Ξέρεις πώς είναι να χάνεται ο κόσμος σου; Ξέρεις πώς είναι να αντιλαμβάνεσαι ότι όλα σου τα όνειρα, η ζωή σου, ήταν όλα ένα ψέμα; Ένα παραμύθι που σε έβαλαν να πρωταγωνιστήσεις χωρίς να σε ρωτήσουν;
Αυτό ρώτησε η Μελίνα, η κοπέλα που σήμερα μοιράζεται την ιστορία της μαζί μας, απάντηση όμως δεν πήρε αφού επί της ουσίας το ερώτημά της ήταν ρητορικό. Πληγώθηκε τόσο πολύ που η δική μας απάντηση σε καμία περίπτωση δεν θα την έκανε διόλου να αισθανθεί καλύτερα.
Κύπρος: «Ο εραστής μου είναι ο άντρας της καλύτερής μου φίλης»
Η Μελίνα είναι 29 ετών και ζει στη Λεμεσό. Η αλήθεια είναι πως την ιστορία της την είχα ξανακούσει από μια κοινή μας φίλη.
Παρατραβηγμένο, σκέφτηκα τότε, αποκλείεται να συμβαίνουν τέτοια πράγματα, κάτι δεν θα κατάλαβα σωστά! Και όμως, όχι μόνο ήταν αληθινά αλλά ήταν και πολύ λίγα μπροστά στην ωμή πραγματικότητα που θα περιέγραφε η ίδια.
«Ερωτεύτηκα τον Νίκο παράφορα από την πρώτη ματιά, αυτό που λένε κεραυνοβόλα. Τον είχα δει σε ένα επαγγελματικό δείπνο το 2014. Γοητευτικός, έξυπνος, με χιούμορ και διάθεση για αυτοσαρκασμό. Με μαγνήτισε, το θυμάμαι σαν χθες, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του».
Η Μελίνα ήταν τότε στα 24 και ο Νίκος στα 36, έγιναν ζευγάρι, όπως λέει η ίδια πολύ γρήγορα, σχεδόν αμέσως.
«Όσοι μας έβλεπαν το πρώτο πράγμα που έλεγαν είναι πόσο ταιριάζουμε. Δεν τσακωνόμασταν, δεν διαφωνούσαμε, όλα ήταν υπέροχα. Ένα όμορφο παραμύθι. Ένιωθα τυχερή που ήρθε στη ζωή μου, ευγνώμων που τον είχα στο πλάι μου».
Πέντε υπέροχα χρόνια, όπως τα χαρακτηρίζει, πέρασαν σαν νερό με το κερασάκι στην τούρτα την πρόταση γάμου, μια πρόταση που θα ήταν η αρχή του τέλους.
«Μαγικά! Η πρόταση γάμου ήταν όπως θα ονειρευόταν η κάθε γυναίκα. Μια βραδιά μπροστά στη θάλασσα, κάτω από τ’ αστέρια. Δάκρυσα και ήταν από χαρά. Την επόμενη κιόλας μέρα, δεν έχασα βλέπετε καιρό, άρχισα τις προετοιμασίες. Εκκλησία, νυφικό, προσκλητήρια. Μέσα σε δύο μήνες τα είχα όλα έτοιμα».
Όσο διηγείται την ιστορία της δεν σταματά να κλαίει, προσπάθησε αρκετές φορές να το ελέγξει μα τίποτα…
«Ένα βράδυ, που θα θυμάμαι για πάντα σαν εφιάλτη, μου είπε πως θα πήγαινε σε ένα επαγγελματικό δείπνο. Δεν μου είπε πού, άλλωστε ποτέ δεν ρωτούσα, του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Για να μην μείνω μόνη στο σπίτι βγήκα για ένα ποτό με την κολλητή μου. Ανάμεσα σε σαχλαμάρες, κους-κους και προετοιμασίες γάμου διακόπτει την συζήτησή μας μια κοινή γνωστή. ‘’Πώς και κάθεστε σε διαφορετικά τραπέζια με τον Νίκο; Η αδελφή του είναι η κοπέλα μαζί του; Εάν δεν ήξερα πως παντρεύεστε, θα έλεγα ότι χωρίσατε και βρήκε άλλη’’ με ρώτησε ξαφνιάζοντάς με. Η κολλητή μου διέκοψε την συζήτηση για να με βγάλει από την δύσκολη θέση, δίνοντας μια γελοία δικαιολογία, ούτε που θυμάμαι τι είπε».
Κάπου εδώ σταματήσαμε για λίγο, της ήταν αδύνατο να συνεχίσει…
«Είναι εδώ; Με ποιαν; Πώς; Άρχισα να τρέμω, να ρωτώ την κολλητή μου επίμονα τι συμβαίνει. Πρέπει να είχα πάθει κρίση πανικού. Σηκώθηκα σαν υπνωτισμένη από την καρέκλα και τον έψαχνα με μανία».
Το βλέμμα της Μελίνας σκοτείνιασε, αγρίεψε, μου θύμισε θηρίο κλεισμένο σε κλουβί.
«Τον είδα. Κρατούσε αγκαλιά μια άλλη γυναίκα. Πλησίασα. ‘’Μελίνα’’, της είπα, δίνοντάς της το χέρι μου. Πριν προλάβω να πω κάτι άλλο, γύρισε πίσω και μου είπε ‘’Κυριακή, η γυναίκα του Νίκου. Εσύ; Συνάδελφος;’’ Ποια γυναίκα του Νίκου; Έπεσε όλο το μαγαζί επάνω μου. Τυφλώθηκα. Έφυγα χωρίς να πω τίποτα άλλο, δεν γύρισα πίσω, έψαχνα μόνο την έξοδο. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Τίποτα. Κενό. Το απόλυτο κενό».
Προσπαθεί να εξηγήσει πώς πιάστηκε κορόιδο. Προσπαθεί να βρει μια λογική εξήγηση να πείσει, όχι εμάς, αλλά τον εαυτό της, πώς την ξεγέλασε, πώς την πρόδωσε ο άνθρωπος που αγάπησε.
«Έχω σκεφτεί πολλές φορές το γιατί σε εμένα. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω και να δεχθώ όλη αυτήν την κοροϊδία. Ωραία, ήταν παντρεμένος και του άρεσα, τα υπόλοιπα γιατί; Πέντε χρόνια ένα ψέμα. Η πρόταση γάμου; Πώς να εξηγήσω αυτό; Τι σκεφτόταν; Τι θα έκανε; Τι θα μου έλεγε την μέρα του γάμου, ‘’ξέρεις, αγάπη μου, είμαι παντρεμένος και ξέχασα να σ’ το πω!’’».
Καρφώνοντάς με στα μάτια μου είπε, «δεν τον είδα από εκείνο το βράδυ και ούτε θέλω να βρεθεί ποτέ μπροστά μου. Δεν με νοιάζει τι κάνει. Δεν με ενδιαφέρει γιατί έκανε αυτά που έκανε. Δεν τον μισώ, τον λυπάμαι, ένας ανθρωπάκος είναι!»
«Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» λέει ο σοφός λαός, τίποτα άλλο δεν μπορεί να ειπωθεί για αυτήν την ιστορία!
