Γενικά, η πορεία του Παναθηναϊκού σε αυτή την Ευρωλίγκα, που έχτισε ένα πολύ ποιοτικό ρόστερ με στόχο το back-to-back, δεν ήρθε χάρη στο ταλέντο αλλά πρώτα χάρη στη σκληράδα του. Αυτή που φάνηκε από τη διαχείριση της τεράστιας απουσίας του αναντικατάστατου Λεσόρ εδώ και σχεδόν πέντε μήνες πλέον, από την ανθεκτικότητά του σε άλλες αναποδιές που παρουσιάστηκαν όπως του Γκριγκόνις ή του Γιούρτσεβεν, μέχρι το πώς αντέδρασε μετά το μπρέικ της Εφές με τον τρόπο που αυτό έγινε στο Game 2 ή με την αντίδρασή του σε ένα ματς εκνευριστικής αστοχίας όπως το Game 5 και με την απώλεια του Χουάντσο στα τελευταία 12 λεπτά του αγώνα… Περισσότερο, λοιπόν, από κατάθεση ποιότητας, ο Παναθηναϊκός έκανε φέτος κατάθεση ψυχής. Αυτός ο χαρακτήρας είναι που διαχωρίζει τις απλώς καλές ομάδες, από τις πρωταθλήτριες.
Ανεξάρτητα από την έκβαση της προσπάθειας του Παναθηναϊκού στο Άμπου Ντάμπι στις 23 και 25 Μαΐου, είναι σημαντική επιτυχία η συνεπής παρουσία στην κορυφογραμμή. Ειδικά για μια ομάδα που έλειψε για πολλά χρόνια από τα Final 4. Ασφαλώς οι «πράσινοι» δεν θα πάνε για τη… χαρά της συμμετοχής στα Εμιράτα, αλλά για να το σηκώσουν. Το DNA του συλλόγου δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Έχουν την πρώτη ύλη, την ποιότητα αλλά και τη σκληράδα, για να τα καταφέρουν, έχουν το know-how και ίσως τη λιγότερη πίεση από τους υπόλοιπους που κουβαλάνε μεγαλύτερο «πρέπει», αλλά έχουν και ισχυρό ανταγωνισμό. Πρώτα τη Φενέρμπαχτσε, που είναι σίγουρα καλύτερη από πέρσι, αλλά φυσικά όχι φαβορί απέναντι στους πρωταθλητές. Και μετά πιθανώς τον Ολυμπιακό. Σε μια συγκυρία που θα είναι ιστορικής σημασίας, θα είναι τροφή για τα μάτια και όλες τις αισθήσεις, αλλά υπάρχει αμφιβολία αν ως… έθνος μπορούμε να το διαχειριστούμε.
ΑΝΑΛΥΣΗ
