Θα μπορούσαμε εύλογα να πούμε πως η ήττα στο Allianz Stadium από τον Άγιαξ σήμανε το τέλος μια εποχής για τους «Μπιανκονέρι» ή ακόμη και για τον ίδιο τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, αφού ακόμη δεν γνωρίζουμε ποιος θα κάθεται στον πάγκο της «Μεγάλης Κυρίας» την επόμενη σεζόν.
Η Γιουβέντους γνώριζε το περασμένο καλοκαίρι πως έπρεπε να μπει σε μια νέα εποχή. Αυτό μαρτυρά και δικαιολογεί την επένδυση πέραν των 100 εκατομμυρίων ευρώ για την απόκτηση του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ωστόσο, όπως αποδείχτηκε, ο Πορτογάλος δεν μπορεί να φέρει μόνος του την Άνοιξη, δηλαδή το Champions League, το οποίο η Γιουβέντους έχει να κατακτήσει από το 1996 και ενώ από τότε έχει χάσει σε τέσσερις τελικούς (1997,2003,2015,2017).
Με τον Ρονάλντο στη σύνθεση της η Γιουβέντους έπρεπε να ρισκάρει και δεν το έκανε. Έχει μάθει εδώ και χρόνια να βολεύεται στο Ιταλικό πρωτάθλημα με νίκες του 1-0, στηρίζοντας το αγωνιστικό της πλάνο πρώτα στην άμυνα και ύστερα στην επίθεση και είναι εδώ που απέτυχε ο Μαξ Αλέγκρι. Γιατί υποτίθεται πως την φετινή σεζόν οι «Μπιανκονέρι» έπρεπε να αγωνίζονται με επιθετικό προσανατολισμό, προσφέροντας θέαμα και παίρνοντας τα αποτελέσματα που ήθελε, κυρίως στην Ευρώπη γιατί στην Ιταλία έπαιζε και πάλι μόνη της, στην μάχη για τον τίτλο.
Στην εξίσωση μπαίνει ο Αντόνιο Κόντε, μιας και μέχρι στιγμής είναι το μοναδικό όνομα που διέρρευσε, στην περίπτωση που ο Αλέγκρι αποχωρήσει με το τέλος της σεζόν. Προσωπική μου άποψη είναι πως η Γιουβέντους δεν χρειάζεται τον Κόντε και η επιστροφή του μετά το «επεισοδιακό» του τέλος το 2014, θα σήμαινε πισογύρισμα... Ο Κόντε έφτιαξε το προπονητικό του όνομα στην Γιούβε με τα τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα, αποχώρησε με την δικαιολογία ότι η διοίκηση Ανιέλι δεν βάζει λεφτά για δαπανηρές μεταγραφές ούτως ώστε να είναι ανταγωνιστική στην Ευρώπη, είχε ένα κάπως πετυχημένο πέρασμα στην Εθνική Ιταλίας και αφού την πρώτη του χρονιά στην Τσέλσι κατέκτησε το πρωτάθλημα, εντούτοις στην δεύτερη του απέτυχε παταγωδώς τόσο εγχώρια όσο και στην Ευρώπη.
Μια ενδεχόμενη επιστροφή του Ιταλού τεχνικού θα συνεπάγεται και επιστροφή στο σύστημα 3-5-2, από το 4-3-3 του Αλέγκρι. Από την άλλη όμως υπάρχουν και αμφιβολίες για το τωρινό ρόστερ. Η απουσία του Κιελίνι στοίχισε στο παιχνίδι με τον Άγιαξ καθώς ούτε ο Ρουγκάνι δείχνει απόλυτα έτοιμος, ενώ ο Μπονούτσι δείχνει μακριά από τον καλό του εαυτό μετά και την εφιαλτική χρονιά που πέρασε στην Μίλαν. Παράλληλα, στο αριστερό άκρο της άμυνας ο Άλεξ Σάντρο δεν βρίσκεται στο αγωνιστικό επίπεδο που μας είχε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια.
Οι μεγαλύτερες όμως αμφιβολίες υπάρχουν στον χώρο του κέντρου. Η 4αδα την οποία αποτελούσαν οι Πογκμπά-Πίρλο-Βιδάλ-Μαρκίζιο μοιάζει με μακρινή ανάμνηση. Παρ’ όλα αυτά έχουν περάσει τέσσερα χρόνια που με αυτό το κέντρο η Γιουβέντους έφτασε στον τελικό του Champions League, τον οποίο έχασε κι από τότε κανείς τους δεν έχει αντικατασταθεί επάξια. Γιατί σίγουρα καλός είναι ο Πιάνιτς, καλός και ο Ματουϊντί, αλλά τις πάσες, τις μπαλιές και τα μαρκαρίσματα των προαναφερθέντων δεν τα έχουν. Ουδείς λόγος για τους Κεντίρα, Μπετανκούρ, Τσαν, οι οποίοι σε άλλες εποχές δεν θα αγωνίζονταν καν σε αυτή την ομάδα.
Στο επιθετικό κομμάτι, η έλευση του Ρονάλντο «παραγκώνισε» τον Πάουλο Ντιμπάλα. Πολλοί ήταν αυτοί που ανέμεναν πως οι δυο τους θα έκαναν φύλλο και φτερό τις αντίπαλες άμυνες, αλλά ο Αργεντινός δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Το σύστημα 4-3-3 δεν τον βολεύει μιας και είναι 10άρι και χρειάζεται ελευθερία στο παιχνίδι του (βλ. Μέσι) και δεν αποκλείεται το ερχόμενο καλοκαίρι να αποτελέσει παρελθόν, αφού δεν δείχνει καθόλου ικανοποιημένος.
Το καλοκαίρι αναμένεται μεγάλο για την ομάδα που κατέκτησε 8 συνεχόμενα πρωταθλήματα Ιταλίας. Είτε με τον Αλέγκρι, είτε με τον Κόντε, είτε με κάποιον άλλο το σίγουρο ένα είναι: Η ομάδα χρειάζεται ενδυνάμωση σε κάθε θέση, πιθανότατα μια νέα αγωνιστική και κυρίως επιθετική φιλοσοφία-ταυτότητα, η οποία θα μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες της για την κατάκτηση της κούπας με τα «μεγάλα αυτιά». Γιατί διαφορετικά, του χρόνου θα λέμε και πάλι τα ίδια πράγματα...
