Άτε τωρά ο πελλός πάει να μας συγκρίνει τον τεράστιο Μάικλ Τζόρνταν με τον προπονητή της Ανόρθωσης. Σας το έχω ήδη έτοιμο το πρώτο σχόλιο στα ΜΚΔ μόλις αρχίσετε να διαβάζετε το κείμενο. Προσπερνώ τα σχόλια και πάμε στο παρασύνθημα.
Το «Last Dance» είναι το ντοκιμαντέρ που τράβηξε τα βλέμματα μέσα στην καραντίνα, αφού για όλους εμάς που περάσαμε την εφηβεία στα 90’s οι δικοί του Σικάγο Μπουλς ήταν η ομάδα σημείο αναφοράς του πλανήτη σε κάθε σπορ. Το ΝΒΑ εκατομμύρια κόσμος το γνώρισε μέσα από την παρέα του Τζόρνταν και αποθεώθηκε μέσα από την καταγραφή των όσων έγιναν τότε στις οθόνες μας φέτος.
Όμως ο Τζόρνταν όπως παρουσιάζεται στο ντοκιμαντέρ, που το θεωρούν και «αγιοποίησή» αρκετοί, μόνο το καλό παιδί που θα του έδινες την κόρη σου δεν είναι. Η καλύτερη εκδοχή του είναι ενός δερβέναγα των αποδυτηρίων που έβαζε πίεση σε όλους, έβριζε, τσακωνόταν, θα σου την έλεγε για κάθε βλακεία που κατά τη γνώμη του έκανες. Τα έβαζε με τους εντός Μπουλς, όσο τα έβαζε με τους αντίπαλους στους αγώνες. Λίγο να του έκανες κάτι για να τον πικάρεις, το έπαιρνε προσωπικά και σου απαντούσε με όλους τους τρόπους εντός κι εκτός παρκέ. Πόσες φορές ακούσαμε συμπαίκτες του να λένε πως κάθε φορά που κάτι τον νευρίαζε απλά ήξεραν τι ακολουθούσε: έντονη αντίδραση. Φτιαχνόταν στα μεγάλα ματς, ήθελε να γράφει την ιστορία τους. Ήθελε όμως και όποιον θα γινόταν πρωταθλητής μαζί του, να το δείχνει μες το παρκέ όσο κι αυτός. Δεν το έκανες; Υπέφερες.
Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; Η νοοτροπία του «εγώ θα μπω μέσα να τους πάρω» και το μαχαίρι στα δόντια ενός σκυλιού του πολέμου έφερε τον Τιμούρ από την ανέχεια της Τυφλίδας στην Κύπρο και μέχρι την πρέμιερ λιγκ και τους τελικούς κυπέλλου. Αργότερα που έγινε παίκτης-προπονητής ίδια νοοτροπία. Όποιος ήταν μαζί του, έπρεπε να συμπεριφέρεται ανάλογα και το δικό του πάθος να είναι το πρόσωπο της ομάδας του. Ο τύπος που θα τσακωθεί, θα σου πει ότι σκέφτεται και να σου εξηγά κάθε φορά γιατί όσοι δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο καλύτερα είναι να μην αποφασίζουν για το σπορ. Πόσες φορές ακούσαμε για το γεγονός πως είναι απότομος, δεν έχει την κατάλληλη συμπεριφορά. Ειδικά στην παρουσία του στην Ελλάδα ειπώθηκαν πολλά αλλά όχι μόνο εκεί. Λένε πολλά για τον Τιμούρ κι εδώ: μην τα ρίχνουμε όλα στους άλλους.
Προφανώς, αν έπαιζε εδώ μπάσκετ ο Τζόρνταν θα τον κακοχαρακτηρίζαμε για το πόσο απότομος είναι. Όμως έξι φορές πρωταθλητής του ΝΒΑ αν είσαι το «καλύτερο παιδί» του Πλούταρχου ΔΕΝ γίνεσαι. Αν σε εκτιμούν όλοι, σημαίνει κάποια στιγμή δεν είπες κάτι όπως το ένιωθες για να μην τους χαλάσεις την εικόνα. Αν δεν νιώθουν οι παίκτες πως έχουν κάποιο να τους πιέζει, δε θα μάθουν να μισούν την ήττα. Βασικό χαρακτηριστικό αυτού που στο τέλος τα καταφέρνει. Ο Τιμούρ Τζόρνταν δεν έγινε και δε θα γίνει ποτέ ασφαλώς. Αλλά είναι εκείνης της πάστας άνθρωπος που πετυχαίνει περισσότερα με λιγότερα γιατί δεν τα παρατά ποτέ και στα πιο μεγάλα θέλω δεν κάνει πίσω: ζει για να τα περιμένει. Όπως τότε στον Πειραιά που στην ερώτηση αν τον ενοχλούσαν τα όσα έγιναν κατά την άφιξη της αποστολής απάντησε: «ναι με ενοχλεί που δεν μπορώ να μπω να παίξω». Ήταν μια καλή αφορμή το «Last Dance» για να αντιληφθεί κανείς πόσο γεμάτος αγκάθια και ανηφορικός είναι ο δρόμος για την κορυφή.
Ο Τιμούρ είχε πει πως του έδωσαν δυο χρόνια συμβόλαιο για να φέρει τίτλους. Πίστευε πολύ πως θα το κατάφερνε από την πρώτη χρονιά. Τώρα «σκύλιασε» για να το κάνει του χρόνου. Όποιος θα είναι υπό τις οδηγίες του στο «Α. Καρράς» θα πρέπει να νιώθει το ίδιο.
