Πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος. Έτσι είναι η ψυχή του Κύπριου οπαδού… Μια άβυσσος. Ανυπόμονος, χωρίς καθόλου διάθεση για πίστωση χρόνου, απότομος, οξύθυμος και πάει λέγοντας…
Αποθεώνει τα πάντα στις επιτυχίες, βλέπει αφ’ υψηλού τους οπαδούς των άλλων ομάδων με φουσκωμένα από υπερηφάνεια στήθη λες και τα επιτεύγματα αφορούν σε προσωπικό επίπεδο, ενώ στις αποτυχίες… γκρεμίζει τα πάντα. Όταν είναι υποστηρικτής μίας μεγάλης ομάδας η οποία δηλώνει εξ αρχής ότι πάει για μεγάλα πράγματα, όλα τα θέλει και τα… θέλει τώρα.
Βιώνουμε άθλιες καταστάσεις στην κυπριακή κοινωνία η οποία ολοένα και περισσότερο βυθίζεται στον βούρκο και αυτό τρέφει με τη σειρά του τα οπαδικά νεύρα.
Έχουμε και λέμε: Η πανδημία, η διχόνοια ανάμεσα στους εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους η οποία μετατρέπεται σιγά - σιγά σε ηλεκτρονικό εμφύλιο, τα μέτρα του Υπουργείου Υγείας τα οποία χώρισαν τον κυπριακό λαό στα δύο, οι μαύρες επέτειοι του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής. Είστε ικανοποιημένοι με αυτά ή θέλετε κι άλλα; Όχι ε; Φτάνει…
Ε, δεν θέλει και πολλά το κυπριακό ήπαρ (συκώτι ή βλαντζίν εις την κυπριακήν), αντί αίμα να αρχίσει να παράγει… acid.
Πάμε και λίγο στα ποδοσφαιρικά και στην αφορμή για τα πιο πάνω. Διαπιστώθηκε μετά από την ήττα του Απόλλωνα με 1-3 από τη Ζίλινα, ότι πάνω στα νεύρα και στην απογοήτευση, ξεχνιούνται ορισμένοι σημαντικοί παράγοντες. Διότι άλλο είναι να γίνονται πραγματικά λάθη που προκαλούν ζημιά και άλλο να προκύπτουν αναποδιές και να μην μπορείς να βρεις λύσεις με αποτέλεσμα τα χρονικά περιθώρια να σε συνθλίβουν σαν τις Συμπληγάδες Πέτρες.
Τα ελαφρυντικά πολλά. Όσοι ενημερώνονται καθημερινώς για τα νέα του Απόλλωνα, τα γνωρίζουν. Δεν χρειάζονται επαναλήψεις. Πάλι καλά που συμπληρώθηκε ένα σύνολο παικτών για να παραταχθεί η ομάδα απέναντι στη Ζίλινα. Πάλι καλά που βρέθηκε έστω η Γεροσκήπου για να αλλάξει κάπως το σκηνικό της προετοιμασίας μετά από τα δύο ακυρωθέντα ταξίδια στην Αυστρία.
Δες το αλλιώς. Τι είναι πιο καλό; Να κάνεις προετοιμασία σε ένα προπονητικό και μετά να πηγαίνεις σπίτι συνεχίζοντας έτσι τη ρουτίνα της σεζόν ή να διαμένεις μαζί όλα τα μέλη μίας ομάδας σε ένα μέρος αλλιώτικο, σε διαφορετικές συνθήκες από όλες τις απόψεις για ένα χρονικό διάστημα και να γίνεται έτσι καλύτερο κτίσιμο και στο θέμα ανθρωπίνων σχέσεων και κοινωνικοποίησης;
Ίσως ο Αλεξάντερ Τσόρνιγκερ με τις δηλώσεις του και ο Χάμπος Κυριάκου με την αντίδρασή του προς κάποιους οπαδούς μετά από το τέλος του αγώνα με τη Ζίλινα να έριξαν λίγο… λάδι στη φωτιά. Ακόμη κι αν αποκλειστεί ο Απόλλωνας, όμως, θα είναι λίγο νωρίς για αντιδράσεις σε τόσο μεγάλο βαθμό από τον κόσμο.
Κατ’ εμέ, όχι μόνο ο Απολλωνίστας, αλλά οι υποστηρικτές όλων των ομάδων, έχουν δικαίωμα να αντιδρούν έντονα και να έχουν απαιτήσεις, όταν δεν τυγχάνουν ανέλπιστες αναποδιές και όταν τα λάθη είναι τόσο εύκολο να εντοπιστούν όπως εντοπίζει τη λεία του ένα αιμοβόρο αιλουροειδές .
Διότι για λάθη σε ένα παιχνίδι τα οποία είναι αποτέλεσμα διαφόρων ατυχών συγκυριών για τις οποίες δεν φέρει ευθύνη κανένας προπονητής και καμία διοίκηση, είναι λίγο υπερβολικό οι αντιδράσεις να είναι τόσο σκληρές.
Όταν ο Απόλλωνας συμπληρώσει το ρόστερ του και στην ενδεκάδα δεν θα βρίσκονται παίκτες οι οποίοι θεωρούνται λύσεις ανάγκης, όταν δεν θα υπάρχουν πια μαζεμένες σημαντικές απουσίες λόγω τραυματισμών και θα περάσει και ένα χρονικό διάστημα απαραίτητο για τα θέματα ομοιογένειας τότε, ναι, οι δικαιολογίες δεν θα έχουν χώρο.
Εάν αυτή η νέα προσπάθεια που άρχισε με την έλευση του νέου προπονητή πέσει στο… κενό, ο καθένας στο σύλλογο θα κληθεί να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να παραδεχθεί τα λάθη του. Την ίδια ώρα θα φωνάζουν για επιβεβαίωση όσοι έχασαν από τώρα την πίστη τους.
Εάν, όμως, προκύψουν επιτυχίες μελλοντικά και ο Τσόρνιγκερ παρουσιάσει στο γήπεδο όλα αυτά τα οποία προανήγγειλε, όλοι αυτοί που σήμερα είναι απαισιόδοξοι είτε θα παραδεχθούν ότι προέβησαν βιαστικά σε λανθασμένα συμπεράσματα, είτε θα σιωπήσουν και από αρνητές (επίκαιρος χαρακτηρισμός) θα γίνουν ενθουσιαστές.
