Ανδρέας Βιολάρης
Η είδηση του θανάτου του έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Ο Ντιόγκο Ζότα, ένας χαρισματικός ποδοσφαιριστής, πατέρας, γιος, σύζυγος, φίλος, συμπαίκτης, έφυγε τόσο ξαφνικά. Νέος, πετυχημένος, με δόξα και χρήμα. Ένας παιδί που είχε τον κόσμο στα πόδια του και όλο το μέλλον μπροστά του. Ωστόσο, η ζωή - ή μάλλον ο θάνατος- δεν κάνει εξαιρέσεις.
Η απρόσμενη απώλεια του Ντιόγκο, όπως και του αδελφού του Αντρέ Σίλβα, ήρθε να μας υπενθυμίσει με τραγικό τρόπο την σκληρή πραγματικότητα: τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε τα νιάτα, ούτε η υγεία, ούτε το «αύριο». Ο θάνατος του άσου της Λίβερπουλ πρέπει να γίνει ο καθρέφτης μέσα από τον οποίο οφείλουμε να κοιτάξουμε τη ζωή αλλιώς.
Η ζωή είναι μία. Και είναι σύντομη. Και αυτό το νιώθουμε πιο έντονα όταν μας ταρακουνήσει κάτι. Ένα κακό νέο, μια απώλεια, μια άδεια πολυθρόνα στο σαλόνι μας, μια αγαπημένη φωνή που δεν θα ακούσουμε ποτέ ξανά. Σε κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνουμε πόσο εύθραυστοι είμαστε και πόσο πολύτιμη είναι η κάθε μας μέρα σε αυτό το περαστικό ταξίδι που λέγεται ζωή.
Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Είναι σύντομη για να τη γεμίζουμε με περιττό άγχος, τοξικότητα, για να πληγώνουμε χωρίς σκέψη, να ειρωνευόμαστε, να κρατάμε κακίες που μας βαραίνουν και μας «μικραίνουν». Η ζωή είναι μικρή για να τη γεμίζουμε με λόγια που γκρεμίζουν αντί να χτίζουν, με ανούσιους τσακωμούς για το ποιος έχει δίκιο. Με εγωισμούς που υψώνουν τείχη και μας απομακρύνουν από αγαπημένα πρόσωπα.
Πολλοί ζουν λες και έχουν 2-3 ζωές και άπειρες ευκαιρίες να διορθώσουμε λάθη, για να πουν «σ’ αγαπώ» ή να ζητήσουν συγγνώμη. Τα κρατάνε μέσα τους και τα αφήνουν για «κάποια άλλη στιγμή». Και πολλές φορές, αυτή η άλλη στιγμή δεν έρχεται ποτέ.
Τραγικά περιστατικά όπως ο θάνατος οικείων προσώπων (θα έπρεπε να) μας αναγκάζουν να κάνουμε στροφή στις πραγματικές αξίες της ζωής και να μας κάνουν καλύτερούς ανθρώπους. Όχι τέλειους. Καλύτερους από αυτό που ήμασταν χθες. Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε και να συγχωράμε χωρίς δεύτερες σκέψεις ή ανταλλάγματα. Να βάλουμε το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Να σταματήσουμε να προσπαθούμε να «νικήσουμε» τον δίπλα μας και όλοι μαζί να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο. Μια καλύτερη κοινωνία.
Η κοινωνία μας δεν θα αλλάξει από πάνω. Δεν θα τη βελτιώσουν οι ηγέτες, ούτε οι νόμοι, αλλά εμείς. Εγώ κι εσύ. Με τον τρόπο που ζούμε. Με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε, με τον τρόπο που μιλάμε στους άλλους. Με τον τρόπο που επιλέγουμε να αντιδράσουμε όταν κάτι μας πληγώνει. Θα την αλλάξουμε προς το καλύτερο με ανθρωπιά, αγάπη, περισσότερη κατανόηση, λιγότερη ζήλια, καχυποψία και “hating”.
Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από πολίτες που νοιάζονται και στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον. Έχει ανάγκη από πράξεις που πηγάζουν από την καρδιά. Στην κοινωνία μας χωράει άπειρη αγάπη, καλοσύνη και κατανόηση. Γιατί στο τέλος της διαδρομής μας δεν θα μας θυμούνται για τα πικρόχολα σχόλια και τους τσακωμούς μας στο social media, για το ποιος έχει δίκαιο και ποιος όχι, αλλά για την ανθρωπιά μας.
Αν κάτι μας δίδαξε η απώλεια του Ντιόγκο Ζότα, του κάθε Ζότα ή ενός δικούς μας ανθρώπου, είναι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το αύριο δεν είναι εγγυημένο, Το σήμερα, όμως, είναι εδώ. Και μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο. Όπως μπορούμε να κάνουμε καλύτερο το σύνολο στο οποίο ζούμε, είτε αυτό ονομάζεται οικογένεια, γειτονιά, εργασιακό περιβάλλον. Μια καλύτερη κοινωνία. Ακούγεται ουτοπικό;
Ίσως. Δεν έχουμε όμως τίποτα να χάσουμε. Ας δοκιμάσουμε. Ας βάλει ο καθένας το δικό του λιθαράκι. Και τότε, είμαι σίγουρος, θα κάνουμε τη διαφορά, αν όχι στο σύνολο της κοινωνίας μας, σίγουρα στα υποσύνολα που ζούμε.
