Πέτρος Παπαγιώργης
Όταν ανασταλτικά δεν έχεις ούτε το μίνιμουμ της επάρκειας, αλλά και της συγκέντρωσης που απαιτείται, (το μεσοαμυντικό πρόβλημα είναι εμφανέστατο από τα φιλικά), όταν ατομικά κάνεις τόσα λάθη και επί της ουσίας δωρίζεις αμέτρητες φορές τη μπάλα στον αντίπαλο, όταν δέχεσαι δυο γκολ σε ισάριθμες ευκαιρίες του αντιπάλου, τότε είναι λογικό και επόμενο να χάνεις όπως έχασες από την ΑΕ Πάφου.
Στο ματς έπαιξε ξεκάθαρα ρόλο η αλλαγή της διάταξης των παικτών της Ομόνοιας. Ο Τιάγκο Φερέιρα στο 4-4-2 δεν ήταν ούτε δεκάρι, ούτε winger και ήταν σχεδόν εκτός παιχνιδιού, ο δε Μικού δεν έκανε αισθητή την παρουσία του στην αντίπαλη άμυνα, ενώ όχι μόνο δεν συνεργάστηκε με το Ματ Ντάρμπισαιαρ, αλλά λειτούργησαν ως ξένοι ο ένας προς τον άλλο.
Διαβάστε επίσης: Ομόνοια: Με τόσα δώρα δεν μπορείς να νικήσεις
Έπαιξε επίσης ρόλο η θέληση. Οι της Πάφου χωρίς να είναι καλύτεροι από τους «πράσινους» το ήθελαν περισσότερο. Το έδειξαν στις προσωπικές μονομαχίες, στις δεύτερες μπάλες, στην ενέργεια που έβγαλαν. Η Ομόνοια στον αγωνιστικό χώρο του «Στέλιος Κυριακίδης» δεν είχε την ενέργεια, ούτε τη σκληράδα που θα έπρεπε, για να φύγει με το τρίποντο.
Η ομάδα του Χένινγκ Μπεργκ είχε σχετικά σωστή παρουσία μόνο στις αρχές της επανάληψης. Έβαλε την μπάλα κάτω, έφτιαξε συνδυασμούς και άνοιξε το σκορ με το εξαιρετικό σε δημιουργία και εκτέλεση γκολ του Ματ Ντάρμπισαιαρ. Γκολ που πανηγυρίστηκε έξαλλα από τις δυο χιλιάδες και πλέον Ομονοιάτες που ήταν στο γήπεδο και αποτελεί δείγμα της ποιότητας που υπάρχει μεσοεπιθετικά (σε αντίθεση με το τι υπάρχει μεσοαμυντικά).
Επειδή από χθες μέχρι σήμερα έχουν αραδιαστεί πολλές ασυναρτησίες από διάφορους άσχετους και εμπαθείς, υπογραμμίζονται τα εξής: Ούτε το τέλος της σεζόν ήρθε με την χθεσινή ήττα, ούτε ξαφνικά η ομάδα είναι για πέταμα. Το ζητούμενο είναι αυτά τα παιχνίδια από παθήματα να γίνονται μαθήματα.
