Πέτρος Παπαγιώργης
Η ήττα της Κύπρου από την ομάδα του Κοσσόβου δεν ξάφνιασε κανένα. Εκείνο που ξάφνιασε και στενοχώρησε σφόδρα, ήταν η έκταση της ήττας. Η Κύπρος έχασε κατά κράτος από μια ομάδα της οποίας αν πάρουμε έναν - έναν τους ποδοσφαιριστές που χρησιμοποιήθηκαν και τους συγκρίνουμε ανά θέση με τους δικούς μας, ήταν όλοι υπέρτεροι από αυτούς.
Κάποτε ο πρώην προπονητής του ΑΠΟΕΛ, ο μακαρίτης ο Πάνος Μάρκοβιτς μετά από μια ήττα της Κύπρου ρωτήθηκε για το που υστέρησε η ομάδα μας έναντι του αντιπάλου και απάντησε ως εξής: «Στο ποδόσφαιρο».
Έτσι ακριβώς. Στο ματς με το Κόσσοβο υστερήσαμε έναντι του αντιπάλου στο ποδόσφαιρο. Όπως στη μεγάλη πλειοψηφία των αγώνων που δίνουμε αυτά τα τελευταία χρόνια. Θυμάμαι πάντως που λέγαμε ότι αυτό το Nations League, (που αποτελεί ένα αχρείαστο κακέκτυπο ποδοσφαιρικής διοργάνωσης και υπάρχει μόνο για να εξουθενώνονται οι ποδοσφαιριστές και να παίρνουν λεφτά οι ομοσπονδίες) είναι ευκαιρία για διάκριση για την Κύπρο. Φοβερές εκτιμήσεις που αντανακλούν σε παντελή έλλειψη γνώσης των αντικειμενικών δεδομένων και της διεθνούς ποδοσφαιρικής πραγματικότητας.
Είναι σαφές ότι σε επίπεδο αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος δεν είμαστε ανταγωνιστικοί. Το αποτέλεσμα στο Κόσσοβο μας έφερε στον πάτο του ομίλου και πλέον θα παίξουμε μπαράζ με αντίπαλο το Γιβραλτάρ ώστε να παραμείνουμε στην 3η κατηγορία του Nations League. Όσον αφορά τα προκριματικά του Euro 2024 που θα γίνει στην Γερμανία η Κύπρος βρίσκεται σχεδόν στον πάτο της Ευρώπης και συγκεκριμένα στο 5ο γκρουπ δυναμικότητας απ’ τα έξι συνολικά.
Το γιατί το ποδόσφαιρο μας έχει φθάσει σε αυτό το σημείο δεν ισοδυναμεί με το θεώρημα του Αϊνστάιν. Απλώς δεν διαθέτουμε ποδοσφαιριστές που να διαθέτουν την απαραίτητη ποιότητα. Χώρες, που ούτε αυτές είναι μεγαθήρια, καταφέρνουν να δουλεύουν σωστά και να προοδεύουν. Κάποτε τις ξεπερνούσαμε. Αλλά το αφήνω αυτό.
Είναι εμφανές ότι δεν δουλεύουμε σωστά. Για να αναδείξει μια χώρα παίκτες πρέπει να δουλέψει προς τούτο. Έχω γράψει παλιότερα ότι η λύση για την παραγωγή ποδοσφαιριστών με ανταγωνιστική ικανότητα απέναντι σε ποδοσφαιριστές άλλων χωρών, είναι ενδεχομένως η δημιουργία κρατικού ποδοσφαιρικού σχολείου. Θα επιλέγεται από ειδικούς στον τομέα η ελίτ των νεαρών από μικρή ηλικία και θα εκπαιδεύεται ποδοσφαιρικά από προπονητές επιπέδου, ενώ παράλληλα θα τους παρέχεται και μόρφωση.
Αυτοί οι μικροί θα διαμένουν στο σχολείο- σαν οικοτροφείο, όπως γινόταν για παράδειγμα στις πρώην Ανατολικές χώρες – και θα μεταβαίνουν συχνά στο εξωτερικό για συμμετοχή σε διεθνή τουρνουά. Σταδιακά με τη δουλειά και τις διεθνείς επαφές θα γίνουν ανταγωνιστικοί και θα αποτελούν ένα αξιόλογο σύνολο που θα είναι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Η ίδρυση ποδοσφαιρικού σχολείου θα λειτουργεί ως εκκολαπτήριο ποδοσφαιριστών για να τροφοδοτεί το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Ας πάμε όμως στα υπάρχοντα. Γιατί τα περί ποδοσφαιρικού σχολείου είναι θεωρίες. Πάμε στις ακαδημίες των ομάδων. Η εντύπωση που υπάρχει, εκ του αποτελέσματος, είναι ότι η πλειοψηφία αυτών ή υπάρχει για να υπάρχει ή υπάρχει για μόστρα.
Υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Η ομάδα της οποίας η Ακαδημία δουλεύει ουσιαστικά είναι η ακαδημία της Ομόνοιας. Από τότε που ανέλαβε η διοίκηση Σταύρου Παπασταύρου η ακαδημία δουλεύει στο επίπεδο που πρέπει να δουλεύει μια ακαδημία ποδοσφαίρου …μη Κυπριακών προδιαγραφών. Αυτό φαίνεται εκ του αποτέλεσματος. Η Ομόνοια είναι η ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει αναδείξει μαζικά ποδοσφαιριστές που αποτελούν θησαυρό τόσο για την ίδια, όσο και την Εθνική ομάδα. Μια διοίκηση με όραμα και ικανότητα να το εφαρμόσει ένας προπονητής (Χένινγκ Μπεργκ) ακομπλεξάριστος, που είναι διατεθειμένος να δώσει ευκαιρίες στους νέους, ακόμη και σε συνθήκες πρωταθλητισμού, ένα επαρκές επιτελείο αποτελούμενο από προπονητές και διοικητικούς και βεβαίως επιστημονική υποστήριξη. Εννοείται ότι η Ομόνοια καταβάλλει ένα σεβαστό κονδύλι για τη δουλειά των ακαδημιών.
Στις ομάδες των κατηγοριών Κ14-Κ19 γίνονται για παράδειγμα βιντεοαναλύσεις στην τακτική και αγωνιστική πτυχή. Επίσης όλοι οι παίκτες των Κ17 και Κ19 είναι εφοδιασμένοι με GPS. Υπάρχει ψυχολόγος που είναι σε επαφή και με τους προπονητές και με τους παίκτες.
Πολύ πρόσφατα ο Σταύρος Παπασταύρου είπε στους προπονητές της Ομόνοιας ότι θα πρέπει να δώσουν κάθε ικμάδα των δυνάμεων τους έτσι ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν θα χαθεί ποδοσφαιριστής γιατί δεν του δόθηκε η απαραίτητη σημασία .
Η Ομόνοια αναφέρεται στο παρόν κείμενο γιατί είναι αυτή τη στιγμή το κλασικό παράδειγμα αποδοτικής δουλειάς Πέραν όμως της Ομόνοιας πληροφορούμαστε ότι εδώ και αρκετό διάστημα έχει βελτιωθεί αρκετά και η δουλειά των ακαδημιών σε ΑΠΟΕΛ και ΑΕΚ.Μακάρι να συνεχιστεί.
Και ενώ η παραγωγή ποδοσφαιριστών στο νησί μας χαρακτηρίζεται από μεγάλη δυστοκία λόγω έλλειψης υπομονής, know how, διορατικότητας και ύπαρξης παραδοσιακής τσαπατσουλιάς, ( οι πλείστοι παράγοντες δεν θέλουν να αντιληφθούν τη σημασία των αποδοτικών ακαδημιών και δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν την απόδοση μιας τέτοιας επένδυσης), και η Εθνική ομάδα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, η ΚΟΠ -δηλαδή τα σωματεία, που κατά τα αλλά κόπτονται για την Εθνική ομάδα και με κάθε ευκαιρία αναφέρονται υποκριτικά στις ακαδημίες που διατηρούν- αποφασίζει ότι οι ξένοι και κοινοτικοί από 15 γίνονται 17.
Στο βωμό των συμφερόντων σωματείων και των πρόσκαιρων σκοπιμοτήτων θυσιάζεται ο Κύπριος ποδοσφαιριστής και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αποψιλώνεται διαρκώς από πλευράς ποιότητας. Αυτή η απόφαση των παραγόντων για αύξηση των ξένων κατά δυο σημαίνει πρακτικά κάτι πολύ απλό αλλά ταυτόχρονα οδυνηρό. Που όσο προχωρά ο καιρός θα γίνεται οδυνηρότερο.
Οι δυο επιπρόσθετοι ξένοι στις προπονήσεις θα στέλνουν δυο ελπιδοφόρους νέους εκτός προπονήσεων της πρώτης ομάδας. Όσο θα περνά ο χρόνος οι περιθωριοποιημένοι νεαροί θα αυξάνονται. Και το αντιπροσωπευτικο μας συγκρότημα θα φθειρεται συνεχώς. Οι δε παράγοντες που συνειδητά δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, θα συνεχίσουν να κάνουν κριτική για την κακή απόδοση της Εθνικής και θα συνεχισουν να γινονται καταγέλαστοι μιλώντας για τις ακαδημίες που διατηρούν.
