Πέτρος Παπαγιώργης
Πάνε εννέα χρόνια από τότε που η Ομόνοια έχει να πάρει πρωτάθλημα. Μια σχεδόν «πέτρινη δεκαετία» που πέρασε δίχως πρωτάθλημα η ομάδα, γεγονός που έφερε και φέρνει γκρίνια, διαρκείς ανακατατάξεις και προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ. Και το προφίλ βγαίνει ξανά και ξανά πληγωμένο.
Αυτή η 9ετία πέρα από τα μηδέν πρωταθλήματα, ήταν γεμάτη από Ευρωπαϊκή αναξιοπιστία και πισωγύρισμα εκτός συνόρων. Με αποκλεισμούς σοκ, χωρίς να μπει ποτέ η ομάδα σε φάση ομίλων, τη στιγμή που άλλες πέντε ομάδες τα έχουν καταφέρει.
Ουσιαστικά είναι περίοδος στην οποία μεγαλώνει μια γενιά ανθρώπων σιγά σιγά, παιδιά που ενηλικιώνονται δεν θυμούνται ποδοσφαιρικές επιτυχίες και αυτό πάντα κρύβει κινδύνους για μια ομάδα.
Διαβάστε επίσης : Ομόνοια: Ο στόπερ, ο Ρομπέρζ και ο Μαυρίας
Κατά τη μετεγγραφική σεζόν που διανύουμε έγινε για πολλοστή φορά ριζική αναδόμηση με την ένταξη 13 ποδοσφαιριστών, ενώ όπως δείχνουν τα πράγματα θα έλθει άλλος ένας. Εκείνο που σημειώνεται ως ενθαρρυντικό είναι το ότι η ομάδα στα φιλικά ματς κατά την περίοδο της προετοιμασίας έδειξε ότι βαδίζει σε σωστό δρόμο, ενώ παράλληλα παρατηρείται στο υλικό μια ποιότητα που δεν παρατηρήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια.
Αυτά τα δυο στοιχεία αποτελούν γενική εκτίμηση των οπαδών της Ομόνοιας που είδαν τα τελευταία φιλικά ματς, όπου η ομάδα είχε περισσότερη ετοιμότητα, έδειχνε περισσότερη συνοχή, ενώ φάνηκε να υπάρχει και χημεία μεταξύ παικτών ειδικά στη μεσοεπιθετική γραμμή.
Όλα αυτά είναι τα καλά σημάδια των φιλικών αγώνων και αποτελούν ευχάριστο γεγονός για τον πικραμένο κόσμο της Ομόνοιας. Είναι σημάδια που δεν υπήρχαν τα τελευταία χρόνια. Όμως επειδή τα μάτια των Ομονοιατών έχουν δει πολλά, έχουν αναπτύξει μια δυσπιστία πέραν του κανονικού. Ως εκ τούτου περιμένουν το γήπεδο να μιλήσει και…επισήμως.
Ευχόμενοι να δουν επί τέλους την πραγματική Ομόνοια. Υπάρχει μια γενιά που ξέρει την Ομόνοια ως πραγματική Ομόνοια, αλλά και μια άλλη -η νεώτερη- που δεν την ξέρει (την πραγματική).
