Το βράδυ του Σαββάτου μύριζε χώμα και βροχή και οι σταγόνες που πέφταν πλημμύριζαν τα μάτια μας. Το βράδυ του Σαββάτου σε μια σιωπηλή διαμαρτυρία το φεγγάρι γέμισε και φώτισε από ψηλά, θαρρείς και κάποιος ήθελε να δώσει λίγο φως στα γεγονότα. Εμείς ανάψαμε κεριά, κρεμάσαμε κορδέλες και αφήσαμε παρατημένη μια σχολική τσάντα έξω από το Γραφείο Ευημερίας. Άδεια, έτσι, να θυμίζει σε όλους μας την μικρή και αθώα ψυχή ενός 14χρονου, που φέτος δεν μπόρεσε να επιστρέψει πίσω στα θρανία. Κάποιοι του το στέρησαν...
Πρέπει το «μαχαίρι να φτάσει στο κόκαλο». Aυτό ακούμε να λένε συνεχώς για όσους αδιαφόρησαν, όσους γνώριζαν και δεν ανέλαβαν ευθύνες, για όσους δεν ήταν ικανοί, να στηρίξουν ένα παιδί που ζητούσε απεγνωσμένα την βοήθειά μας.
Ξύπνησε τους Κύπριους το γεγονός! Τους δημιούργησε οργή, τους έκανε να φωνάξουν, να διαμαρτυρηθούν για τα κενά και τα ελλείμματα των διαδικασιών που οδήγησαν στον τραγικό θάνατο του Στυλιανού.
Σε ένα κλίμα βαθιάς συγκίνησης, 300 περίπου άτομα μαζευτήκαμε έξω από τα γραφεία των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας στη Λευκωσία. Σε μια αυθόρμητη εκδήλωση, ντυμένοι στα μαύρα, κρατώντας κεριά στα χέρια μας, στην μνήμη του Στυλιανού, κρεμάσαμε κορδέλες. Αφήσαμε επάνω τις σκέψεις μας, τα «γιατί» μας, τα «συγγνώμη» μας, και την οργή μας. Συμμαθητές, φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, ήμασταν εκεί σιωπηλά.
«Πρέπει κάποιος να πληρώσει», μας είπε μια εκ των διοργανωτών της διαμαρτυρίας. «Θέλουμε να περάσει αυτό το μήνυμα, να φτάσει στα αυτιά των αρμοδίων και όχι απλά να μαζευόμαστε για μια εκδήλωση». Τόνισε ότι αυτές οι εκδηλώσεις δείχνουν το τέλος της ανέχειάς μας, όμως, ακόμα σαν κοινωνία δεν έχουμε μάθει να βγαίνουμε στους δρόμους. Δείχνουμε την οργή και την αγανάκτησή μας πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή και εν βρασμώ ψυχής πληκτρολογούμε τα χίλια μύρια, κατηγορώντας τους πάντες. Πολλοί ήταν αυτοί που δήλωσαν ότι θα παρευρεθούν στην διαμαρτυρία, λίγοι ήταν εκείνοι που πράγματι άφησαν το Σαββατόβραδο για να είναι εκεί. «Είμαστε λίγο… κοιμισμένοι σαν κοινωνία. Πρέπει να γίνει κάτι για να ταράξει τα νερά... Μπορεί αυτή η διαμαρτυρία να μην έχει άμεσα αποτελέσματα, αλλά σε βάθος χρόνου θα έχει», σημείωσε ακόμα μια εκ των διοργανωτών. «Ο κόσμος έχει την στάση του, δεν μπορώ να κάνω κάτι εγώ… όχι ο καθένας μας έχει την δύναμη να απαιτήσει αυτό που θέλει».
«Εσωτερικά ήταν διαλυμένος»
Συμμαθητές και φίλοι του, συγκλονισμένοι από τον χαμό του φίλου τους, μας είπαν πόσο δεν περίμεναν να κάνει κάτι τέτοιο και πόσο σοκαρισμένοι ένιωσαν όταν έμαθαν τα τραγικά νέα. «Αγχώθηκα, δεν ήξερα τι έγινε εκείνη την ώρα, ούτε τι έπρεπε εγώ να κάνω». Μας μίλησαν ακόμα για τον Στυλιανό και το σχολείο για το πόσο χαρούμενος ήταν εκεί και πως δεν δίσταζε ποτέ να βοηθήσει τους άλλους. «Δεν φαινόταν ότι είχε προβλήματα, εσωτερικά όμως ήταν διαλυμένος». Όπως μάθαμε, ο Στυλιανός δεν μιλούσε για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στο σπίτι του, το μόνο που γνώριζαν οι συμμαθητές του ήταν ότι η οικογένειά του δεν είχε αρκετά χρήματα. «Θα θυμάμαι πάντα την καλοσύνη που είχε μέσα του και ελπίζω ότι το Γραφείο Ευημερίας θα αρχίσει να κάνει πράγματα για τα παιδιά και όχι απλά να γνωρίζουν και να μην κάνουν τίποτα.».
Βλέποντας τους φίλους του εκεί παιδιά ακόμα μας γεννήθηκε το εύλογο ερώτημα πως μπορεί ένα παιδί να ξεπεράσει τον άδικο χαμό ενός αγαπημένου του προσώπου που έφυγε κάτω από αυτές τις συνθήκες; Όπως μας είπαν και οι συμμαθητές τους Στυλιανού, αλλά και οι γονείς τους, κανένας ψυχολόγος δεν επισκέφτηκε το σχολείο για να στηρίξει τα παιδιά. «Υστερούμε στο να βοηθάμε μια τέτοιου είδους κατάσταση σε βάθος… ακόμα και τα βασικά στα θέματα ψυχολογίας δεν υπάρχουν στην Κύπρο».
Το σχολείο του, το καταφύγιό του
Όπως μας ενημέρωσαν μέλη του συνδέσμου γονέων του σχολείου που φοιτούσε ο Στυλιανός, γνώριζαν την κατάσταση, αφού πληροφορήθηκαν από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο. Η Διευθυντική ομάδα έκανε προσπάθειες να τον βοηθήσει και μέσω του Υπουργείου, αλλά και μέσω του γραφείου ευημερίας. Το σχολείο και ο σύνδεσμος, όπως μάθαμε, στήριζαν με κάθε τρόπο τον Στυλιανό και οικονομικά και επιβραβεύοντας τον για την προσπάθειά του, απονέμοντας του το βραβείο ήθους και προσπάθειας. «Προσπαθούσε καθημερινά για το σχολείο του, ήταν η διέξοδός του». Δεν σταμάτησαν να μας τονίζουν πως «ο Στυλιανός ήταν πολύ περήφανο παιδί και αγαπούσε το σχολείο, ήταν πάντα χαμογελαστός όσο βρισκόταν εκεί. Το σχολείο ήταν το καταφύγιό του, μακριά από τις καταστάσεις που ζούσε στο σπίτι του».
Τα γιατί που δεν θα μάθουμε ποτέ
Και έτσι, σιγά-σιγά, η σιωπηλή διαμαρτυρία άρχισε να φορτίζεται συναισθηματικά. Ο κάθε ένας κρεμούσε την κορδέλα του και το πρόσωπο του άλλαζε, θλιβόταν και θύμωνε. Οι συζητήσεις μεταξύ του κόσμου έγιναν πιο έντονες και ένα παράπονο βγήκε από τα χείλη τους. «Γιατί; Αφού γνώριζαν γιατί; Τι κάνει η πολιτεία; Τι κάνουν οι οργανισμοί; Είναι άδικο... είναι κρίμα.. ας είναι το τελευταίο… έσωσε τα αδέλφια του.» Άλλοι θύμωναν με την αδιαφορία του κόσμου: «Μόνο μέσα στα Facebook ξέρουν να φωνάζουν; Γιατί δεν ήρθαν εδώ απόψε; Πρέπει να αλλάξει η διαμαρτυρία και από σιωπηλή να γίνει λαοθάλασσα στους δρόμους, μπας και ξυπνήσουμε».
Τόσα αναπάντητα ερωτήματα σε μια σιωπηλή διαμαρτυρία, που δεν θα απαντηθούν ποτέ. «Θα ξεχαστούν σε λίγο καιρό». Είναι χρέος μας να θυμόμαστε, αφού όπως είπε κάποτε και ο Σανταγιάνα (Ισπανός Φιλόσοφος): «Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει», και αν εμείς το αφήσουμε να περάσει έτσι, πολύ φοβάμαι ότι θα βρεθούμε ξανά μπροστά σε χειρότερα.
