Πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια από εκείνο το μαγικό καλοκαίρι του 2005, όταν η Εθνική Ελλάδος ανέβηκε ξανά στην κορυφή της Ευρώπης, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου. Ήταν η δεύτερη φορά στην ιστορία της, μετά το έπος του ’87 στο ΣΕΦ με μπροστάρη τον ανεπανάληπτο Νίκο Γκάλη, που το ελληνικό μπάσκετ έγραψε χρυσές σελίδες.
Στον πάγκο τότε βρισκόταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο «Δράκος», και μέσα στο παρκέ μια σπουδαία γενιά που έμελλε να αφήσει το δικό της στίγμα: Σπανούλης, Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Ζήσης, Κακιούζης, Φώτσης, Παπαδόπουλος, Ντικούδης, Τσαρτσαρής, Χατζηβρέττας, Μπουρούσης και Βασιλόπουλος.
Σήμερα, δύο δεκαετίες αργότερα, η FIBA θυμάται εκείνη την πορεία και υπενθυμίζει πως η φλόγα του 2005 εξακολουθεί να εμπνέει. Η νέα Εθνική, με οδηγό πλέον τον Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο και τον Νίκο Ζήση σε ρόλο General Manager, βρίσκεται στα νοκ άουτ του Ευρωμπάσκετ στη Ρίγα με το ίδιο όνειρο: να φτάσει ξανά στην κορυφή.
Στο αφιέρωμα μιλούν πρόσωπα που συνδέουν τις γενιές, από τον Σπανούλη και τον Ζήση, μέχρι τους σημερινούς πρωταγωνιστές Σλούκα, Παπανικολάου, Μήτογλου, Τολιόπουλο και Καλαϊτζάκη.
Αναλυτικά όσα είπαν έχουν ως εξής:
Βασίλης Σπανούλης: «Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι είχα μαλλιά εκείνη την εποχή… Ήταν μια απίστευτη στιγμή. Βγάλαμε πολλούς Έλληνες στους δρόμους».
Νίκος Ζήσης: «Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ επειδή όταν ήμουν τεσσάρων ετών, είδα την Ελλάδα να κερδίζει το Ευρωμπάσκετ. Και το να μπορώ να το κάνω αυτό ως 18χρονος παίκτης, ήταν πάντα το μεγαλύτερο επίτευγμα της καριέρας μου.
Πριν από 20 χρόνια, μου φαίνεται σαν πολύς, πολύς καιρός. Ήταν μια απίστευτη επιτυχία για εμάς. Κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσαμε να πάμε στο Βελιγράδι και να κερδίσουμε το παν. Αλλά είχαμε αυτοπεποίθηση. Μια χρυσή ομάδα, μια γενιά ελληνικού μπάσκετ με σπουδαίους παίκτες.
Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα που ξεχωρίζει 20 χρόνια αργότερα είναι ότι ήταν μια ομάδα που έκανε τη θυσία για να βρίσκεται πάντα στο υψηλότερο επίπεδο σε κάθε παιχνίδι».
Κώστας Σλούκας: «Θυμάμαι ότι έβγαινα στους δρόμους, ούρλιαζα και γιόρταζα με άλλους ανθρώπους. Ήταν κάτι ξεχωριστό και φυσικά, όλοι έχουμε αυτές τις αναμνήσεις στο μυαλό μας.
Η μεγαλύτερη ανάμνησή μου ήταν εναντίον της Γαλλίας, ο αγώνας, το σουτ του Διαμαντίδη και γενικά η ανατροπή που κάναμε τα τελευταία δύο λεπτά.
Είναι πολύ σημαντικό ότι στην Εθνική έχουμε τον Σπανούλη και τον Ζήση, γιατί διατηρούν αυτή τη νοοτροπία που είχαν και προσπαθούν να μας μεταφέρουν αυτή τη νοοτροπία, για να την βγάλουμε στο παρκέ. Έχουν πολλή εμπειρία και τους σέβομαι πολύ».
Κώστας Παπανικολάου: «Ήταν η στιγμή που με καθόρισε, με έκανε να πιστέψω, με έκανε να θέλω να ασχοληθώ με αυτό το άθλημα, με έκανε να το ερωτευτώ.
Στο ματς με τη Γαλλία μπήκα στο σπίτι και άνοιξα την τηλεόραση ακριβώς τη στιγμή που ξεκίνησε η τελική φάση για την Ελλάδα. Ο Νίκος (Ζήσης) οδήγησε την μπάλα και την πάσαρε πίσω στον Διαμαντίδη. Αυτή είναι λοιπόν η μόνη εικόνα που έχω από τον ημιτελικό και ήταν η καλύτερη εικόνα που θα μπορούσα να έχω.
Θυμάμαι ότι ήμουν εκστασιασμένος. Έμπαινα στο σπίτι και ήταν μια πραγματικά ξεχωριστή στιγμή για μένα. Την κρατάω στην καρδιά μου και αυτό με έκανε να ερωτευτώ το άθλημα.
Οι νέοι παίκτες μας, έχουν την ευκαιρία να βρίσκονται κοντά σε παίκτες που έχουν πετύχει στο παρελθόν και μπορούν να μεταδώσουν τη νοοτροπία και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προσεγγίζουν τα πάντα. Είναι πολύ σημαντικό, ειδικά για τους νέους».
Ντίνος Μήτογλου: «Η εμπειρία του Σπανούλη και του Ζήση και ο χαρακτήρας τους, σημαίνουν πολλά. Ειδικά ο προπονητής Σπανούλης, έχει χαρακτήρα νικητή. Οπότε ίσως είναι οι μόνοι που ξέρουν πώς να μας οδηγήσουν σε κάτι μοναδικό, να κάνουμε κάτι ξεχωριστό με την Εθνική ομάδα, όπως έκαναν αυτοί».
Βασίλης Τολιόπουλος: «Όλοι θυμούνται τον ημιτελικό με τη Γαλλία, την εκπληκτική ανατροπή που κάναμε. Αυτό είναι το πνεύμα που διέπει την ελληνική ομάδα. Να μην τα παρατάει ποτέ και να προσπαθεί πάντα για το καλύτερο δυνατό».
Παναγιώτης Καλαϊτζάκης: «Πιθανότατα έχω παρακολουθήσει αυτό το παιχνίδι (σ.σ. τον ημιτελικό με τη Γαλλία) πάνω από 50 φορές ήδη.
Αν δεν υπήρχαν παίκτες όπως ο Ζήσης, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς, δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ εξαιτίας τους, εξαιτίας αυτής της Εθνικής ομάδας. Κι αυτοί άρχισαν επίσης να παίζουν μπάσκετ εξαιτίας του Γκάλη και του Γιαννάκη.
Ελπίζουμε ότι μπορούμε να αφήσουμε κάτι και για την επόμενη γενιά. Κάποια παιδιά που μεγαλώνουν τώρα και είναι 5, 6, 7 ετών, μας παρακολουθούν στην τηλεόραση και αρχίζουν να παίζουν μπάσκετ χάρις σε εμάς. Ελπίζουμε ότι μπορούμε να αφήσουμε το στίγμα μας για την επόμενη γενιά. Αυτό θα ήταν καταπληκτικό».
Πηγή: sport-fm.gr
