Η χαρά αγνοείται στις τάξεις των οπαδών του ΑΠΟΕΛ. Αγνοείται εδώ και πάρα πολύ καιρό… Ωστόσο τα πρώτα διαπιστευτήρια της ομάδας από τότε που ανέλαβε ο Σάββας Πουρσαϊτίδης, έκαναν τα χείλη των ΑΠΟΕΛιστών να χαμογελάνε, ασχέτως εάν ήταν μαθημένοι στις μεγάλες επιτυχίες και διακρίσεις, εντός και εκτός συνόρων τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Η απογοήτευση ήταν διαρκής και η ποδοσφαιρική ομάδα δεν γκρεμίστηκε από τη μία μέρα στην άλλη. Λίγα - λίγα έπεφταν τα τούβλα κι οι σοβάδες. Οπόταν, τα πρώτα θετικά αποτελέσματα και η σταδιακή βελτίωση, είναι σαν το βάλσαμο στις πληγές.
Σε μία κοινωνία (είπαμε ξανά: το ποδόσφαιρό μας είναι μία μικρογραφία της) στην οποία η υπερβολή από τον ρεαλισμό και η αποθέωση από το κράξιμο, απέχουν μόλις… ένα τσιγάρο δρόμο, ήταν δεδομένο πως για αρκετούς ο Ελλαδίτης τεχνικός θα θεωρηθεί από τόσο νωρίς, σαν ο μάγος που εμφανίζεται αίφνης και με το ραβδί του διώχνει όλα τα κακά. Όχι, ο Πουρσαϊτίδης δεν είναι τέτοιος, αν και προσπαθεί και θα… συνεχίσει να προσπαθεί για να γίνει.
Τα κακά που μαζεύτηκαν από πέρυσι στον ΑΠΟΕΛ με τους λανθασμένους χειρισμούς σε θέματα στελέχωσης του ρόστερ, την φετινή αποτυχημένη απόπειρα για είσοδο στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, τις αποτυχημένες προσλήψεις προπονητών και άλλες πολλές λανθασμένες αποφάσεις κι ενέργειες που προκάλεσαν μεγάλες οικονομικές ζημιές, παραμένουν στην ομάδα της πρωτεύουσας.
Θα μπορούσε ο Πουρσαϊτίδης να ερχόταν νωρίτερα στον Αρχάγγελο; Θα μπορούσε. Θα μπορούσε να τον εμπιστευτούν νωρίτερα στη διοίκηση της Εταιρείας, να του κάνουν τα χατίρια και να αναλάβει ακόμη και πριν από τον Μικ Μακάρθι τα ηνία; Ναι, κι αυτό θα μπορούσε να γίνει.
Δεν έγινε όμως… Άλλοι λεν πως «κάλλιο αργά παρά ποτέ» και άλλοι δίνουν ενδυνάμωση στην άποψη πως τα απλά πράγματα, τα αυτονόητα κι οι απλές, χωρίς πολλή-πολλή μελέτη αποφάσεις (άμα υπάρχει ήδη ισχυρή γνώση) είναι που αποφέρουν καρπούς.
Ακόμη κι αν έλθουν άσχημες αγωνιστικές ημέρες, ακόμη κι αν ο ΑΠΟΕΛ δεν επιτύχει τους στόχους του, ο Πουρσαϊτίδης δεν θα βιώσει την αμφισβήτηση. Και αυτό λόγω του πλούσιου παρελθόντος του ως ποδοσφαιριστής των γαλαζοκίτρινων στις μεγαλύτερες επιτυχίες της ομάδας και ακολούθως ως πιστός στρατιώτης από άλλο πόστο στον σύλλογο και μεταγενέστερα ως τεχνικός στη Νέα Σαλαμίνα (σε Αναγέννηση Δερύνειας και Δόξα δεν εργάστηκε πολύ).
Ο κόσμος θα είναι σε θέση να τον κρίνει με τη νέα περίοδο, όταν η ομάδα η οποία θα παρατάσσεται στον αγωνιστικό χώρο θα θεωρείται δημιούργημα εντελώς δικό του. Με τόσα κακά τα οποία βίωσε ο ΑΠΟΕΛ από πέρυσι στο πρωτάθλημα και φέτος, η σημαντική μερίδα του κόσμου που σκέφτεται βάζοντας πάνω απ’ όλα τη λογική και την αγάπη του, έχει μαλακώσει και οι σκληρές απαιτήσεις θα αργήσουν κάπως να επανέλθουν.
Το ασχημόπαπο δεν έγινε κύκνος από τη μία στιγμή στην άλλη. Πέρασε από τα πλείστα στάδια της ζωής… Και το έργο του Πουρσαϊτίδη μόνο εύκολο δεν θα είναι. Παρέλαβε τη χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος μετά από τον αγώνα με τη Δόξα όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Νεκτάριος Πετεβίνος, την έκανε να βλέπεται και τα αργά μα σταθερά βήματα προς τη βελτίωση είναι ήδη εμφανή. Ας μην ξεχνάμε πως ο Ελλαδίτης έχει αναλάβει το δυσκολότερο έργο από κάθε άλλο συνάδελφό του κατά την τελευταία ίσως δεκαετία.
Ο ΑΠΟΕΛ προκρίθηκε στους «8» του κυπέλλου σε βάρος της καλύτερης ομάδας στην Κύπρο τη δεδομένη στιγμή, ξέφυγε από τη ζώνη του υποβιβασμού, κυνηγάει την εξάδα και αν τα καταφέρει και ολοκληρώσει την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος σε αυτήν, τότε θα κυνηγήσει έξοδο στην Ευρώπη μέσω των πλέι οφ. Φτάνει η βαθμοθηρία έως τότε να του το επιτρέψει…
Με το ρόστερ που έχει ο ΑΠΟΕΛ και με το μέγεθος του ονόματός του, θα μου πείτε, αυτά δεν έπρεπε καν να αναφέρονται ως στόχοι, αλλά στο σημείο που έφτασε η ομάδα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και βάσει του σημείου στο οποίο βρίσκεται τώρα, το βλέμμα θα φτάνει πάντα μέχρι το επόμενο παιχνίδι και η σούμα θα γίνει στο τέλος.
Ο Πουρσαϊτίδης αρκείται στα βασικά και ουσιαστικά οπόταν η θεοποίησή του και τα διθυραμβικά σχόλια επειδή μεγαλούργησε ως ποδοσφαιριστής και έγραψε ιστορία με τα γαλαζοκίτρινα, θεωρώ πως αγγίζουν τα όρια της υπερβολής. Διότι όπως το καλάθι που κρατά ο ίδιος ο Ελλαδίτης τεχνικός είναι μικρό, τέτοιο χρειάζεται να είναι και αυτό του κόσμου, δηλαδή το… καλάθι των απαιτήσεων.
Αν και θα ήθελα να είμαι, δεν είμαι ούτε κανένας σύμβουλος ποδοσφαιρικής ζωής, ούτε ο κατάλληλος για διδάξει τι είναι το σωστό και τι όχι σε μία ποδοσφαιρική οικογένεια. Αλλά, αυτό που έγινε με την εμπιστοσύνη στον Πουρσαϊτίδη είναι το πιο απλό και καρποφόρο που μπορούσε να γίνει φέτος στον ΑΠΟΕΛ και καλό θα ήταν αυτή η οδός να αποτελέσει «φάρος» για το μέλλον και το πάθημα να γίνει μάθημα. Φτάνει και ο κόσμος σε αυτή τη σταδιακή πορεία που διανύει ο ΑΠΟΕΛ προς την ανάκαμψη, να μην έχει ακονισμένα νύχια και δόντια για να αρχίσει να κατασπαράζει τα πάντα μέσω των Κοινωνικών Δικτύων εάν τυχών έλθουν κάποιες στραβές.
Τόσο δύσκολο ήταν; Ή μάλλον, τόσο δύσκολο είναι;
