Χρήστος Ζαβός
Λεν σε κάποιες περιπτώσεις ότι η σιωπή είναι χρυσός. Σε κάποιες άλλες ταιριάζει το όσο λιγότερο μιλάς ή γράφεις τόσο το καλύτερο. Στην πιο κάτω περίπτωση ισχύει αυτό που λένε, ότι δεν υπάρχουν πια επιπλέον λόγια, αφού ότι έπρεπε να ειπωθεί, ειπώθηκε και ότι για να γραφτεί, γράφτηκε.
Το πιο κάτω κείμενο δημοσιεύτηκε έξι χρόνια πριν ( 8 Μαρτίου 2017) και μολονότι από τότε γράφτηκαν ένα σωρό κεφάλαια στην ποδοσφαιρική ιστορία του Χάμπου, μοιάζει τόσο επίκαιρο και σύγχρονο που δεν μπορείς να αφαιρέσεις ή να προσθέσεις έστω και μια λέξη.
Αν είναι όμως να παρέμβουμε, για λόγους ιστορικούς και μόνο, είναι απλά για ν’ αναφέρουμε ότι από τα χέρια αυτού του παιδιού σηκώθηκε στον ουρανό της Λεμεσού το πολυπόθητο.
Επ’ αυτού δίκαιο προφανώς έχουν οι ποιητές που λεν ότι η ιστορία επιβραβεύει, αυτούς που το αξίζουν. Και ο αρχηγός του Απόλλωνα είναι ένας τέτοιος…
Το κείμενο:
Δεν συναντάς συχνά τέτοιες ιστορίες. Ιδιαίτερα δε, στην κυπριακή κοινωνία. Ξέρεις… μια κοινωνία τέτοια δομημένη που επωφελούνται τα λαμόγια, οι υποκριτές, οι δημοσιοσχεσίτες και οι μέτριοι σε ικανότητα.
Στο πιο κάτω στόρι, δεν υπάρχει τίποτα απ’ όλα αυτά. Αντιθέτως το περιεχόμενο είναι γεμάτο από ατυχία, σκληρή δουλειά, ταπεινοφροσύνη, πείσμα, προσήλωση και ταλέντο.
Περιλαμβάνει δε, τέτοιες διακυμάνσεις στο συναίσθημα που άμα μεταφερόταν στη μεγάλη οθόνη ακόμη και ο σκληρός της παρέας θα ένιωθε αυτό το κόμπο στο λαιμό. Την αμηχανία να συγκρατήσει το δάκρυ μήπως και χαλάσει το image του.
Δεν είναι υπερβολή. Αρχικά πηγή έμπνευσης για το σημερινό De Ζαβού ήταν ακριβώς οι εμφανίσεις του Χάμπου στους αγώνες με ΑΠΟΕΛ και Ανόρθωση. Το πώς δηλαδή ο Απόλλωνας αρχίζει να δημιουργεί το νέο ηγέτη του. Ψάχνοντας όμως λίγο περισσότερο το θέμα, τεθήκαμε ενώπιον μιας όμορφης ιστορίας.
Αυτής που διηγείσαι στα μικρά παιδιά όχι απλά για να κοιμηθούν, μα για να κατανοήσουν ότι στη ζωή όταν παλεύεις ανταμείβεσαι. Ότι τίποτα δεν σου εξασφαλίζεται. Και κυρίως άμα πέσεις χάμω, σηκώνεσαι… σηκώνεσαι και ξανά σηκώνεσαι.
Κάπως έτσι είναι η ιστορία με τον Χάμπο Κυριάκου.
Την ώρα που οι υπόλοιποι συνομήλικοι του στην Κύπρο κλαίνε μες στο Jumbo γιατί θέλουν αυτό, αυτό και όλα όσα βλέπουν, ο δεκάχρονος τότε Χάμπος έτρεχε από τραπέζι σε τραπέζι για να σερβίρει τους πελάτες ψαρομεζέδες. Παιδί λαϊκής οικογένειας η ζωή του τα έφερε έτσι που δεν είχε άλλη επιλογή από το να ασχοληθεί με τη «βαριά βιομηχανία» της γενέτειρας του, το Ζύγι. Για να βγάλει το σάντουιτς στο σχολείο.
Μοναδική διέξοδος του από τη σκληρή ζωή της δουλειάς και του σχολείου, η μπάλα. Από τα τέσσερα και για δέκα χρόνια καθημερινά πήγαινελα στις εγκαταστάσεις της ακαδημίας Campus Sportivo όπου και μεγάλωσε ποδοσφαιρικά. Μεταξύ δουλειάς και εργασίας, η μπάλα είναι αυτή τον έθελξε από μικρό γνωρίζοντας μάλλον ότι πρόκειται για δικό της παιδί.
Και να σκεφτείς ότι οι συνθήκες θα διέκοπταν τη σχέση του μαζί της, εάν ο Κούλου Κούλου δεν αποδεικνυόταν χουβαρντάς. Όταν δηλαδή ο παππούς ζήτησε κάποια λεφτά προκειμένου να καλύπτει τα οδοιπορικά Ζύγι- Κολόσσι, ο πρώην πρόεδρος του Απόλλωνα έδωσε εντολή να δίνονται από το σωματείο 300 περίπου λίρες μήπως και χαθεί το «χρυσό» παιδί των ακαδημιών.
Το ταλέντο του ήταν τέτοιο που όσοι πέρναγαν από το Κολόσσι και γνώριζαν από ποδόσφαιρο είχαν να λένε τα καλύτερα λόγια. Πριν από πέντε περίπου χρόνια όταν ακόμη ο Χάμπος ήταν 17 χρόνων ο Θεοδωρίδης είχε πει στους ιθύνοντες ότι ο «μικρός» μπορεί να παίξει σε οποιαδήποτε από τις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας.
Την ίδια άποψη είχε και ο Παπουλής ο οποίος χειριζόταν το νεαρό με σεβασμό και αγάπη. Και ο οποιοσδήποτε από τους μεγάλους που πέρασαν από εκεί. Από τον Σαγκόι στον Άλεξ Ντα Σίλβα. Αλληλεγγύη μεταξύ των ταλαντούχων… κάπως έτσι.
Και εκεί που έπαιρνε τα πάνω του και όλοι επικεντρώθηκαν στο πως θα βοηθήσουν ν’ αναδειχθεί το ταλέντο του, η ατυχία ήρθε και τον βρήκε στους χιαστούς. Το Μάρτη του 14 ο Ζυγιώτης χαφ ζούσε στο πετσί του τον πόνο. Ένιωσε στο δέρμα του νυστέρι. Μπήκε στη καρδιά αυτό το μαχαίρι που σε κάνει να τα παρατάς και να φεύγεις.
Δεν το έκανε όμως. Δούλεψε και γύρισε. Στο σπίτι του στο Κολόσσι. 16 μήνες μετά, τον Ιούλιο του 15 ο «εχθρός του ποδόσφαιρου» του προκαλεί ένα ακόμη πλήγμα. Πάλι χιαστούς, πάλι η ίδια διαδικασία. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως κάποιοι, όχι άδικα, είπαν ότι μικρός δεν θα μπορέσει ποτέ να πιάσει το επίπεδο που θα μπορούσε.
Και όμως διέψευσε τους πάντες. Ίσως και τους επιστήμονες. Γιατί η ανθρώπινη δύναμη είναι ανεξάντλητη. Πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από ταλέντο.
Ξανά γύρισε. Και όχι μόνο γύρισε, ξεκίνησε να επικρατεί. Κάθε χρόνο και καλύτερος. Κλήση στην εθνική ομάδα και ανταμοιβή από τον Απόλλωνα με συμβόλαιο με εξαψήφιο αριθμό. Αποτίναξε από πάνω του την καταραμένη φτώχια και συνεχίζει να δουλεύει.
Και ποιος λογικά θα ήταν ο επόμενος στόχος; Μα να ηγηθεί της ομάδας που τον ανέδειξε και του πρόσφερε. Και ο αθεόφοβος το κάνει και αυτό. Υπό την εποπτεία του Απολλωνίστα Αυγουστή ο Απολλωνίστας Χάμπος τιμά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον Απόλλωνα.
Όχι σαν μικρός, αλλά σαν αρχηγός. Που άμα κληθεί να παίξει στόπερ το κάνει και είναι ο κορυφαίος απέναντι κιόλας στους ποιοτικούς επιθετικούς του ΑΠΟΕΛ. Που ενώ το σίδερο καίει και τα δεδομένα είναι κατά, μεταφέρεται από στόπερ στα χαφ και κλείνει τους χώρους μέσα στο Παπαδόπουλος.
Και τώρα πια απομένει να δούμε τι άλλο. Ίσως θέλει ακόμη πολλά για να μπει στο πάνθεον των μεγάλων του σωματείου., Είναι όμως στη σωστή πορεία και κατεύθυνση.
Είναι όμως τέτοια η ικανότητα και το χάρισμα του που μάλλον δύσκολα μπορείς να προβλέψεις το ταβάνι. Φαίνεται κιόλας ότι αυτό το παιδί προστατεύεται από τη «θεά μπάλα». Δεν εξηγείται αλλιώς.
