Κωνσταντίνος Νικολάου
Φοβερή ήταν η εμφάνιση του Άρη κόντρα στην Πάφο, με την «Ελαφρά Ταξιαρχία» να επιβάλει το ρυθμό της στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, πιέζοντας ασφυκτικά για κάποιο γκολ. Ο στόχος για παραβίαση τη εστίας του Άντος επιτεύχθηκε δύο συνολικά φορές, ενώ πρέπει να προσθέσουμε τα δύο δοκάρια στο πρώτο μέρος, όπως και τις τουλάχιστον τρεις κλασικές χαμένες ευκαιρίες. Το συγκρότημα του Αλεξέι Σπιλέφσκι έγινε η πρώτη ομάδα που βάζει δύο γκολ κόντρα σε εκείνο του Χένινγκ Μπεργκ, όπως και το πρώτο που «νικάει» τον κίπερ των «γαλάζιων» σε κανονική ροή αγώνα.
Όλα αυτά αποδεικνύουν πως οι ποδοσφαιριστές του Λευκορώσου έχουν εμπεδώσει τη φιλοσοφία του στο έπακρο, αφού πιέζουν συνεχώς ψηλά, τρέχοντας για ενενήντα λεπτά και έχοντας ως πρώτιστο στόχο τη δημιουργία επιθέσεων με άμεσο ποδόσφαιρο. Πρόκειται για ένα πολύ απαιτητικό πλάνο και το οποίο χρειάζεται πολλή δουλειά, όπως και τους κατάλληλους παίκτες. Πράγμα που είναι γεγονός πως το έχουν καταφέρει στον Άρη, με αποκορύφωμα να αποτελεί το ότι επέβαλαν το ρυθμό τους απέναντι στη μέχρι στιγμής πιο σταθερή (και αποτελεσματική) ομάδα του πρωταθλήματος.
Πολύ καλά όλα τα πιο πάνω, όμως δεν μπορεί να παραληφθεί η αδυναμία που παρουσιάζει το λεμεσιανό σωματείο όσον αφορά την αμυντική του λειτουργία και... η οποία έχει στοιχήσει σημαντικούς βαθμούς μέχρι στιγμής. Το θέμα δεν είναι ότι πρόκειται για κακά στελεχωμένη αμυντική γραμμή, ωστόσο φαίνεται πως έχει να κάνει κυρίως με το ότι δημιουργούνται αμυντικά κενά από τη γενικότερη επιθετική προσέγγιση της ομάδας. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι οι παίκτες του Σπιλέφσκι δεν κατεβάζουν ταχύτητα σε καμία περίπτωση επιφέρει κούραση, επηρεάζοντας παράλληλα και τη συγκέντρωση των ποδοσφαιριστών.
Το πιο πάνω φαινόμενο έκανε την εμφάνιση του σε τουλάχιστον τρία παιχνίδια πρωταθλήματος (ΑΕΚ, Ομόνοια και Πάφο) και αναμφίβολα είναι κάτι που καλείται να διορθώσει άμεσα ο εξελίξιμος προπονητής. Άλλωστε με το να παίζει τόσο ωραίο ποδόσφαιρο και να δέχεται γκολ στις… ως συνήθως λίγες ευκαιρίες που θα κάνει ο αντίπαλος, γίνεται ξεκάθαρο πως η «Ελαφρά Ταξιαρχία» αδικεί τον εαυτό της.