So far, so good! Η Ελλάδα πέρασε με εξαιρετικό βαθμό τα δύο δυσκολότερα τεστ των ομίλων, εξασφάλισε με τη νίκη επί της Ιταλίας πρακτικά από τη δεύτερη αγωνιστική την πρώτη θέση και έχει πλέον όλο το χρόνο και την άνεση για να βελτιώσει τις μικρές ανορθογραφίες της και να επανεντάξει πλήρως τους τραυματίες μέσα από τα τρία εναπομείναντα ματς του Μιλάνου πριν τα νοκ άουτ στο Βερολίνο.
Και παρότι το 2-0 είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να προσφέρει για αρχή, από εδώ και πέρα λογικά μόνο καλύτερη μπορεί να παρουσιαστεί χρησιμοποιώντας το δρόμο που έστρωσε ήδη ως διάδρομο απογείωσης την ώρα των νοκ αουτ.
Ο Γιάννης ξέρει, οι υπόλοιποι ακολουθούν
Έχοντας κερδίσει τα πάντα στο ΝΒΑ, ατομικά αλλά και ομαδικά, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι σε αυτό το Ευρωμπάσκετ πολύ πιο ώριμος, σοφός και ήρεμος από ποτέ. Δεν εκβιάζει τίποτα, δεν κυνηγά μεγάλα νούμερα ούτε νιώθει υποχρεωμένος να καταφύγει σε ηρωικά. Αφήνει το παιχνίδι να έρθει προς το μέρος του, διαβάζει άριστα την αντίπαλη άμυνα και δημιουργεί. Αυτό ακριβώς έκανε και με το ιταλικό τείχος.
Η ειδοποιός διαφορά, ασφαλώς, είναι πως και οι συμπαίκτες του είναι πλέον πιο έτοιμοι να εκμεταλλευτούν την προσοχή που τραβά ο Greek Freak. Με πρώτο τον Ντόρσεϊ, που διέλυσε κάθε διάθεση ταμπουρώματος των αντιπάλων ξεκινώντας και πάλι «καυτός». Αλλά και τελειώνοντας έτσι, δείχνοντας πως έχει τρομερή αυτοπεποίθηση, πέρα από φαρμακερό σουτ. Η ελληνική ομάδα έκανε ένα σχεδόν τέλειο πρώτο ημίχρονο επιθετικά με 7/17 τρίποντα, ενώ παράλληλα έτρεξε πολύ περισσότερο σε σχέση με την πρεμιέρα.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον καθοριστικό Αγραβάνη, που όταν είναι συγκεντρωμένος είναι Euroleague material. Σλούκας και Καλάθης παίρνουν μπρος μέρα με τη μέρα, σε έναν διαφορετικό ρόλο από τα προηγούμενα χρόνια, αφού έχουν αφήσει το σκοράρισμα περισσότερο σε Γιάννη και Ντόρσεϊ. Ο Παπανικολάου ήταν και πάλι πολύτιμος, όπως και ο Θανάσης, ενώ ο Παπαπέτρου παρότι «εκβίασε» κάποιες καταστάσεις για να ξεμπουκώσει επιθετικά πρόσφερε πράγματα σε άμυνα και κυρίως ριμπάουντ. Σημαντική αναφορά και ο Λαρεντζάκης, που από τα τριάμισι λεπτά στην πρεμιέρα και τα μηδέν στο πρώτο ημίχρονο, μπήκε έτοιμος και έπαιξε σκυλιασμένα βάζοντας κι ένα μεγάλο σουτ. Και φυσικά μεγάλη υπόθεση η επάνοδος του Παπαγιάννη, που δεν θα αργήσει να γίνει το σκιάχτρο που όλοι γνωρίζουμε.
Το υπολογισμένο ρίσκο, τα χαμένα ριμπάουντ και οι διαφορές
Τα 15 επιθετικά ριμπάουντ και οι 17 πόντοι από δεύτερες ευκαιρίες κράτησαν ζωντανή την Ιταλία σε ένα ματς που έπρεπε να είχε τελειώσει νωρίτερα. Η χαμένη μάχη των ριμπάουντ από μια ομάδα που έπαιξε χωρίς σέντερ και με small ball μπορεί να κριθεί από κάποιους ελαφρά τη καρδία κάτι… απαράδεκτο, αλλά πρόκειται για υπολογισμένο ρίσκο. Η επιλογή του Δημήτρη Ιτούδη και των συνεργατών του να παίξουν άμυνα με αλλαγές φέρνοντας πολύ συχνά ψηλούς να μαρκάρουν στην περιφέρεια, είχε ως λογική συνέπεια να χαθούν ριμπάουντ. Όμως ταυτόχρονα έκοψε τον φρενήρη ρυθμό και τα σουτ που παίρνουν σαν τρελοί όλοι οι παίκτες της ιταλικής πεντάδας.
Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι πως για δεύτερο συνεχές παιχνίδι ένα ματς που έπρεπε να είχε τελειώσει νωρίς, κρίθηκε στο νήμα. Τα μεγάλα σουτ του Ντόρσεϊ και η κλάση του Γιάννη έκαναν και πάλι τη διαφορά στο τέλος, αλλά δεν θα είναι κάθε μέρα… Κυριακή και όταν παίζεις με τη φωτιά συνεχώς, κάποια στιγμή θα καείς.
Τα παράπλευρα κέρδη
Ασφαλώς το 2-0 είναι τεράστια υπόθεση, αλλά υπάρχουν και παράπλευρα κέρδη. Η Ελλάδα ανεβαίνει πλέον σε μια τριάδα αγώνων με αντιπάλους όχι ανάλογου επιπέδου με τους δύο πρώτους και θα έχει την ευκαιρία (λογικά και την πολυτέλεια ακόμη και μιας ήττας) μέσα από αυτά να βελτιώσει πράγματα, αλλά και να βάλει στο κλίμα όσους ταλαιπωρήθηκαν από τραυματισμούς. Ήδη η απόδοσή της κόντρα στην Ιταλία ήταν αρκετά καλύτερη σε σχέση με την πρεμιέρα, με βασικό τομέα βελτίωσης όχι απλώς τα καλύτερα ποσοστά σε τρίποντα και βολές, αλλά κυρίως τους 24 πόντους που πήρε στο ανοιχτό γήπεδο. Από εδώ και πέρα μόνο καλύτερη μπορούμε να δούμε την Εθνική Ελλάδας. Είπαμε, το ζητούμενο είναι η ελληνική ομάδα να πλησιάζει στο 100% όσο πλησιάζουν τα νοκ άουτ. Εκεί, όπου όλες οι ομάδες, από τη δική μας που θα μπει ως πρώτη μέχρι την Ουκρανία που θα πάει λογικά ως τέταρτη, να μπαίνουν από την ίδια αφετηρία.
ΥΓ1: Τεράστια υπόθεση να έχεις έναν Ιτούδη στον πάγκο. Ο τύπος μοιάζει να έχει υπολογίσει τα πάντα και να είναι προετοιμασμένος για κάθε κατάσταση. Αληθινός στρατηγός.
ΥΓ2: Δεν θέλουμε να γίνουμε κουραστικοί με την διαιτησία, αλλά και πάλι ήταν απογοητευτική. Άλλωστε οι δύο από τους τρεις σφύριζαν και στην πρεμιέρα με την Κροατία. Με απίθανα σφυρίγματα έβαλε ξανά την Ιταλία στο παιχνίδι και δυστυχώς αποδεικνύεται πως το επίπεδο είναι χαμηλό.
Του Χρίστου Ρομπόλη
