Χρήστος Ζαβός
Δεν είναι μόνο οι Απολλωνίστες που πρέπει να χαίρονται. Όσοι νοιάζονται και παρακολουθούν το κυπριακό ποδόσφαιρο, επιθυμούν τον ανταγωνισμό ή αν θέλετε τις ποδοσφαιρικές κόντρες δεν μπορεί , παρά να χάρηκαν με την επιστροφή του Σοφρώνη στον πάγκο.
Για χίλιους δύο λόγους. Ο Σοφρώνης είναι έτσι και αλλιώς πολύ πιο κοντά στον κύπριο οπαδό παρά ο όποιος Βουκομάνοβιτς. Και δεν μιλάμε για όσους τον γουστάρουν αλλά και αυτούς που πάνε γήπεδο για νατα χώσουν από την κερκίδα. Μη μου πεις… είναι χιλιάδες, μπορεί και οι περισσότεροι.
Πέραν τούτου, η επιστροφή του στο Κολόσσι, αυξάνει τις ελπίδες για ν’ ανέβει ο Απόλλωνας και να επανέλθει εκεί που ρίζωσε τα τελευταία χρόνια. Άμα κανείς λάβει υπόψη ότι Ανόρθωση και Ομόνοια επιστρέφουν, συν η ΑΕΚ που διατηρεί μια σταθερή πορεία, το πρωτάθλημα παίρνει φωτιά.
Επιπλέον ο Λεμεσιανός κόουτς διαθέτει ένα παιγνίδι που δεν το πολύ συναντάς στην Κύπρο. Κακά τα ψέματα ακόμη και οι κάφροι απόλαυσαν το στυλ παιγνιδιού που λανσάρει με την ομάδα του, αφού η επίθεση δεν είναι και το χαρακτηριστικό του κυπριακού ποδοσφαίρου. Ενώ με τον Σοφρώνη ξέρεις ότι το σκορ θα τελειώσει 6-6 ή 8-4.
Επίσης είναι ρε αθεόφοβε, διαφορετικό να βλέπεις Κετσπάγια- Σοφρώνης και διαφορετικό Κετσπάγια- Βουκομάνοβιτς. Θέλω να σου πω ότι πλέον οι περισσότερες ομάδες, πλην του ΑΠΟΕΛ, που τους αλλάζει σαν τα πουκάμισα διαθέτουν προπονητές προσωπικότητες.
Ο Απόλλωνας με Σοφρώνη, η ΑΕΛ με Κερκέζ, ο Μπεργκ αποδεικνύει ότι είναι υψηλού επιπέδου και δένεται με τον κόσμο, ο Ιμανόλ στην ΑΕΚ μοιάζει να κατάγεται από τη Λάρνακα, ο Πάμπος στον Ολυμπιακό, ο Χατζηλούκας γιατί όχι με τη Δόξα ενώ και ο Πουρσαϊτίδης έχει πλέον δέσει με την ομάδα της Σαλαμίνας.
Γενικώς με τον «κάττο» είναι αλλιώς. Το πρωτάθλημα παίρνει μια άλλη ομορφιά. Λίγο πιο άγρια και πιο αλανιάρα.
