Σάββας Κοσιάρης
“Μην περπατάς μπροστά μου, μπορεί να μην σε ακολουθήσω.. Μην περπατάς πίσω μου μπορεί να μην σε οδηγήσω.. Απλώς περπάτα δίπλα μου και γίνε φίλος μου“, έγραψε κάποτε ο βραβευμένος με Νόμπελ (1957) συγγραφέας Αλμπερτ Καμύ, ο οποίος γεννήθηκε (1913) και μεγάλωσε στην Αλγερία. Δεν ξέρουμε αν ο αγαπητός Μιχαλάκης Κυριάκου διάβασε ποτέ αυτές τις γραμμές του Γάλλου συγγραφέα, αλλά σίγουρα τις υπάκουσε! Σε όλη τη ζωή του και ιδιαίτερα στο μεγάλο κομμάτι της που ταυτίστηκε με το ποδόσφαιρο και την Ομόνοια ο Μιχαλάκης περπάτησε δίπλα στην αγαπημένη του ομάδα αλλά και δίπλα από τους ανθρώπους. Κι όσοι χάρηκαν τα βήματά του δίπλα τους, έγιναν φίλοι του…
«Ναι, αν έχω να μετρήσω κάτι από την παρουσία μου στο ποδόσφαιρο είναι οι φίλοι μου! Αμέτρητοι φίλοι εδώ και στο εξωτερικό με τους οποίους είμαι ακόμη δεμένος» μας είπε σε μια παλιότερη συνομιλία μας, την οποία θυμηθήκαμε καθώς τον είδαμε πρόσφατα να παραλαμβάνει συγκινημένος την τιμητική διάκριση από την ομάδα του. Και νιώσαμε την ανάγκη να προσθέσουμε τις γραμμές αυτές στη συγκίνηση του φίλου Μιχαλάκη, γιατί θα είναι ο απλός, ανθρώπινος, αφοσιωμένος συνεργάτης… Αλλά και γιατί αξίζει να ρίχνουμε που και που το βλέφαρο, σε ανθρώπους που πίσω από τα φώτα, δούλεψαν άοκνα για να σταθούν οι σύλλογοί…
Ο επί σειρά ετών Εκτελεστικός Γραμματέας της Ομόνοιας πέρασε προ καιρού στη σύνταξη. Θεωρητικά όμως, γιατί ο ίδιος πάντα θα νιώθει ενεργό μέλος της οικογένειας της Ομόνοιας, έστω και ως απλός φίλαθλος…
Η πορεία του
Φίλαθλος βέβαια ήταν πάντα ο Μιχαλάκης αφού η αγάπη για το άθλημα ήταν ο δυνατός κρίκος που τον έδεσε με τα γήπεδα, από τότε που πρωτόμαθε στο χωριό του το ποδόσφαιρο. Γεννήθηκε στο κατεχόμενο χωριό Στρογγυλός της επαρχίας Αμμοχώστου στις 12 Αυγούστου 1938. Καμιά εκατοστή οι ελληνοκύπριοι κάτοικοι τότε και κάτι τις παραπάνω, οι τουρκοκύπριοι.
Ο πατέρας του, υγειονομικός υπάλληλος διατηρούσε και καφενείο στο οποίο ο Μιχαλάκης σύχναζε, γεγονός που τον βοήθησε να έχει καλή επικοινωνία με τους ανθρώπους από πολύ νωρίς. Στα δώδεκα του χρόνια κι αφού ολοκλήρωσε τον δημοτικό κύκλο της εκπαίδευσής του ...ξενιτεύεται!
«Έπρεπε να φοιτήσω στο Γυμνάσιο που δεν υπήρχε βέβαια στο χωριό μου. Η Αμμόχωστος ήταν 28 χιλιόμετρα μακριά και η Λευκωσία εικοσιπέντε. Αστείες αποστάσεις σήμερα αλλά τότε ήταν τεράστιες και με ανύπαρκτη συγκοινωνία. Ετσι με δυο φίλους μου ενοικιάσαμε ένα δωμάτιο στο Βαρώσι για να διευκολυνθεί η φοίτησή μας στο Γυμνάσιο. Ηταν δύσκολα αλλά και όμορφα χρόνια. Μαζί με τα μαθήματα και το ποδόσφαιρο, είτε παρακολουθώντας αγώνες στο ΓΣΕ είτε παίζοντας στην αυλή του σχολείου αλλά και στην ομάδα του χωριού μου, τον Απόλλωνα Στρογγυλού».
Στα κρατητήρια
Το 1956 μετακομίζει στη Λευκωσία και προσλαμβάνεται σαν υπάλληλος στην εταιρία «Χριστάκης Λαμπριανίδης». Θα εργαστεί όμως για πολύ λίγο αφού από τις έξη Ιανουαρίου 1957 και για τους επόμενους 26 μήνες θα βρίσκεται στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς και Πύλας με την κατηγορία του «active member» της ΕΟΚΑ. Ηταν ένα κατασκεύασμα των Βρεττανών για να κρατούν φυλακισμένους όσους θεωρούσαν ύποπτους αλλά δεν μπορούσαν να αποδείξουν άμεσα την «ενοχή» τους.
Με την απελευθέρωσή του ξαναπιάνει δουλειά αλλά αυτή τη φορά στα είδη νεωτερισμού «Πάμπουλλος» στη Λήδρας. Στο μεταξύ μπαίνει στη ζωή του επίσημα και η Ομόνοια. Με την ένταξη του συλλόγου στη δύναμη της ΚΟΠ ο Μιχαλάκης ακολουθεί την αγάπη του και σε κάθε αγώνα δίνει το παρόν του. Το 1976 μετακομίζει επαγγελματικά στα τυπογραφεία Πρίντκο και όταν στη δεκαετία του 1980 εκδίδεται η αθλητική εφημερίδα «Κόσμος των σπορ» γίνεται συνεργάτης της. Η πορεία του στην αθλητικογραφία τερματίζεται με την εκλογή του το 1992 στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ομόνοιας.
Το 1995 το Διοικητικό Συμβούλιο έκρινε ότι υπήρχε η ανάγκη ενός έμμισθου υπαλλήλου στο σωματείο ο οποίος θα φρόντιζε για τις διάφορες γραφειακές και άλλες διαδικασίες. Του προτάθηκε η θέση, αποδέχθηκε αλλά ανέλαβε καθήκοντα την επόμενη χρονιά, όταν πια είχε συμπληρωθεί η δεύτερη θητεία του στη διοίκηση για να μην υπάρχει σύγκρουση ευθυνών.
Το καθήκον
Ο Μιχαλάκης ήταν πάντα ο άνθρωπος για όλες τις δύσκολες δουλειές... Ήταν ο άνθρωπος της Ομόνοιας... Ο άνθρωπος όλων. Συνεργάστηκε με πολλές διοικήσεις και μέλη τους χωρίς να αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα και με κανένα! Στάθηκε με ειλικρίνεια και σεβασμό κοντά σε όλους γιατί αυτό υπαγόρευαν οι υποχρεώσεις του αλλά και η συνείδησή του. Ένοιωθε ότι συνεργαζόμενος σωστά με όλους, εξυπηρετούσε όχι τα άτομα αλλά την ίδια την Ομόνοια. Αυτό θεωρούσε πως ήταν το καθήκον του ως στέλεχος αλλά και η υποχρέωσή του ως Ομονοιάτης.
Ο Μιχαλάκης δεν ήταν ο άνθρωπος της προβολής και των μικροφώνων. Ήταν ο άνθρωπος της δουλειάς με βήματα και ενέργειες, αποδεκτές και σεβαστές ακόμη και από τους πιο δυνατούς αντιπάλους.
Ο καλύτερος του όμως φίλος και συνεργάτης ήταν ο αείμνηστος Κίκης Ρήγας (του οποίου η άδικη φυγή θα μνημονευθεί για 15η χρονιά σε λίγες μέρες). Ο Κίκης στον ΑΠΟΕΛ, ο Μιχαλάκης στην Ομόνοια αλλά όσο μεγάλη ήταν η αγωνιστική αντιπαλότητα στο γήπεδο άλλο τόσο μεγάλη ήταν η φιλία τους, στη βάση του αμφίδρομου σεβασμού. Κι όταν ο Κίκης έφυγε από τη ζωή με εκείνο τον άδικο τρόπο, ο Μιχαλάκης ένιωσε ότι έχασε ένα μέλος της δικής του οικογένειας... Κι αυτή η σχέση καταδεικνύει ασφαλώς, την αυθεντική εικόνα του ποδοσφαίρου…
Κι όταν σε εκείνη την παλιά συνάντησή μας τον είχα ρωτήσει, τι νοσταλγεί περισσότερο ό τα γήπεδα, μου απάντησε:
«Νοσταλγώ τις στιγμές όπου οι οπαδοί της Ομόνοιας ήξεραν ένα μόνο σύνθημα να τραγουδούν...Εκείνο το απλό μα δυνατό «Ο-ΜΟ-ΝΟΙ-Α» συνοδευόμενο από το χειροκρότημα. Απλά και λίγα, μα και όμορφα ήταν και τα συνθήματα των οπαδών όλων των άλλων ομάδων. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ακούμε βρισιές και γινόμαστε μάρτυρες αντιαθλητικών ενεργειών. Να ξαναγίνουμε πάλι απλοί και όμορφοι. Να δούμε το ποδόσφαιρο όπως πραγματικά είναι. Ένα παιχνίδι που ενώνει τους ανθρώπους και φτιάχνει φίλους»...
