Η Ανόρθωση δεν αξιοποίησε τις όποιες αδυναμίες είχε ο ΑΠΟΕΛ ανασταλτικά στα προηγούμενα παιχνίδια και προτίμησε να πάει… εκ του ασφαλούς από το να ρισκάρει και να δώσει δυνάμεις επιθετικά στο ντέρμπι του ΓΣΠ.
Η «Κυρία», για λόγους που δεν μπορούν να εξηγηθούν, ήταν… όλη πίσω από τη γραμμή του κέντρου, εξαιρουμένου του Κβιλιτάια ο οποίος ήταν αποκομμένος μπροστά και σε πολλές περιπτώσεις εντελώς μόνος σαν την «καλαμιά στον κάμπο».
Η επιλογή αυτού του τρόπου παιχνιδιού από την Ανόρθωση, έδωσε το δικαίωμα στον ΑΠΟΕΛ να πιέσει στο πρώτο μισάωρο και να είναι καλύτερος και πιο δημιουργικός απειλώντας σε κάποιες στιγμές από στατικές φάσεις με Λούντεμο και Εφραίμ (απευθείας φάουλ).
Πρώτη τελική προσπάθεια για την ομάδα της Αμμοχώστου καταγράφηκε -για να καταλάβετε- στο 35’ και αυτό ήταν αποτέλεσμα του γεγονότος πως οι κυανόλευκοι άρχισαν να βγαίνουν σιγά-σιγά από το καβούκι τους μετά από τη συμπλήρωση του μισάωρου. Επίσης, μία καλή φάση καταγράφηκε στο 37’, όχι από οργανωμένη προσπάθεια αλλά από επιμονή του Καλτσά που έβγαλε στην περιοχή και ο Ουζόχο έδιωξε και η μπάλα κόντραρε στο κεφάλι του Μίχα και παραλίγο να πάει στα δίχτυα (κατέληξε όμως έξω).
Αν και τρίτωσε… η απειλή από πλευράς Ανόρθωσης με ένα σουτ του Χουσμπάουερ λίγο αργότερα, ο ΑΠΟΕΛ πριν συμπληρωθεί το 45λεπτο, ανέβασε και πάλι τις στροφές του απειλώντας με τον Εφραίμ, αλλά ο Λόρια ήταν εκεί και έσωσε την ομάδα του πανηγυρίζοντας σαν να έπιασε πέναλτι, αφού επρόκειται για δύσκολη απόκρουση.
