ΑΕΛ: «Χέρι… πούγκα»

Αγαπημένη φράση και διαχρονικά βασικό επιχείρημα του Ανδρέα Σοφοκλέους σε κάθε λογής κριτική από τον οποιοδήποτε. Θες μαέστρο προπονητή, θες επιθετικό κανονιέρη, θες σούπερ κεντρικό αμυντικό, σουλούπωμα των ακαδημιών, στελέχωση της εταιρείας, θες μεταγραφή βόμβα, κύπελλο, πρωτάθλημα ή ευρωπαϊκούς ομίλους… «χέρι- πούγκα» απαντούσε ο Σοφοκλέους, θέλοντας έτσι να ξεκαθαρίσει ότι όποιος έχει απαιτήσεις ας βάλει και λεφτά διαφορετικά ας κλείσει το στόμα του.

Συνήθως της θεωρίας «χέρι- πούγκα»,  ακολουθούσε το επαναλαμβανόμενο «άμα φύγω, θα κλείσει η ομάδα» προσθέτοντας ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να αναμειχθεί στα της ΑΕΛ και είναι παντελώς μόνος του. 

Ομολογουμένως η διαχρονική στάση του, ποτέ δεν προκάλεσε αντιδράσεις. Λίγο από φόβο, λίγο ότι μεγάλο ρεύμα ανάμεσα στους οπαδούς πίστευε στον πρόεδρο και τις ικανότητες του, λίγο τα ψυχολογικά των παλαιότερων χρόνων όταν ο κόσμος πουλούσε λαχνούς μήπως και εξεύρει χρήματα για να αποφευχθεί το κλείσιμο του σωματείου, δημιούργησαν μια κατάσταση πέρα για παθητική.

Βήμα, βήμα, δάκρυ, δάκρυ, αρχικά με το πρωτάθλημα της «τσάκρας» , ακολούθως με την «κάρτα οπαδού» και τον covid, η ΑΕΛ μουλαρωμένη-κοιμισμένη, πλήρης απαθής, διοικούμενη από ένα αδύναμο προσωποκεντρικό μοντέλο, κατέληξε τα τελευταία χρόνια,  να είναι μια ομάδα που μειονεκτεί σχεδόν σ’ όλα σχεδόν τα σημεία έναντι των ιστορικών αντιπάλων της.

Πιθανόν γιατί ποτέ και τίποτα δεν άλλαξε ως προς τη διαχείριση της. Όπως διοικούσε το 2007, έτσι και διοικεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μόνο που τότε ο Σοφοκλέους έτρωγε σίδερα, τα έβαζε με θεούς και δαίμονες ή αν θες LTV και Κουτσοκούμνη, είχε διάθεση, λεφτά και πυγμή για να ενισχύσει και να προστατέψει την ομάδα, παρασύροντας τον κόσμο μαζί του.

Τόσα χρόνια μετά, η κούραση επήλθε, ο ενθουσιασμός εξαφανίστηκε, εκσυγχρονιστική σκέψη δεν εντοπίζεται πουθενά στο οργανόγραμμα, καλά, καλά ο ίδιος παραδέχθηκε ότι δεν έχει χρόνο για να αφιερώσει στην ΑΕΛ, σ’ αντίθεση με τον Πετρίδη και τον Κίρζη που τους ανέφερε ως παράδειγμα.

Αν μη τι άλλο, ας του αναγνωρίστει η ειλικρίνεια εκ μέρους του. Όντως μοιάζει πλήρως αποστασιοποιημένος από την ομάδα, δημόσια δεν μπορείς να βρεις πρόσφατη φωτογραφία του, ενώ οι συνεργάτες του,  έτσι και αλλιώς δεν υπερέβαιναν σε αριθμό τα δάχτυλα τους ενός χεριού μ' αποτέλεσμα να διατηρείται ένα μυστήριο γύρω από τις προθέσεις του. Η αποχή του από τη δημόσια σφαίρα είναι συνεχής και εκκωφαντική και εκατό τοις εκατό δεν συνάδει με πρόεδρο που ηγείται μεγάλης ομα΄δας του νησιού. 

Φτάσαμε πια στο σημείο ο πάλαι ποτέ δημοφιλής πρόεδρος, σχεδόν σύμβολο των Αελιστών, να λογίζεται σαν διαχειριστής, παρά ένα άτομο που εμπνέει και ηγείται μιας ομάδας που κάποτε αποτελούσε το παράδειγμα οπαδικής πίστης ανά την Κύπρο.

Οι εποχές πλέον άλλαξαν,. Οι επενδυτές βλέπουν πια με διαφορετικό μάτι ακόμη και το κυπριακό ποδόσφαιρο - μαζί και ο υπόκοσμος δεν το αγνοώ- τα λεφτά της ΟΥΕΦΑ έχουν αυξηθεί, το ποδόσφαιρο έχει καταστεί πλήρως επαγγελματικό, χρειάζεται χρόνο, αφοσίωση, συνεργασίες, στελέχωση, και εκσυγχρονισμό κάτι που η ΑΕΛ δεν διαθέτει ούτε στο ελάχιστο.

Υπό-στελεχωμένη, χωρίς καμία δομή ποδοσφαιρικού μηχανισμού και άτομα που μπορεί να εμπνεύσουν το ποδοσφαιρικό τμήμα, άφαντη διαδικτυακά, χωρίς δημόσια εικόνα και φωνή, έρμαιο των «παπαγάλων» και των μάνατζερ που προωθούν τα συμφέροντα τους, παρακολουθεί αποσβολωμένη και αδύναμη όλους τους υπόλοιπους να μεγαλώνουν και να εξελίσσονται.

Ομάδες τύπου Άρη και Πάφου μεγεθύνονται, Ομόνοια, Ανόρθωση και ΑΠΟΕΛ κατάφεραν εδώ και καιρό να επαναφέρουν τον κόσμο τους στο γήπεδο και ο Απόλλωνας αγγίζει το πρωτάθλημα και μαζί τα εκατομμύρια της ΟΥΕΦΑ μετά από δέκα χρόνια προσπάθειας. Μιας προσπάθειας που ε΄χει αφετηρία το πρωτάθλημα που πήρε η ΑΕΛ και  που αποτέλεσε το βασικό ερέθισμα για τους συμπολίτες ούτως ώστε να ορθοποδήσουν και να διεκδικήσουν ότι τους αναλογεί.

Ο Σοφοκλέους είναι αναμφισβήτητα μια μεγάλη φιγούρα στο βιβλίο της ιστορίας της ΑΕΛ. Το μεγαλύτερο επίτευγμα του κατά την άποψη μου δεν είναι ότι την έσωσε τότε το 2007, ούτε το πρωτάθλημα του 2012, μήτε καμία άλλη διάκριση. Η μεγαλύτερη συνεισφορά του είναι ότι εν τη παρουσία του η ΑΕΛ, από-πολιτικοποιήθηκε πλήρως, καταφέρνοντας έτσι να γίνει η μοναδική ομάδα στην Κύπρο από τις μεγάλες που αφαίρεσε πλήρως την όποια κομματική στέγη- ετικέτα από την πλάτη της διατηρώντας έτσι μια πολιτική πανσπερμία ανάμεσα στους οπαδούς της. Και αυτό δεν θα γινόταν χωρίς τον Σοφοκλέους ο οποίος ενστερνίστηκε τα πιστεύω του ΣΥ.Φ.ΑΕΛ και  ηγήθηκε της προσπάθειας για να ειναι η ΑΕΛ πλήρως ελεύθερη από την τοξικότητα των πολιτικών και των κομμάτων τους.

Από την άλλη όμως τα χρόνια πέρασαν και η φθορά επίσης. Σε μια χρονιά που ο συμπολίτης φαίνεται να φτάνει στο στόχο του και που η ιστορική μετακόμιση στο νέο γήπεδο θα πραγματοποιηθεί εντός των επόμενων μηνών θα πρέπει ο ίδιος να σταθεί ειλικρινής απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, το σωματείο και τον λαό του.

Αν έχει κάποιο πλάνο που θα επαναφέρει την Αθλητική Ένωση Λεμεσού στους μεγάλους ας φροντίσει να το μοιραστεί με τον κόσμο. Αν όχι, τότε η ΑΕΛ κινδυνεύει να ελαχιστοποιήσει ακόμη περισσότερο το μέγεθος της και βασικός υπεύθυνος θα είναι ο ίδιος… μαζί και ο κόσμος που προσεγγίζει την κατάσταση με μια απειλητική για το ίδιο το σωματείο, απάθεια.

Το σωματείο αναμφισβήτητα δεν έχει ανάγκη έναν αντίστοιχο Κίκη Φιλίππου μες στη Λεμεσό γιατί η ΑΕΛ δεν είναι Εθνικός, ούτε και Δόξα. Η ΑΕΛ έχει ανάγκη έναν Σοφοκλέους από τα παλιά ή έναν καινούργιο Σοφοκλέους. Μα για να γίνει αυτό πραγματικότητα, χρειάζεται ενέργεια, έμπνευση, αφοσίωση, νέες συνεργασίες και φυσικά όπως λέει ο ίδιος «χέρι πούγκα».