Χρήστος Ζαβός
Είναι ομολογώ, άσχημο να γράφεις για μια ομάδα αρνητικά πράγματα. Κανείς οπαδός δεν επιθυμεί να διαβάζει κείμενο τέτοιου περιεχομένου και για τον δημοσιογράφο είναι εύκολο. Χίλιες φορές ν’ αποθεώνεις το όμορφο, παρά να περιγράφεις το άσχημο.
Ομολογώ ότι γι’ αυτό ακριβώς δεν γράφω φέτος. Δεν θες ρε παιδί μου ν’ ασχολείσαι με το μη ελκυστικό και κυρίως δεν έχω καμία διάθεση να αντικρούσω ή να δεχθώ σχόλια από «κολλημένους», άτομα με κοντόφθαλμη προσέγγιση που θεωρούν ότι η άποψη τους είναι πίστη… και όποιος δεν την πιστεύει, είναι εχθρός.
Άσε κιόλας που δεν υπάρχει κάτι καινούργιο για να εκθειάσεις, να επισημάνεις, να σχολιάσεις επί της ομάδας.
Όπως τότε που γράψαμε μετά με το διπλό με την Πάφο (δες εδώ), λίγα είναι τα πράγματα που άλλαξαν… να ναι καλά ο Κβιλιτάια που αν μη τι άλλο μας θυμίζει στην Κύπρο τι σημαίνει να είσαι φορ περιοχής. Τα υπόλοιπα, τα ίδια και χειρότερα.
Φτάσαμε όμως σ’ αυτό το σημείο και δεν μας δίνεται άλλη επιλογή. Και μια και δύο και τρεις φορές, κάθε φορά που βλέπω τούτη την ομάδα φέτος, πονάνε τα μάτια μου.
Επ’ αυτού συνειρμικά ήρθε στο μυαλό μου ένα κομμάτι που έγραψα πριν από 13 περίπου μήνες για την περσινή Ανόρθωση που την παρομοιάσαμε με «στάρ του σινεμά» (δες εδώ).Αποθέωση.
Με τον ίδιο προπονητή, με τους ίδιους σχεδόν παίκτες, στο ίδιο σχεδόν χρονικό σημείο της σεζόν… ελκυστική σαν «Κατρίβ Ντενέβ ή Φανί Αρντάν,» κάπως έτσι την έβλεπαν τα μάτια μου σ’ ένα ματς κόντρα στον Απόλλωνα στο Αντώνης Παπαδόπουλος.
Δεκατρείς μήνες μετά πονάνε. Και πονάνε τα μάτια από την αρχή της χρονιάς. Δεν ξέρω τι μεσολάβησε, ο καθένας όμως έχει άποψη για το τι μπορεί να ευθύνεται, πάντως η περσινή Ανόρθωση του Τιμούρ Κετσπάγια με τη φετινή Ανόρθωση του Τιμόυρ Κετσπάγια είναι όπως η νύχτα με τη μέρα, είναι μια στάρ του σινεμά που πλέον δεν μπορεί να υποδυθεί ρόλο ούτε σε σήριαλ συνοικιακού σταθμού.
Μια ομάδα σφριγηλή, που δάγκωνε τον αντίπαλο πρεσάροντας από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, με συνεργασίες των μπακ και των χαφ, Γκαλίτσιος- Καλτσάς, Σελίν- Οκριασβίλι, με αμυντικά χαφ που λειτουργούσαν ως σωματοφύλακες της πριμαντόνα Ράγιος,, μεταμορφώθηκε σε μια ομάδα άοσμη, άχρωμη και εκατό τοις εκατό άσχημη. Μήτε τα μπακ βρίσκουν τα χαφ, μήτε κάθετες υπάρχουν να βγαίνουν προς τον επιθετικό, μήτε αλλαξιές της μπάλας, μήτε σωστές αλληλοκαλύψεις… ξανά λέω να ναι καλά ο Κβιλιτάια που μοιάζει όμως σαν το κυπαρίσσι σε ξερό κάμπο.
Από τα τρία αμυντικά χαφ κόντρα στην ΑΕΚ από το 60ο λεπτό ωσάν και παίζεις την Ίντερ στο Μιλάνο, μέχρι και ούτε μια επίθεση μες στο Τσίρειο κόντρα σε μια λειψή ΑΕΛ με στόπερ 17 και 23 ετών, έως μια ενδεκάδα χωρίς εξτρέμ μες στο Παπαδόπουλος κόντρα στην Ένωση, παίζοντας 40 λεπτά με τρεις μόλις επιθετικογενείς παίκτες (Ελουντού, Χριστοφή, Κβιλιτάια) τούτη η ομάδα είναι μεν χτισμένη να πάρει το πρωτάθλημα, δεν είναι όμως ούτε ελκυστική, ούτε και νοιάζεσαι για να κάτσεις να την δεις.
Γενικώς δεν θυμάμαι ούτε και ένα από τα φετινά ματς να διαθέτει είτε διάρκεια στην απόδοση της, είτε συνοχή, είτε να βγάζει ασφάλεια. Δεν κατανοώ και δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς, γιατί από λαμπερή σταρ του σινεμά έχει μεταμορφωθεί σε κάτι μουντό και άχρωμο.
Λόγοι σίγουρα υπάρχουν. Πρώτος και καλύτερος έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο μεταγραφικός σχεδιασμός του καλοκαιριού είναι στο μεγαλύτερο κομμάτι του αποτυχημένος. Με εξαίρεση τον παικταρά Γεωργιανό επιθετικό, που και αυτός ήρθε την τελευταία στιγμή, κανείς εκ των μεταγραφών δεν έχει κάνει τη διαφορά.
Άμα δε προσθέσεις τη συνεισφορά όλων μαζί στην ομάδα, δεν υπερβαίνει αυτή του Ράγιος στο αντίστοιχο περσινό σημείο της περσινής σεζόν. Λίγο πολύ το ίδιο παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Τιμούρ στη συνέντευξη τύπου, που ομολόγησε και ο ίδιος ότι περιμένει τους Μίχα και Χουσμπάουερ. Να περιμένουμε όμως και τους Ελουντού, Αμπαρτζουμιάν και Κορέια, οι επίσης υπήρξαν αποφάσεις του Γεωργιανού τεχνικού. Δεν μπαίνω στο τριπάκι να συζητήσω αν είναι ή όχι καλοί παίκτες, τη διαφορά πάντως κανείς δεν την έχει κάνει.
Πέραν του λειψού όπως φαίνεται προγραμματισμού, ο σοβαρότερος ίσως λόγος που η ομάδα δεν έχει αποδώσει δεν αποκλείεται να είναι ο ψυχολογικός.
Είναι εμφανές ότι η ομάδα, δεν έχει ακόμη χωνέψει το χουνέρι που της έστησαν πέρσι, στερώντας της το δικαίωμα να το διεκδικήσει στον τίτλο. Με τη συμπεριφορά του Τιμούρ το καταλαβαίνεις απόλυτα και μην νομίσεις ότι αυτό δεν διαχέεται στην ομάδα. Είναι πολλές οι προσωπικότητες μες στο σύνολο που καταλαβαίνουν πλήρως τι συνέβηκε πριν από λίγους μήνες και είναι θολωμένοι να φτάσουν εκεί που πέρσι τους απέτρεψαν.
Άπαντες είναι τόσο αφοσιωμένοι και συγκεντρωμένοι να το κατακτήσουν, που τίποτα δεν τους ενδιαφέρει ως προς το πως και με ποιο τρόπο θα παίρνουν τα αποτελέσματα. Γι’ αυτό και δεν αποκλείεται τούτη η ομάδα να το πάει έτσι όσο πάει και να προσπαθήσει να βελτιωθεί μέσα από το χρόνο. Πάντως η χειμερινή μεταγραφική περίοδος πλησιάζει. Και καλό θα ήταν όλοι να εύχονται να μην έχει το ίδιο ποσοστό επιτυχίας με την αντίστοιχη περσινή.
Αν με ρωτάς, εξακολουθεί να είναι το φαβορί μολονότι μπάλα της προκοπής δεν έχει παίξει. Ο λόγος είναι ότι το κρατάνε μανιάτικο από πέρσι, η ομάδα έχει προπονητή που το ξανά κατέκτησε το πρωτάθλημα και γνωρίζει όσο λίγοι το κυπριακό ποδόσφαιρο, παίκτες προσωπικότητες που καμία ομάδα ανταγωνίστρια δεν έχει, διοίκηση που πληρώνει και κυρίως διοίκηση που άπλωσε πέπλο προστασίας γύρω από την ομάδα.
Φτάνουν όμως αυτά; Περιμένει και ο ο Κετσπάγια, ας περιμένουμε και εμείς για να πάρουμε απαντήσεις...
