Ομονοιάτη που για χρόνια το οραματιζόταν, το έπλαθε μες στο μυαλό του για καιρό, μη αντέχοντας άλλον τον πόνο που του προκαλούσε η έλλειψη επιτυχιών στην Ευρώπη.
Και όμως, το σύνολο που από πέρσι χτίζει ο « ιεραπόστολος» Νορβηγός, γράφει ιστορία μη έχοντας κανένα ενδοιασμό, κανένα κόμπλεξ, καμία αδυναμία να κάνει διπλό μες στους πρωταθλητές Πολωνίας, περνώντας στον Γ’ προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λίγκ.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα γίνει και ποιον θ’ αναδείξει η κλήρωση της 31ης Αυγούστου ως πιθανό αντίπαλο. Τούτη την ώρα δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι η Ομόνοια κτίζει κόκκαλο, δημιουργεί χαρακτήρα, ανεβάζει τις μετοχές της στο ευρωπαϊκό στερέωμα… μα πάνω απ’ όλα δίνει το δικαίωμα στον κάθε Ομονοιάτη να ονειρευτεί. Και άμα τα όνειρα ακολουθούν τον εφιάλτη, είναι πολύ πιο γλυκιά, είναι πολύ πιο λυτρωτικά είναι βάλσαμο στην ψυχή των ανθρώπων.
Δεν είναι για να γράψουμε τώρα, μήτε για τον Μπεργκ και την ποδοσφαιρική του οξυδέρκεια, μήτε για τον γρήγορο σαν τσίτα Ασάντε, το Τζιωνή που έπαιξε λες και έχει φάει με το κουτάλι τα γήπεδα, τον Φαμπιάνο που στήθηκε σαν κολώνα υπερασπιζόμενος την εστία, τον Κούσουλο που εξουδετέρωσε τα πιο σημαντικά όπλα των Πολωνών, το δίδυμο των στόπερ που έμοιαζε να έχουν κολλήσει μεταξύ τους, τον Λέζιακς που είχε υψηλό βαθμό δυσκολίας, τον αρχηγό Γκόμεθ που συγκίνησε καταθέτοντας ψυχή, τον Βίτορ που βοήθησε όσο μπορούσε, τον Τιάγκο που έβαλε τ’ όνομα του μες στις σελίδες της ιστορίας, το Ντουρίς που κέρδισε το πέναλτι, το Μποτεάγκ που δεν είχε σήμερα ανάσες μες στο γήπεδο και το Λοίζου που ξεκινά την καριέρα του γυρνώντας στα γήπεδα της Ευρώπης.
Ούτε για την τακτική, ούτε για το ότι ευθύς εξ αρχής έδειξαν ότι μπορούν να προκριθούν, ούτε για τις σωστές αλλαγές του Μπεργκ που κέρδισαν το παιγνίδι… όλα αυτά μοιάζουν να μην έχουν σημασία.
Σημασία έχει, να ζήσει κανείς, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά τη μετατροπή των συναισθημάτων. Είναι οι στιγμές που ο πόνος γίνεται χαρά, ο καημός περηφάνια, η πίκρα λύτρωση, ο εφιάλτης… όνειρο όπως αυτά που κάνουν τα μικρά παιδιά.
Που χαζεύοντας τον ουρανό, μετράνε τ’ άστρα ονειροπολώντας. Αυτό που δικαίως μπορεί να κάνει αυτή τη στιγμή ο κάθε Ομονοιάτης. Αυτό έχει σημασία… μετρώντας τ’ άστρα γνωρίζοντας όμως ότι η απόσταση είναι 180 λεπτά και κάτι.
