«Ας κάνουμε υπομονή το 2000 θα φανεί». Στίχος από ένα πασίγνωστο τραγούδι του 1993, του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και του αξέχαστου Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με τίτλο «Να δεις τι σου ‘χω για μετά» (στίχοι Μιχάλη Γκανά). Ένα τραγούδι «γροθιά στο στομάχι» και διαχρονικά επίκαιρο.
Δεν είναι αυτό το θέμα μας, μην ξεφεύγουμε κιόλας και πέσουμε… θύματα απαγωγής από τον ρομαντισμό μας. Το θέμα μας είναι η στροφή που έκανε η Ομόνοια για να απολαμβάνει σήμερα καρπούς από τη συνεισφορά νεαρών ποδοσφαιριστών που πριν από χρόνια ενσωματώθηκαν στις Ακαδημίες της και ξεχώρισαν αγωνιζόμενοι στις μικρές ομάδες του «τριφυλλιού». Με αποτέλεσμα να μιλάει για αυτούς σήμερα όλη η Κύπρος και κάποιοι να βλέπουν το όνομά τους γραμμένο σε ξένα δημοσιεύματα για διάφορους λόγους που αφορούν στην αξία τους, στην αγωνιστική τους παρουσία ή στο ενδεχόμενο να επιδείξουν ενδιαφέρον ευρωπαϊκοί σύλλογοι.
Πού έχει φτάσει σήμερα η αξία των Λοΐζου Λοΐζου, Μαρίνου Τζιωνή, Ανδρόνικου Κακουλλή, Νικόλα Παναγιώτου, πόσο έχουν προσφέρει και τι διαπιστευτήρια έχουν δώσει, οφείλεται στο πλάνο των ανθρώπων της Ομόνοιας. Και κυρίως του Χένινγκ Μπεργκ σε συνεργασία με τον Νεόφυτο Λάρκου και τους συνεργάτες του. Χωρίς να παραβλέπεται και το λιθαράκι που έβαλαν κι άλλοι προπονητές που δούλεψαν για λίγο με κάποιους από τους προαναφερθέντες και τους έδωσαν κάποιες ευκαιρίες στο πρόσφατο παρελθόν.
Το πλάνο δούλεψε και δουλεύει σωστά λοιπόν και κάπου εδώ έρχεται και η εξήγηση για την υπομονή με το 2000, αφού με την έλευση του 21ου αιώνα ήρθαν στη ζωή οι πιο πάνω ποδοσφαιριστές μαζί με αρκετούς άλλους.
Όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενό μας ρεπορτάζ, οι Νικόλας Παναγιώτου (12.5.2000), Μαρίνος Τζιωνή (16.7.2001), Ανδρόνικος Κακουλλή (3.5.2001), Λοΐζος Λοΐζου (18.7.2003), Ανδρέας Ασημένος (2.7.2004), Άγγελος Ζευκής (15.4.2003), Χαράλαμπος Χαράλαμπους (4.4.2002), Κωνσταντίνος Βενιζέλο (5.7.2004), Ανδρέας Ευαγγέλου (20.9.2004) και Ανδρέας Σάββα (21.7.2004), γεννήθηκαν στα πρώτα χρόνια του 2000 και σήμερα γίνεται λόγος πως όλοι τους έχουν μέλλον λαμπρό.
Οι πλείστοι έχουν παίξει στην πρώτη ομάδα, κάποιοι είναι βασικότατοι και με ευρωπαϊκές εμπειρίες ενώ άλλοι είναι έτοιμοι για το σημαντικό βήμα στην καριέρα τους. Και όλα αυτά επειδή δόθηκε μεγάλη σημασία και έμφαση στην ανάπτυξη και στο ταλέντο τους και ακολούθως βρέθηκε ένας προπονητής που τους εμπιστεύεται.
Και όλοι όσοι πρόλαβαν να αγωνιστούν και να λάμψουν, υπόσχονται πολύ περισσότερα και εδώ είναι που έρχεται να ταιριάξει γάντι το «να δεις τι σου ‘χω για μετά». Άλλωστε ο ίδιος ο Λοΐζου είχε απαντήσει πρόσφατα στον Φάνο Κατελάρη στο Instagram πως ακόμη είναι στο «5» και τόνισε απευθυνόμενος στον πρώην συμπαίκτη του «που να δεις άμα φτάσω στο “10”».
Η γενιά του 2000 λοιπόν, συνέβαλε στη γιγάντωση της Ομόνοιας και θα συνεχίσει να συμβάλλει και παράλληλα μετά από πολλά χρόνια μπήκε τέρμα στην αδυναμία «παραγωγής» παικταράδων στο «Ηλίας Πούλλος». Διότι ο τελευταίος που θυμούνται οι Ομονοιάτες είναι ο Στάθης Αλωνεύτης...
Εν κατακλείδι: Για να είμαστε δίκαιοι, ποδοσφαιριστές με προοπτική μεγάλη αναδείχθηκαν πολλοί από τα… σπλάχνα της Ομόνοιας από τον καιρό του Στάθη Αλωνεύτη και εντεύθεν. Κάποιοι σήμερα αγωνίζονται σε άλλες κυπριακές ομάδες. Άλλοι έμειναν στάσιμοι, άλλοι χάθηκαν... Δεν αξιοποιήθηκαν, όπως γίνεται σήμερα και κυρίως δεν τους δόθηκε η πρέπουσα σημασία σχετικά με την ανάπτυξη και τη βελτίωση του ταλέντου τους. Κάποιοι στο «Ηλίας Πούλλος» τα τελευταία 15-20 χρόνια κράταγαν ομπρέλα όταν «έβρεχε» ταλέντα και προοπτικές. Επί Χένινγκ Μπεργκ και Νεόφυτου Λάρκου δεν συμβαίνει αυτό (ευτυχώς για την Ομόνοια). Και οι πράσινοι βγαίνουν κερδισμένοι αγωνιστικά, θα βγουν και οικονομικά άμα αρχίσουν να καταφθάνουν προτάσεις με ποσά των έξι μηδενικών.
