Ελισάβετ Γεωργίου
** Η συνέντευξη αποτελεί μέρος της ενότητας συνεντεύξεων - 6 μαρτυρίες Πυροσβεστών που συγκλονίζουν. Σε αυτήν την ενότητα ανοίγουμε ένα παράθυρο στις ζωές των ανθρώπων που στέκονται στην πρώτη γραμμή. Οι πυροσβέστες μοιράζονται μαζί μας στιγμές που τους σημάδεψαν για πάντα - από δύσκολες διασώσεις και τραγωδίες με θύματα παιδιά, μέχρι τη στιγμή της μεγάλης έκρηξης στο Μαρί. Μέσα από τις ιστορίες τους, θα γνωρίσουμε τον κόσμο τους, θα νιώσουμε τις συγκινήσεις τους και ίσως βρούμε κάτι που θα μας αγγίξει βαθιά. Για έξι μέρες θα μοιραζόμαστε μια νέα ιστορία - μαρτυρία.
«Όταν είδα την κοπέλα πεσμένη στο δρόμο, έμοιαζε τόσο πολύ με την κόρη μου…»
Στο πλαίσιο της ενότητας μας με μαρτυρίες ανθρώπων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην Πυροσβεστική Υπηρεσία, συναντούμε τον Υποπυραγό κ. Ξένιο Μιχαήλ Αξιωματικό Υπηρεσία Εναλλαγής στη Λεμεσό. Με δεκαετίες αφοσίωσης στο λειτούργημα του πυροσβέστη, μας ανοίγει την καρδιά του και μοιράζεται στιγμές που σημάδεψαν την πορεία του: από τις πρώτες του μέρες στη σχολή μέχρι τις πιο δύσκολες επιχειρήσεις και τα περιστατικά που άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ψυχή του. Μια εξομολόγηση γεμάτη συγκίνηση, δύναμη και ανθρωπιά.
Από τα νεανικά του χρόνια μέχρι σήμερα, κουβαλά ιστορίες που άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ψυχή του.
«Πέρασα δίπλα της και μόλις που κράτησα τα δάκρυά μου, έμοιαζε να κοιμάται, ένα κορίτσι που κοιμόταν και έβλεπε τον ουρανό. Σε πνίγει η αδικία.»
«Δεν το μετάνιωσα λεπτό και αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα το επέλεγα και πάλι. Τώρα που οδεύω προς το τέλος συγκινούμαι – το εκλαμβάνω ως λειτούργημα».
Θεωρεί τον εαυτό του επαγγελματία και σε αυτό σύμφωνα με τον ίδιο συνέβαλε το γεγονός ότι υπηρέτησε στην πόλη της Λεμεσού «Η Λεμεσός είναι ένα πανεπιστήμιο, για ένα πυροσβέστη που ήθελε τότε να ζυμωθεί στο επάγγελμα. Είχε πολλά επεισόδια».
«Καμία μέρα δεν είναι ίδια»
Η πρώτη του επαφή με τη σχολή πυροσβεστών ήταν καθοριστική. «Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη μέρα της σχολής· ο εκπαιδευτής μας είπε ότι μας εγγυάται πως μέχρι να αφυπηρετήσουμε δεν θα βρούμε το ίδιο επεισόδιο. Καμία μέρα δεν θα είναι ίδια. Και όντως έτσι είναι.»
Αυτό το μάθημα το μετέφερε και ο ίδιος αργότερα στους νέους πυροσβέστες:
«Ακόμα και να μην έχει επεισόδιο, θα είναι διαφορετική η εκπαίδευση. Με το που περνάς την πόρτα δεν μπορείς να συγκρίνεις τις μέρες.»
Ο ίδιος επιμένει στη σημασία της γνώσης και της ετοιμότητας. «Ένας ευσυνείδητος πυροσβέστης πρέπει ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο του να ασχολείται με την εκπαίδευση και την επιμόρφωση… Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια.»
«Το κορίτσι που έφυγε κοιτώντας τον ουρανό»
Ανάμεσα στα εκατοντάδες περιστατικά, ένα τροχαίο έμεινε ανεξίτηλο στο μυαλό και την ψυχή του. «Ήταν το μόνο επεισόδιο που δεν έβγαινε από την σκέψη μου για έξι μήνες. Όταν είδα την κοπέλα πεσμένη στο δρόμο, έμοιαζε τόσο πολύ με την κόρη μου… Πέρασα δίπλα της και μόλις που κράτησα τα δάκρυά μου, έμοιαζε να κοιμάται, ένα κορίτσι που κοιμόταν και έβλεπε τον ουρανό. Σε πνίγει η αδικία.»
Η εικόνα τον κατέβαλε: «Παρέλυσα. Για λίγη ώρα δεν ήξερα αν μπορώ να βοηθήσω, ένιωθα τεράστια πίεση. Έκανα πέντε λεπτά να μου περάσει το σοκ για να συνεχίσω. Σκεφτόμουν ότι κάποιος γονιός περίμενε το παιδί του στο σπίτι. Έτσι όπως περιμένουμε όλοι μας τα δικά μας παιδιά.»
Ο κ. Μιχαήλ μας εξομολογείτε πόσο βαθιά τον επηρέασε αυτό το δυστύχημα, αλλά και το γεγονός ότι για τους επόμενους έξι μήνες δεν μπορούσε να το βγάλει από το μυαλό του. Κάτι που παρατήρησε και η σύζυγος του. «Η γυναίκα μου κατάλαβε ότι κάτι μου συνέβαινε, με ρωτούσε και κάποια στιγμή ξέσπασα σε κλάματα, χρειαζόταν για να φύγει η ένταση από πάνω μου. Ένα εξάμηνο δεν μου ερχόταν ύπνος.» Χρόνια αργότερα μίλησε με ψυχολόγο γι αυτό.
Άλλες στιγμές που άγγιξαν την ψυχή
Υπήρχαν και άλλα περιστατικά που τον συγκλόνισαν: «Ένα παιδάκι είχε ένα ατύχημα με το ποδήλατο έκλαιγε και φώναζε τη γιαγιά του, «Γιαγιά μου βοήθεια!» Ήταν σπαρακτικό, θέλαμε να κλαίμε μαζί του.»
Αλλά ως αξιωματικός, έπρεπε να είναι στήριγμα:
«Ειδικά όταν είσαι προϊστάμενος έχεις νεαρούς πυροσβέστες που στηρίζονται πάνω σου. Πρέπει να σφίξεις δόντια και καρδιά.»
Ορεινή Λεμεσός «Αυτό δεν ήταν πυρκαγιά, ήταν φυσική καταστροφή»
Ιδιαίτερα μιλά για την καταστροφική πυρκαγιά στα ορεινά χωριά της Λεμεσού:
«Δεν ήταν πυρκαγιά, ήταν φυσική καταστροφή. Οι άνεμοι δεν κρατούσαν κατεύθυνση· άλλαζαν συνέχεια και σε μικρό χρονικό διάστημα έκαιγαν τρία σημεία του ορίζοντα.»
Θυμάται τις ώρες στη Λόφου:
«Κάηκαν τρία σπίτια στον πυρήνα του χωριού. Το παλέψαμε για ώρες. Όταν τελείωσε η κούραση ήταν τέτοια που γονάτισα πάνω στο τιμόνι, κοιμήθηκα για πρώτη φορά μετά από μέρες. Ήρθε ένα ανδρόγυνο και μου χτυπούσε τις πόρτες γιατί αγχώθηκαν ότι έπαθα κάτι.»
Κι όμως, αυτό που τον κράτησε ήταν η αγάπη του κόσμου:
«Με έπαιρναν τηλέφωνο, μου έστελναν μηνύματα να πουν ευχαριστώ. Αυτό με ικανοποίησε, με συγκίνησε. Κατάλαβα ότι υπάρχει κόσμος που εκτιμά.» Όλες αυτές οι ιστορίες διαμορφώνουν την ταυτότητα του πυροσβέστη μας λέει. «Aν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα έκανα την ίδια επιλογή ξανά.»
