Πέτρος Παπαγιώργης
Η, με βάση τα προ του ματς γεγονότα, αναπάντεχη ισοπαλία της Ομόνοιας με τον Ολυμπιακό, λύπησε τον κόσμο της ομάδας. Η λύπη προήλθε πρωτίστως από την απώλεια βαθμών και δευτερευόντως από την εμφάνιση. Αν έπαιρνε τη νίκη η ομάδα θα επικρατούσε το κλασικό «περί ουσίας και βαθμών».
Η Ομόνοια είναι αυτήν τη στιγμή η πιο συμπαγής, η πιο σταθερή σε απόδοση και η πιο ελκυστική από άποψη εικόνας ομάδα του πρωταθλήματος, όταν παίζει επιθετικό, κυριαρχικό ποδόσφαιρο.
Είναι η ομάδα που έχει προκριθεί σε Ευρωπαϊκό όμιλο και έχει διέλθει το πιο εξαντλητικό πρόγραμμα που έχει διέλθει ποτέ Κυπριακή ομάδα, ( ο αριθμός των αγώνων σε συνάρτηση με το χρονικό διάστημα τέλεσης τους), και είναι στη δεύτερη θέση, τρεις βαθμούς πίσω από την κορυφή, έχουσα με διαφορά την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος.
Η ομάδα πραγματοποιεί πορεία διεκδίκησης τίτλου και διαθέτει και την ποιότητα και τη δυναμική να συνεχίσει την πορεία και να σηκώσει την κούπα του πρωταθλητή μετά από δέκα χρόνια. Το βασικό που έχει να κάνει για να έχει τις πιθανότητες ακέραιες για να φθάσει στο στόχο είναι να κάνει σωστά ότι εξαρτάται από την ίδια. Δεν εξαρτάται από την ίδια, για παράδειγμα, μια κακή διαιτησία. Από την ίδια όμως εξαρτάται η καλύτερη δυνατή παρουσία της ομάδας και η διασφάλιση του μάξιμουμ της εμβέλειας της.
Αυτό προχθές δεν το είδαμε. Η διάταξη 4-4-2 που παρατάχθηκε δεν ήταν λάθος επιλογή. Αυτό που πήγε στραβά ήταν το ότι ενώ ο αντίπαλος έπαιζε με αριθμητική υπεροχή στα χαφ, η Ομόνοια συνέχιζε να παίζει με τους Ζιόρντι Γκόμεθ και Βίτορ Γκόμεζ που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν και χάθηκε η μάχη στο κέντρο. Υπήρχε επίσης άπλα στο χώρο. Κάτι που σπανίως συμβαίνει στην Ομόνοια. Με την ίδια διάταξη αν έπαιζε για παράδειγμα ο Αμπντουλαχί Σεχού ή ο Γιάννης Κούσουλος ( ο λόγος που -υποθέτω ότι- μένει έξω προσφάτως, είναι οι ..μετρήσεις) στο κέντρο η κατάσταση θα ήταν πιθανώς διαφορετική.
Γενικεύουμε το θέμα. Ο Σεχού έπαιξε για μια ακόμη φορά δεξί μπακ χαφ. Ο εξαιρετικός αυτός ποδοσφαιριστής δεν έχει ως προσόν του το να εκμεταλλευτεί τον ανοικτό χώρο, να επιτεθεί, να συνεργαστεί με τον ακραίο στην ίδια πλευρά, να κάνει τη σέντρα ή να δώσει την ασίστ. Η ποιότητα του είναι για τον άξονα όπου κάνει πολύ καλύτερα παιχνίδια.
Ιδού και το εύλογο ερώτημα. Μα το Νιγηριανό η Ομόνοια τον έφερε για να παίζει στη θέση του Χάρη Μαυρία ή για να προσδώσει ισχύ και τρεξίματα στο νευραλγικό χώρο του κέντρου;
Ο Χάρης Μαυρίας, ο εξαιρετικός δεξιός αυτός μπακ χαφ και φαντεζί επιθετικά, έχει περάσει στα αζήτητα. Η ανάπτυξη της ομάδας από τη δεξιά αμυντική πτέρυγα είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η φράση «επίθεση από τα μπακ» στην Ομόνοια ισχύει μόνο για την εξ’αριστερών πλευρά.
Τελευταίως έχει παραμεριστεί και ο Ερικ Μποτεάκ. Η ποιότητα του Γάλλου-που όντως είναι κάπως πεσμένος - αποτελεί αναγκαιότητα για την Ομόνοια. Είναι από τους παίκτες που με μια τους κίνηση αλλάζουν τα δεδομένα ενός αγώνα. Πέρυσι ο Γάλλος με το Μαυρία από τη δεξιά πλευρά αποτέλεσαν ένα θανατηφόρο δίδυμο για τους αντίπαλους.
Η regular season τελειώνει, έρχονται τα play off.
Στην προσπάθεια για επιστροφή της βασίλισσας στο θρόνο, δεν περισσεύει κανείς από το υπάρχον ρόστερ.
