Χρήστος Ζαβός
Για τα του Απόλλωνα καλά να είμαστε θα τα ξαναπούμε. Το δημοσίευμα πάντως του Ονησίφορου (δες εδώ) μας προϊδέασε σχετικά με το ενδεχόμενο αποχώρησης του. Με την Λεμεσό να μοιάζει λες και δέχεται πυραύλους από παντού ή με την ιστορική Σπιναλόγκα στον Άγιο Νικόλα της λεβεντομάνας Κρήτης, κλείνοντας μας ξανά μανά μες στα σπίτια, που να βρεις χρόνο, καθαρό μυαλό, όρεξη και ενέργεια για να βρεις την άκρη με τον Κίρζη και τον Σοφρώνη.
Όσοι πάντως νομίζετε ότι έπεσε κεραυνός εν αιθρία… κάνετε λάθος, απλά και μόνο γιατί ο Κίρζης εδώ και μέρες στο σκεφτόταν. Από τον Ολυμπιακό ίσως από τη Σαλαμίνα και έπειτα. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε αύριο.
Ως μια πρώτη εντύπωση και από την οπτική γωνία ενός ατόμου που παρακολουθεί το κυπριακό πρωτάθλημα, η φυγή του Σοφρώνη αποτελεί κατά την άποψη μου μικρό ή μεγάλο πλήγμα για το ποδόσφαιρο μας γενικότερα. Για το σασπένς του πρωταθλήματος, για τα ντέρμπι, για τον Απόλλωνα γενικότερα αλλά και τους εχθρούς του.
Και είναι πλήγμα γιατί είναι διαφορετικό να βλέπεις Μπεργκ, Κερκέζ, Κετσπάγια ή ακόμη και τον συμπαθητικό Μακάρθι κόντρα στον Σοφρώνη και διαφορετικά κόντρα στον Χ ή Ψ Βουκουμάνοβιτς.
Εχθρός ή φίλος είσαι του Απόλλωνα και του Σοφρώνη, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο κύπριος κόουτς ήταν αντικείμενο συζήτησης για όλους.
Μάλλον γιατί είναι από τους λίγους κόουτς που δημιούργησαν μια δική τους φιλοσοφία- μέθοδο σε σημείο που μας ανάγκασε να επινοήσουμε το πολύ συνηθισμένο πια « ποδόσφαιρο του Σοφρώνη» ή αυτός ο παίκτης «Σοφρωνίζει» θέλοντας έτσι να περιγράψουμε ένα παίκτη που δεν καλουπώνεται ή δεν έχει συγκεκριμένη θέση μες στο γήπεδο.
Μπορεί ακόμη και για τα στενά πουκάμισα που ανάλογα με την εξέλιξη του αγώνα έφευγαν τα κουμπιά, θες ακόμη για τις αντιδράσεις του που έμοιαζαν να είναι του αρχηγού της Θύρας 1 πάνω στην κερκίδα, θες για τις συνεντεύξεις τύπου που καμιά φορά δεν καταλάβαινες τι ακριβώς θέλει να εκφράσει, θες γιατί όντως θελημένα ή άθελα του είναι ένας «χρωματισμένος» προπονητής που ο εχθρός- αντίπαλος του, μπορεί να τον βρίσει από την κερκίδα, την τηλεόραση, το καφενείο γνωρίζοντας κατά βάθος ότι βρίζει ολόκληρο το οικοδόμημα του αντιπάλου του. Και πιάνει από την ανατολική Λεμεσό, τον Άγιο Τύχωνα μέχρι τη δυτική τον Ύψωνα, το κρασοχώρια της επαρχείας, μέχρι και την Πιτσιλιά.
Η φιγούρα του Σοφρώνη είναι άλλο πράγμα. Δεν ήταν απλά ένας προπονητής που ήρθε, έχει ημερομηνία λήξης, τον βαριέσαι, δεν τον βαριέσαι, περιμένεις πότε θα φύγει και ποιος θα είναι ο επόμενος.
Είναι ένας από τους τελευταίους προπονητές που ταυτίστηκαν με την ομάδα που εργάστηκε, αποτέλεσε στόχο των εχθρών που ήθελαν να τον διαβάλουν προκαλώντας ζημιά στον Απόλλωνα γενικότερα... μα κυρίως, κυρίως έβγαλε και ξανά έβγαλε και ξανά έβγαλε πολύ συναίσθημα. Και αυτό σε μια στείρα εποχή όπως αυτή που ζούμε, τίγκα στα αντισηπτικά… είναι από μόνο του ενδιαφέρον. Που πλέον δεν υπάρχει γιατί αποχωρεί.
Τους λόγους αποχώρησης, το παρασκήνιο, το αν προφύλαξε ή όχι ο ίδιος τον εαυτό του, αν η κυνική ανακοίνωση αποδέσμευσης αντικατοπτρίζει τη συνολική προσφορά του στον Απόλλωνα, είναι άλλα κεφάλαια σημαντικά και αφορούν τον Απόλλωνα και τον κόσμο του.
Το σίγουρο είναι πάντως ότι είναι άλλο πράγμα… με τον Σοφρώνη.
