Δύσκολο να μιλήσουμε για αθλητισμό

Ανακοινώθηκαν χθες τα μέτρα της κυβέρνησης που, έπραξε άριστα, μα με σχετική, ελπίζουμε όχι ζωτικής σημασίας, καθυστέρηση.

Με βάση τα δικά μου βιώματα, τα χειρότερα πράγματα που έχω ζήσει από τότε που γενννήθηκα είναι το πραξικόπημα και η εισβολή του 1974, καθώς και ο σεισμός στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 1978. Ο ανατριχιαστικός ήχος των βομβαρδιστικών αεροπλάνων εν ώρα βύθισης για να βομβαρδίσουν και να σπείρουν τον θάνατο και το συγκλονιστικό ταρακούνημα της γης, ( έμενα σε πολυκατοικία στον τέταρτο όροφο στην Κάτω Τούμπα όταν εκδηλώθηκε το...κακό),  που παραλύει από το φόβο, είναι δυο πράγματα εφιαλτικά.

Αυτό όμως που ζούμε τώρα είναι πολύ χειρότερο. Ένας αόρατος εχθρός έχει πλήξει τον πλανήτη. Και επειδή είναι αόρατος, (και κατά που αποδεικνύεται ταχύτατος στην εξάπλωση), είναι ακατάβλητος. Έχει προσβάλει χιλιάδες ανθρώπους και έχει προκαλέσει ουκ ολίγους θανάτους.

Επειδή ακόμη δεν έχει εξευρεθεί ο τρόπος για να αντιμετωπιστεί, ούτε να προληφθεί, μόνο να…προσέχουμε από δαύτον μπορούμε.

Από ότι λένε οι επί του θέματος γνώστες, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τηρούμε αυστηρά τους κανόνες ατομικής υγιεινής, να αποφεύγουμε τις περιττές μετακινήσεις, τις μαζικές συναθροίσεις, τις χειραψίες και τις αγκαλιές.

 Να μην πανικοβαλλόμαστε. Όπως για παράδειγμα να μην αδειάζουμε τα ράφια, των υπεραγορών σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην υπάρχει ο διπλανός μας.

Να δείξουμε στοιχειώδη υπευθυνότητα. Να πούμε στα παιδιά μας που σπουδάζουν σε Αγγλία και Ελλάδα –όσοι έχουμε- να μείνουν εκεί που είναι, γιατί αν έλθουν είναι βέβαιο ότι με την παρουσία τους θα αυξηθεί  το ποσοστό των κρουσμάτων από τον κορονοϊό. Και δεν  θα  επέλθει η συντέλεια του κόσμου αν δεν συναντηθει το Αγιο Πάσχα σύσσωμη η Κυπριακή οικογένεια γύρω από το τραπέζι.  

Να θέσουμε εαυτούς σε κατάσταση αυτοπειθαρχίας με βασικό γνώμονα τον αυτοπεριορισμό.

Είναι ευχάριστο πάντως που η Εκκλησία αυτήν τη φορά  στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και κάλεσε το κοινό να απέχει για διάστημα τριών εβδομάδων (μέχρι τη 10η Απριλίου) απὸ τις ακολουθίες. Υπήρχε μεγάλος κίνδυνος εξάπλωσης του ιού από τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις και τη Θεία κοινωνία.

Η μη τήρηση απλών αλλά απαραιτήτων για τις κρίσιμες ώρες που περνάμε πραγμάτων, είναι αυτονόητα, εγκληματική ανευθυνότητα. Είναι επίσης έλλειψη καλλιέργειας και ρηχότητα αισθημάτων.

Η αντιμετώπιση του κινδύνου χρειάζεται επίσης δυο βασικά πράγματα. Την ατομική υπευθυνότητα και τη συνεργασία μεταξύ των κυβερνήσεων. Ο κορονοϊός  δεν κάνει διακρίσεις. Ισχύει για όλα τα ανθρώπινα όντα.  Ανεξαρτήτως  χρώματος, φυλής,  θρησκείας  και ηλικίας. 

Όσο για μας του αθλητικού ρεπορτάζ, ε… είναι όντως πολύ δύσκολο να μιλήσουμε για αθλητισμό, όταν το μυαλό όλων μας βρίσκεται αλλού.