Πέτρος Παπαγιώργης
Την περασμένη Δευτέρα έγραφα ότι μια σοβαρή και συγκεντρωμένη Ομόνοια μπορεί να κερδίσει τους επόμενους τέσσερις αγώνες που ήταν οι εξής: Ολυμπιακός (εντός), Εθνικός (εκτός) ΑΕΛ (εντός), ΕΝΠ (εκτός).
Έχω ήδη διαψευσθεί πανηγυρικά αφού χθες στο ΓΣΠ η Ομόνοια εξήλθε ισόπαλη (1-1) με τον Ολυμπιακό. Η Ομόνοια φρόντισε να με διαψεύσει. Χθες στο στάδιο της πρωτεύουσας δεν μπήκε η ομάδα με το τριφύλλι στο στήθος, αλλά ένα φάντασμα.
Το μιούζικαλ "Το Φάντασμα της Όπερας" είναι μια από τις πιο θεαματικές παραστάσεις στον κόσμο. Χθες στο ΓΣΠ είδαμε το φάντασμα της Ομόνοιας σε μια κακόγουστη παράσταση.
Είναι ασόβαρο να μηδενίσει κανείς την φετινή Ομόνοια με βάση τη χθεσινή … μη παρουσία. Είναι αλήθεια ότι η ομάδα δεν κατέβηκε στο χορτάρι του ΓΣΠ. Δεν γίνεται όμως μετά από επιτυχία να λέει κανείς ότι η Ομόνοια...επιστρέφει και μετά από αποτυχία να λέει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από πέρυσι-και πρόπερσι- και όλα και όλοι είναι χάλια.
Η χθεσινή εμφάνιση δίνει αφορμή για κάποιες γενικές εκτιμήσεις.
Πρώτον: Για πολλοστή φορά η Ομόνοια δεν βγάζει ενέργεια, οι ποδοσφαιριστές δεν ασκούν το πρέσινγκ που επιβάλλεται και χάνουν την πλειοψηφία των μονομαχιών από τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές. Είναι σχεδόν όλοι πολύ soft.
Επίσης, ενώ με βάση την εξέλιξη του παιχνιδιού αναμένει κανείς από αυτούς να…σκιστούν και να... καταβροχθίσουν το γήπεδο , αυτοί… το χαβά τους.
Διαβάστε επίσης: Ομόνοια: The Invisible Men
Δεύτερον: Ο Ζιόρντι Γκόμεζ στο κέντρο, έχει ταχύτητα…βετεράνου που σταμάτησε εδώ και χρόνια το ποδόσφαιρο, ενώ ο Χεν Εζρά συχνά πυκνά δίνει την εντύπωση ότι είναι… αλλού. Χθες ήταν πολύ έντονο αυτό.
Τρίτον: Η επιθυμία του προπονητή είναι όπως το παιχνίδι κτίζεται από πίσω. Αυτό έχει γίνει σε όλα τα ματς. Δεν θυμάμαι ποτέ τον κήπερ να ρίξει τη μπάλα σε ελεύθερο συμπαίκτη του που δεν είναι στον αμυντικό χώρο.
Για να κτιστεί όμως το παιχνίδι με τέτοιο τρόπο πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλοι παίκτες. Επειδή τέτοιοι παίκτες δεν υπάρχουν, η ομάδα αναλώνεται σε πολλές παράλληλες πάσες ρίσκου και... αυτοεγκλωβισμού, ενώ -αυτονόητα -γίνεται και προβλεπτή.
Αυτό το φαινόμενο όμως κουράζει την ομάδα γιατί ανταλλάζονται πάσες για πολλή ώρα –είτε παράλληλες, είτε προς τα πίσω (βλέπε κυρίως Γκόμεζ) - χωρίς αποτέλεσμα! Ίσως –λέμε ίσως- αυτή η κουραστική και μη αποδοτική διαδικασία να διαδραματίζει ρόλο στο έλλειμμα ενέργειας που παρατηρείται.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό συμβαίνει από το κέντρο και πίσω. Γιατί από το κέντρο και μπροστά η ομάδα είναι πραγματικός χείμαρρος όταν επιτίθεται. Με τις οξυδερκείς εναλλαγές θέσεων των παικτών, τη σωστή κίνηση και τις ακριβείς μεταβιβάσεις είναι χάρμα ιδέσθαι. Όμως για να γίνει αυτό πρέπει η μπάλα να περάσει στο δεύτερο μισό του γηπέδου.
Δεν ξέρω πως ένοιωσε ο Σταύρος Παπασταύρου βλέποντας αυτά που όλοι είδαμε χθες. Είδε μια ομάδα που δεν προετοιμάστηκε κατάλληλα για το παιχνίδι και ποδοσφαιριστές με δημοσιουπαλληλικό προφίλ.
Μήπως κάποιοι έχουν καταλάβει λάθος τον ρόλο τους και θα πρέπει να αλλάξει η ρότα ;
