Πέτρος Παπαγιώργης
Η Ομόνοια ξεδίπλωσε το Σάββατο στο Τσίρειο τις ποδοσφαιρικές της αρετές, παρέσυρε στο διάβα της την ΑΕΛ και συνεχίζει εγκατεστημένη στο ρετιρέ.
Το τριφύλλι πέρασε σαν… σίφουνας από το Τσίρειο αφήνοντας στο χλοοτάπητα το αποτύπωμα της ποιότητας της, επαναδεικνύουσα τα κότσια που διαθέτει για να κατακτήσει τον τίτλο. Κότσια που δείχνει από την αρχή της χρονιάς, ούσα η σταθερότερη, αλλά και ελκυστικότερη ομάδα του πρωταθλήματος. Τα αριστουργηματικά γκολ του Σαββάτου δεν είναι τα μόνα φετινά. Είναι πινελιές στη φετινή «ζωγραφιά»
Το θέμα όμως είναι… βαθύτερο. Είναι τρόπος παιχνιδιού. «Προχώ» για την ποδοσφαιρική Κύπρο.
Το τρένο κυλά στις ράγες με το μηχανοδηγό να το κατευθύνει μαεστρικά προς το τέρμα. Το τέρμα δεν είναι… ο σταθμός Λαρίσης, αλλά η άρση της κούπας, μετά από δέκα χρόνια.
Ο Σκανδιναβός το Σάββατο μας έστειλε ξανά όλους αδιάβαστους. Έκανε τέσσερις αλλαγές σε σχέση με το ματς κατά του ΑΠΟΕΛ. Άλλο κοστούμι. Είναι πλούσια η γκαρνταρόμπα του κόουτς.
Έστησε κέντρο με Ζιόρντι Γκόμεθ, Βίτορ Γκόμες ,Τιάγκο Φερέιρα. Ένιοτε οι συγκεκριμένοι επειδή είναι καλοί μπαλαδόροι, μετατρέπονται σε ταχυδακτυλουργούς και μας αφήνουν άφωνους. Και τους αντίπαλους άναυδους. Έτσι έκαναν και το Σάββατο.
Έχουν επίσης οι τρεις έχουν μεταξύ τους χημεία. Επικοινωνούν ο ένας με τον άλλον και θυσιάζουν την προσωπική τους προβολή για τον κοινό στόχο.
Με αυτήν την ενέργεια έδειξε ότι ήθελε την κατοχή με την έναρξη ο Νορβηγός. Και την απέκτησε. Ήθελε όμως και ταχύτητα από τα άκρα. Αυτό θα το δούμε πιο κάτω.
Πάμε πάρα πέρα. Έριξε Φέντορ Μικού-σχεδόν από τη ναφθαλίνη τον ανέσυρε - και του έδωσε ρόλο ιδιότυπου σέντερ φορ. Ιδιότυπου γιατί ο Νοτιοαμερικανικός δεν λειτούργησε ως κλασικός φορ. Έμενε αρκετά εκτός περιοχής. Σερβίριζε και άνοιγε χώρους για τους πιο γρήγορους στην εμπροσθοφυλακή.
Ο ρόλος του φάνηκε στα δυο γκολ. Έλαβε μέρος σε αμφότερα. Σπάνιας έμπνευσης κεφαλιά στον Νιγηριανό στο πρώτο, στρώσιμο στον Πορτογάλο στο δεύτερο.
Στη συνέχεια… τα βέλη. Τα έβγαλε από τη φαρέτρα ο Νορβηγός και τα έριξε ταυτόχρονα. Ο Νταβίντ Ακιντόλα είχε ένα ρόλο εξτρέμ αλλά και μέσου - γύριζε και πίσω - ανεβοκατέβαινε στα δεξιά, ενώ ο Ανδρόνικος Κακουλλής είχε ρόλο δεύτερου επιθετικού. Γινόταν όμως και winger, καλύπτων μπόλικο επιθετικό χώρο.
Το πρώτο γκολ ήταν χάρμα ιδέσθαι. Το ένα βέλος εκτοξεύτηκε από τη δεξιά πλευρά και το έτερο από αριστερά και με σουτ στην κίνηση έστειλε τη μπάλα στο δίκτυ με την Δυτική να φλέγεται. Άψογη συνεργασία. Πώς να γλυτώσει ο Βοζίνια αφού αμφότερα… τα βέλη έκαναν τους αμυντικούς της ΑΕΛ να μοιάζουν σαν σταματημένοι.
Ταχύτατοι, εκρηκτικοί, καλοί χειριστές της μπάλας, εξαιρετικοί σε μεγάλους χώρους –κυρίως- διεισδυτικοί επαρκείς, στο ένας εναντίον ενός, πατούν πολλές φορές στην αντίπαλη περιοχή και δημιουργούν ρήγματα.
Υπερτερεί στην αρχική επιτάχυνση ο Ανδρόνικος Κακουλλής, ενώ στη φυσική δύναμη έχει την… υπεροχή ο Νιγηριανός.
Ένα είναι όμως αυτό που συμπεραίνεται. Τα «πράσινα» βέλη θα πονέσουν πολλούς.
