Χρήστος Ζαβός
Αυτό το παιδί ταλαιπωρήθηκε όσο λίγοι μες τη φετινή Ανόρθωση. Έκανε και εκείνες τις δηλώσεις να σου πω την αλήθεια μου, φοβήθηκα ότι θα τον τελείωνε.
Ευτυχώς λύθηκε το θέμα και πολύ περισσότερο ευτυχώς, ο Τιμούρ πλέον τον χρησιμοποιεί εκεί που πρέπει και πουθενά αλλού. Μήτε αριστερό εξτρέμ όπως τον είδαμε πολλές φορές φέτος, μήτε οπουδήποτε αλλού.
Ο Σλοβάκος είναι τόσο καθαρό σέντερ φορ, όσο το λεμόνι είναι κίτρινο. Και την κίνηση έχει και με την πλάτη ξέρει να παίζει και στο κουτί τοποθετείται και κυρίως δεν κολώνει μπροστά στα δίχτυα.
Θέλει απλά ένα πράγμα. Να του πηγαίνεις την μπάλα, είτε στο πόδια, είτε στο κεφάλι. Το ψυλλιάστηκε ο Τζίμης καλύτερα απ’ όλους και μια στο κεφάλι με τη Σαλαμίνα για πρωτάθλημα, μια στο πόδι για το κύπελλο, τρεις βαθμοί για το πρώτο, πρόκριση στην ημιτελική φάση το δεύτερο.
Το χθεσινό δε, ήταν κάτι περισσότερο από γκολ αφού εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι η Σαλαμίνα ούτε είχε την δύναμη να το ανατρέψει και κυρίως απάλλαξε την ομάδα του από το να τρέχει να βάλει γκολ μήπως και ισοφαρίσει το εκτός έδρας γκολ των αντιπάλων.
Και αντιλαμβάνεσαι πόσο διαφορετικό θα ήταν το παιγνίδι. Άλλο να τρέχεις εσύ για το γκολ και άλλο να το υπερασπίζεσαι. Και η Ανόρθωση του Τιμούρ είναι πολύ καλή στο να αμύνεται, στο να επιτίθεται δεν είμαι σίγουρος.
Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος με το σχήμα που κατέβασε που ήταν σχήμα ακριβώς για να πιέσει, μήπως και τους πνίξει. Να ναι καλά ο Ντουρίς τα κατάφερε και την τακτική την έκαναν πράξη όλοι τους.
Σ’ αντίθετη περίπτωση και με την Ανόρθωση να έχει τη μπάλα και με τρεις χαφ μη δημιουργικούς, ανοίγοντας χώρο πίσω στη Σαλαμίνα που της πάει κιόλας αυτό το παιγνίδι… πιθανόν να βλέπαμε άλλο ματς.
Με το «αν» όμως δεν κάνουμε δουλειά συνεπώς ας μιλήσουμε για τα δεδομένα που προέκυψαν. Το πιο σπουδαίο απ’ όλα ίσως και από την πρόκριση ήταν ότι η ομάδα στο πι και φι επέστρεψε από το ντροπιαστικό γι’ αυτήν περασμένο Σάββατο. Αν η τι άλλο, δείχνει ότι έχει τα κοχόνες και καμία τάση αυτοκτονίας.
Επίσης θετικό είναι ότι η αμυντική λειτουργία της επέστρεψε στο επίπεδο που ήταν στο μεγαλύτερο κομμάτι της χρονιάς. Τον Κίνγκσλευ τον κατάπιαν, οι Γκαλίτσιος και Σελίν τα πήγαν περίφημα στ’ άκρα ενώ οι Πούμπα και Αρτυματάς, έκλεισαν τον κεντρικό διάδρομο.
Εκτός από το Ντουρίς που σκόραρε και πληρώνεται χοντρά για να το κάνει χάρηκα που είδα τον παικταρά μου να επιστρέφει στα επίπεδα που τον πρώτό- είδαμε και μας έπεσε η μασέλα.
Σε μια φάση ο Οκριασβίλι, δέχεται μια μπαλιά τριάντα μέτρων από το Πούμπα προστάζει τη μπάλα να κάτσει πάνω στο πόδι και ξεκινά από αριστερά εκείνην την επέλαση του που δεν θα ήθελα ποτέ προσωπικά να προσπαθήσω να κόψω. Κλίνει προς τον άξονα, σπάει τη μέση του, γεμίζει και πυροβολεί… και πάει η καριόλα πάνω στο δοκάρι αντί να μπει και να αποθεωθεί ο παικταράς. Τους παικταράδες όμως τους κάνει τα χατίρια η μπάλα γι’ αυτό και πάει από τα πόδια του Σελίν στο στήθος του για να σκοράρει.
Άσε κιόλας που μ’ άρεσαν οι αντιδράσεις του, μετά το ματς λες και είναι «Μαχητής» μόνιμος κάτοικος Πολεμιδιών με αφίσα στο δωμάτιο του τον Φοίβο Βραχίμη. Είναι ωραίοι οι Γεωργιανοί, εκτιμούν και δένονται… δεν είναι σαν κάτι jukebox που παίζουν μόνο άμα πληρώνονται.
Όπως και να έχει… η ομάδα έσπρωξε πια το κύπελλο για τον Απρίλη και επικεντρώνεται εκεί που η ίδια επέλεξε να το πάει…στο πρωτάθλημα
Αυτό που κατά την άποψη πρέπει να προσεχθεί είναι η προστασία κάποιων παικτών που τους βγήκε το λάδι (δες τι ωραία που μπήκε ξεκούραστος ο Ράγιος τους την πέρασε χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα) και να αποκτήσει πλουραλισμό στο επιθετικό της κομμάτι που μοιάζει μονοδιάστατο.
Σ’ αυτό θα βοηθήσει το ανέβασμα του Τορνίκε, η επιστροφή του Μαρκάσα, η μονιμοποίηση του Ντουρίς στην κορυφή, να θυμηθεί ότι είναι ποδοσφαιριστής ο Ανανίντζε και να πάρουν, ξαναγράφω, ανάσες παίκτες όπως ο Πούμπα, οι δύο Κροάτες αλλά και οι δύο κολώνες, Σελίν και Γκαλίτσιος.
Άμα κιόλας βγει κανένας από την εξωτερική όπως Χριστοφή, Μανθάτης, ο μικρός Αρτυματάς γιατί όχι και ο Πηλέας ή κανείς άλλος… τότε η ομάδα οχυρώνεται για την τελική της επίθεση…
