Είναι πολλά τα οφέλη από την σημερινή νίκη, αυτό που μένει όμως – και σαφώς θα πρέπει να υπάρξει συνέχεια – είναι οι όμορφοι συνδυασμοί και οι ομαδικές ενέργειες.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της αναμέτρησης φαινόταν ότι αυτό το παιχνίδι θα ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα. Ο ΑΠΟΕΛ μπήκε δυνατά από την σέντρα, με πάθος, ένταση και σβελτάδα στο παιχνίδι του. Κάτι που φέτος δεν ήταν και τόσο εμφανές…
Το κυριότερα από τα θετικά στοιχεία στο αποψινό παιχνίδι ήταν το one touch game. Η τριπλέτα Γιάκολιτς – Ντε Βινσέντι – Τάμαρι άλλαζαν την μπάλα με μια επαφή, βοηθώντας ο ένας τον άλλο να προωθηθεί στον κενό χώρο. Αποτέλεσμα αυτού σε πολλές περιπτώσεις να βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση και ο Πάβλοβιτς (ασχέτως αν δεν σκόραρε).
Στην εξίσωση προσθέτουμε και την ανεβασμένη απόδοση τόσο του Σόουζα όσο και του Μάτιτς. Φαίνεται πως ο ένας βρίσκει «το άλλο του μισό στον άλλο». Ο Σόουζα προωθείτο σε αρκετές περιπτώσεις ανοίγοντας το παιχνίδι με μια επαφή. Ήταν άνενοιας γνωρίζοντας ότι ο Μάτιτς ήταν πίσω του, επικεντρωμένος στην αμυντική λειτουργία.
Καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς ο ΑΠΟΕΛ ταλανιζόταν από το πρόβλημα δημιουργίας φάσεων και στην γρήγορη ανάπτυξη. Ο Κόρε κατανόησε το ότι στην ομάδα υπήρχε λανθασμένη φιλοσοφία. Δούλεψε αρκετά στις προπονήσεις και τα δείγματα της δουλειάς του άρχισαν να φαίνονται στο γήπεδο.
Κόντρα σε αντιπάλους που επικεντρώνονται στην αμυντική λειτουργία και το να κρατήσουν το μηδέν παθητικό, μοναδικός τρόπος για να σκοράρεις είναι το one touch. Η σημερινή εμφάνιση, η ομαδικότητα στο παιχνίδι αλλά και η αποτελεσματικότητα γεμίζουν αισιοδοξία τον κόσμο της ομάδας.
